Beleriand
Beleriand foguèt, a l'òbra de J.R.R. Tolkien, una region de la Tèrra Mejana.[1] S'espandissiá dempuèi las Montanhas Blavas (Ered Luin) fins lo grand Belegaer. Limitava al nòrd amb las Montanhas de Fèrre. Al començament aqueste tèrme èra utilizat per nomentar las tèrras de la còsta situadas al sud de Nevrast e Hitlum mas, a la fin, lo tèrme foguèt tanben utilizat per nomenar totas las tèrras a l'oèst d'Ered Luin (ont demoravan los nans).
Los eldar crotzeron Beleriand en son camin a Valinor e los elfs grises,[2] falathrim e nandor i demorèron per i viure, e ailà coneguèron Thingol e Melian la Maia; e al còr de Beleriand (Doriath) fondèt Elwë son reialme. Quora Morgoth comencèt d'atacar los sindar arribèron del nòrd los noldor forabandits que tustèron aisidament los orcs de Morgoth. Los princes dels noldor fondèron lors reialmes a l'exili a Beleriand (Hitlum, Nargothrond, Gondolin, Thargelion...)
Temps apuèi arribèron los òmes del nòrd d'Hildorien: èran los edain, los paires dels òmes, que s'alièron amb los elfs. D'òmes, d'elfs e de nans patiguèron longas guèrras contra lo Senhor Escur e pauc a cha pauc declineron fins que Beleriand venguèt un fèu de Morgoth. Foguèt alavetz quand l'armda de Valinor ataquèt Melkor e lo venquèt; e pr'amor del grand truc entre lo poder de l'Oèst e del Nòrd, Beleriand s'esfonzèt jos la mar; solament demorèt intacta una part d'Ossiriand nomenada Lindon e foguèt ailà ont Gil-Galad e la rèsta d'elfs se refugièron. Dempuèi alara plusors elfs marchèron cap a Valinor, d'autres s'enfonsèron a la Tèrra Mejana e fondèron lo reialme dels Gwaith-i-Mirdain, qualqu'unes anèron a viure amb los elfs silvans e los governèron e fòrça d'eles demorèron per viure a Lindon amb Guil-Galad e Cirdam, lo Mèstre d'Aissada. Quora Cirdam fondèt las Radas Grisas (Mithlond) comencèt la Segonda Edat.