Herminia Brumana
Herminia Catalina Brumana (12 de setembre de 1897, Pigüé - 9 de genier de 1954, Buenos Aires) èra una professora, una escrivana, una jornalista, una dramaturga e una militanta feminista argentina pròcha deis idèas socialistas e anarquistas.
Nascuda dins una familha d'origina italiana, venguèt professora, jornalista e escrivana a la fin deis annadas 1910. En 1921, rescontrèt lo militant socialista e futur deputat Juan Antonio Solari que venguèt son marit. S'installèt alora a Buenos Aires e publiquèt en 1923 son segond libre (Cabeza de mujeres) que defendiguèt l'idèa d'una liberacion dei fremas menadas per lei fremas. Contunièt de defendre aquela tematica dins lo corrent dau decenni seguent mai son òbra literària se dirigiguèt tanben vèrs la defensa dei paures.
Òbras literàrias[modificar | Modificar lo còdi]
- Palabritas, 1918.
- Cabezas de mujeres, 1923.
- Mosaico, 1929.
- La grúa, 1931.
- Tizas de colores, 1932.
- La protagonista olvidada, 1933.
- Cartas a las mujeres argentinas, 1936.
- Nuestro Hombre, 1939.
- Me llamo niebla, 1946.
- A Buenos Aires le falta una calle, 1953.