Aigla

Una aigla (var. agla; del latin: aquila) es comunament lo nom vernacular donat a de grands aucèls rapaces planaires diurnes. Totes apartenon a la famillha dels Accipitridae. Qualques espècias son apagada.

Caracteristicas

Las aiglas son de grands rapaces planaires diurnes am qu'emigran fòrça, çò que los distria dels Falconidae (falcons, esparvièrs). Son mai grandas que las busas e an de tarsas amb plumas.

Los aiglas possedisson de grandas arpias per sasir lor presas e de patas poderosas. An tanben una vista aguda lor permetant de localizar la presa de luènh.

Lista d'aiglas

Aiglas dins la cultura

Simbolisme

L'aigla es lo simbòl de fòrça organismes e nacions. Representa las idèas de beutat, de força e de prestigi. Los Romans l'utilizavan coma emblèma per lors armadas.

L'aigla, capabla de s'auçar al dessús dels nívols e de fixar lo solelh, es universalament considerada coma un simbòl a l'encòp celèst e solar.

Es dins l'antiquitat classica, l'aucèl de Zèus, e qu'aquel podava s'indentificar al quite aucèl; son ròtle de rei del cèl es tanben explicita pels chamans siberians. Son identificacion al solelh, font e rai de la lutz, es subretot pels Amerindians que, portant de plumas d'aigla, s'identifiquèron a aquel rai. Las plumas e lo fuilet en òs d'aigla son utilizats dins la dança qu'agacha lo solelh. Meteissa identificacion pels Astècs, e tanben al Japon : lo « Kami » que lo messatgièr o lo supòrt es un aigla es nomenat Aigla del solelh celèst. En Grècia, las aiglas partidas del tèrme del mond, s'arrèston, çò dichà, a la verticala de l'Omphalos de Dèlfes: atal seguisson lo camin del solelh, de l'auçada al zenit, que correspond amb l'axe del mond.

L'aigla fixant lo solelh, es tanben lo simbòl de la percepcion dirècta de la lutz intellectiva. Angelus Silesius escriguèt «L'aigla agacha sens paur lo solelh en fàcia; e tu l'esplendor eternala, se ton còr es pur». Simbolisme de contemplacion que liga l'atribucion de l'aigla a sant Joan e a son evangili. Qualques òbras d'art del Edat Mejana l'identifican al quita Crist, que significa l'Ascension e a vegada la Reailtat. Aquela segonda interpretacion es una transposicion del simbòl roman de l'Empèri. Los psaumes ne fan un simbòl de regeneracion esperitala, coma lo fènix.

Lo simbòl de l'aigla a tanben un aspècte malefic. La capvirada del simbòl de Crist ne fa un imatge de l'Antecrist: l'aigla es lo rapaç crudel, la raubadora. Es tanben a vegadas simbòl d'orgulh e d'opression (aquò es ligat al poder imperial). Es la perversion de son poder.

Iconografia

Dans l'art

L'aigla apareis sovent dins las arts plasticas. Dins l'art grècoroman, es un dels atributs de Jupitèr, que prenguèt sa forma per raubar Ganimèda, e apareis dins las representacions de Prometèu suppliciat. Dins l'iconografia crestiana, es lo simbòl o l'atribut de Sant Joan Evangelista (d'escai l'Aigla de Patmos).^[1]. L'aigla en efècte s'ataca a las sèrps, simbòl du mal dempuèi lo primièr Libre biblic: la Genèsi; s'auça dins los nauts del cèl coma lo Crist al moment de l'ascension. L'aigla es tanben l'emblèma de las legions romanas, utilizat per Napoleon que ne faguèt un simbòl imperial.