Juniòr Sans

Antòni Juniòr Sans (Besièrs, 3 de decembre de 1820 – 29 de març de 1905^[1]) foguèt un felibre de l'airal besierenc, majoral del Felibritge, tanben conegut jos l'escais de Felibre de la Naveta.

Biografia[modificar | Modificar lo còdi]

Juniòr Sans nasquèt a Besièrs en 1820 dins una familha de classa mejana. Sa maire moriguèt quand aviá pas qu'un an e son paire Julian, qu'èra teisseire, lo deguèt abalir solet. Aqueste li serviguèt de modèl literari que sovent escriviá qualques obretas en occitan per Cendres quand se cremava Caramentran a la granja de Fònt Nòva. Lo paire lo placèt jove dins una estampariá ont faguèt de tipograf, activitat qu'ajudèt a far créisser sa vocacion literària. Se maridèt a Besièrs lo 8 de setembre de 1848 amb Maria-Anna Fèlix Galhac. Aguèron pas qu'un filh, Aimat. La primièra òbra coneguda de Sans es la Satira Prumièira, espelida en 1853, e a partir d'aquel moment s'avodarà mai sovent a l'escritura en occitan. Puèi, en 1870, quand se moriguèt lo paire, l'eiretatge que n'obtenguèt li permetèt de cambiar de mestièr per venir gerent d'un cafè. En 1881, apreciat per Mistral, e tanben per enfortir l'institucion en país besierenc, foguèt causit coma Majoral del Felibritge a la Santa Estèla de Marselha. Venguèt aital la primièra "Cigala de Besièrs". Collaborèt a mantuna revista en lenga d'òc coma l' Armanac provençau, l' Armanac cevenòu e mai Lo Camèl de Besièrs. Sa produccion literària captivèt lo felibre montpelhierenc Josèp Lobet que dintrèt en contacta amb el tre 1890 e que lo considerèt puèi coma una font d'inspiracion. En 1893, foguèt victima d'una emiplegia que li paralizèt la part esquèrra del còs mas pr'aquò contunhèt d'escriure, palficat dins son lièch, fins a sa mòrt en 1905.