Henry d'Estienne

Henry d'Estienne
Fotografia de Henry d'Estienne
Fotografia de Henry d'Estienne
Naissença	1 d'agost de 1872 Concas (Aude)
Decès	11 de març de 1949 París
Activitat(s)	Pintor
Formacion	Escòla nacionala superiora de las bèlas arts
Mèstre	Jean-Léon Gérôme, Joseph Blanc
Movement artistic	Orientalisme Academic
Illustracion : Fotografia de Henry d'Estienne

Henry Claude d'Estienne, nascut a Concas de Lengadòc lo 1èr d'agost de 1872 e mòrt a París l'11 de març de 1949, es un pintor, membre de l'Acadèmia de las bèlas arts. Format a l'Escòla nacionala superiora de las bèlas arts de Paríx e escolan de Jean-Léon Gérôme, es retrachista e orientalista.

Biografia

Jovença

Grand-mère (1899)

Henry d'Estienne nasquèt lo 1èr d'agost de 1872 a Còcas d'Auda, al nòrd Carcassona. Es le filh de François d'Estienne (1834-1905), esculptor ebenista e director d'escòla d'esculptura, e de Marie Julie Joséphine Guyot (1836-1878) son esposa. A l'estat civil, es nomant « Henri Claude » mas utiliza l'ortografa « Henry » a partir de 1893 per sa participacion al salon dels artistas franceses. Eissit d'una vielha familha nòbla descndent de Guillaume Estienne, dich Cap de Buòu, castelan de Concas al sègle XIII, Henry d'Estienne utilizava l devis familhala Fortis, honor et fides (« Coratge, onor e fei »).

Lo jove Henry d'Estienne fa d'estudis al licèu de Carcassona, puèi a aquel de Montpelhièr. Incitat per son paire el meteis artista, is'installa a París e seguís dins los ans 1887 de leissons a l’escòla Nacionala de las arts decoratius e estudia per fin finala anar a l'escòla nacionala superiora de las bèlas arts coma escolan de Jean-Léon Gérôme. Acaba en 1898. Conéis un cèrt succès amb la crompa de son quadre titulat Grand'Mère per l'Estat francés.

Carrièra de pintor

Exposicion universala e Salon dels artistas franceses

La carrièra de pintor de Henry d'Estienne es marcada per sa primièra participacion à l'Exposicion universala de París de 1900. Recep del ministèri de las Colonias una comanda de dos quadres per la segonda sala de l'ostalet de la Còsta de las Somalias, sa participacion es premiada per una medalha de bronze. Mas es subretot una pintura titulada Jeune Malade mandada ongan al Salon dels artistas franceses que lancèt sa carrièra: aquela pintura, representant una joventa malauta velhada per vielha femna a son cabèç, obten una borsa de viatge d'un an del ministèri de l'Instruccion publica e de las Bèlas Arts.

En 1900, los nòus recipiendaris d'aquela borsa son los pintors Henry d'Estienne, Henry Emilien Rousseau (el tanben escolan de Jean-Léon Gérôme) e Jean-Pierre Laurens, los essculptors Paul Breton, Victorien Tournier e A. Verdier, los aquitèctes Henri-Victor Blanchard e Alexandre-Jean Bruel e lo gravaire Antonin-Jean Delzers.

Viatges a l'estrangièr e pintor de l'Orient

Henry d'Estienne se marida a 27 ans amb Marie-Angélique Tirefort lo 28 de junh de 1900 abans de partir per un viatge a l'estrangièr pendent un an. Vista Venècia puuèi lo Marròc, l'Argeria, la Tunisia, la Sicília e l'Espanha. Aquel viatge foguèt a l'origina de la vocacion orientalista:

• Femme de Bou Saada (Algérie), 1900-1930, centre Pompidou, París
• Jeune fille arabe à la fenêtre, 1908, col. particulara
• Rêverie - Jeune fille algérienne accoudée à la barrière, 1912, Musèu d'art e d'istòria de Narbona
• Jeune fille arabe portant le café, 1914, col. particulara

Pintor de la Bretanha e retrachista

L'artista es un pintor conegut de la Bretanha ont demora regularament,. Fa fòrça pinturas de la Bretagne a partir de 1903, coma:

• Noce en Bretagne ; après l'église, 1904, Musèu d'Orsay
• Vieille Bretonne du Morbihan, 1911, coll. particulara
• Fillette de Pougastel-Daoulas, 1912, Musèu de las Bèlas arts de Nantas
• A Ouessant, les falaises par un gros temps, 1913, coll. particulara
• Jeune femme en costume du Cap-Sizun près du porche de l'église Saint Tugen, 1920-1930, Musèu departamental breton, Quimper
• Intérieur de la chapelle Saint-Fiacre, Le Faouët, Musèu del Faouët
• Sous les halles du Faouët, Musèu del Faouët
• Le Pardon de la chapelle Sainte-Barbe, Musèu del Faouët

Sa clientèla es variada: lo rei Foad d’Egipte crompa de quadre bretons del pintor.

Henry d'Estienne es fin finala un rechachista d'un grand classicisme. En mai dels retrach dels membres de sa familha, d'amics o de comanda, pench de subjèctes eissit de sos dos tèmes preferits: l'Orient e la Bretanha.

Darrièras annadas

Morís l'11 de març de 1949 a París, pauc de temps après son esposa. Son òbra variada es caracterizada, ja de son vivant, per un grand espandiment de sas peinturas: i a de sas pinturas en "Suècia, Argentina, EUA, Argeria, Egipte" e dins "fòrça païses europèus, amb Russia".

Omenatges e prèmis

• 1900: Medalha de Bronze a l'Exposicion universala de París, nomenda pintor del ministèri de las Colonias.
• 1901: Oficièr de l'òrdre del Cambòtge.
• 1902: Nomenat Cavalièr de las Palmas academicas.
• 1903: Prèmi Marie-Bashkirtseff.
• 1903: Cavalièr de la Legion d'onor.
• 1904: Oficièr de l'òrdre del Dragon d'Annam.
• 1937: Medalha d'Aur a París a l'exposicion internacionala de las arts e tecnicas.
• 2000: Lo Musèu de Narbona dona lo nom de Henri d'Estienne a sa novèla sala consacrada a la pintura orientala.

Vejatz tanben

Bibliografia

• Jean-Marc Michaud, Henry d'Estienne 1872-1949, Le Faouët, Liv'Editions, 2013, 69 p., ISBN: 978-2-84497-258-3
• Paul Vitry, L'Œuvre de M. Henry d'Estienne, Paris, Librairie centrale des beaux-arts, 1913, Art et décoration : revue mensuelle d'art moderne.
•  {{{títol}}}. 

Ligams extèrnes

• (fr)Site del musèu du Faouët, exposicion Henry d'Estienne [1]
• (fr)Catalòg Exposicion universala 1900, site de Conservatòri numeric de las arts e mestièrs [2]
• (fr)Catalòg Musèu d'Orsay, site del Musèu d'Orsay, Henry d'Estienne [3]
• (fr)Catalòg Musèu departamental breton, Quimper [4]
• (fr)Catalòg Centre Pompidou, site del Centre Pompidou, Henry d'Estienne [5]