Totila
Totila
| |
---|---|
Moneda de Totila, amb lo nom de Baduila | |
Biografia | |
Naissença | ? |
Decès | junh o julhet de 552 |
País: | Reialme ostrogòt |
Epòca: | Nauta Edat Mejana |
Règne: | 541 a 552 |
Davancièr: | Eraric |
Successor: | Teia |
Totila foguèt rei dels ostrogòts d'Itàlia de mai a octòbre de 541 a 552. èra lo nebot d'Ildebad[1].
Las monedas de son règne donan un autre nom, Badua o Baduila, qu'es lo diminutiu de Badua.
Règne
[modificar | Modificar lo còdi]Amb la mòrt d'Ildebad, Totila es causit per èsser lo nòu rei dels ostrogòts. Belisari aviá daissat l'Itàlia paer tornar a Bizança en 540. Totila ataquèt las feblas tropas imperialas demoradas dins lo país. Poguèt tornar conquistar una granda part del ancian reialme ostrogòt[2].
En novembre o decembre de 544, Belisari desbarquèt e ocupèt Ravena. En 546, Totila dintrèt dins Roma, mas Belisari la tornèt prene en abril de 547. l'incapacitat a téner Roma, demesiguèt lo prestigi de Totila dementre los « barbars » d'Itàlia, mas tamben dementre los vesins francs[2].
A l'autòn de 548, Teodora, femna de Justinian Ièr moriguèt. Belisari perdèt sa benfactritz e foguèt rapelat a Constantinòble. En 550, Justinian nomenèt son cosin Germanus, espós de Matasonta, al cap de l'armada d'Itàlia, mas aquest moriguèt a Serdica Sòfia, quand preparava son expedicion[3].
Es Narsès que lo remplacèt en abril de 551. Ataquèt per lo Nòrd, traversant la Dalmàcia, l'Istria, puèi la Venècia. Lo 6 de junh de 552, dintrèt dins Ravena. al fin de junh o al começament de julhet de la meteissa annada, son armada esclafèt los gòts de Totila a la batalha de Busta Gallorum, a l'entorn de l'actual Gualdo Tadino. Lo rei, nafrat, moriguèt pauc après.[3].
Pasmens, la guèrra gotica es pas acabada. Un darrièr cap, Teia va continuar la lucha.
Referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ Wolfram 1990, p. 369.
- ↑ 2,0 et 2,1 Wolfram 1990, p. 370-374.
- ↑ 3,0 et 3,1 Wolfram 1990, p. 375-378.
fonts
[modificar | Modificar lo còdi]- (fr) Herwig Wolfram, 1990, Histoire des Goths, Évolution de l'Humanité, París, Albin Michel.