Batalha de Tunis (255 avC)
La batalha de Tunis es una batalha de la Premiera Guèrra Punica que se debanèt en 255 avC. Opausèt una armada romana menada per lo cònsol Marcus Atilius Regulus (15 500 òmes) a una armada cartaginesa comandada per lo generau Xantip (16 000 òmes e 100 elefants). S'acabèt per una importanta victòria cartaginesa.
Contèxte e debanament
[modificar | Modificar lo còdi]Après divèrsei succès en Sicília, l'objectiu dei Romans èra de portar la guèrra en Africa per menaçar dirèctament son adversari. Incapables de combatre l'armada romana, lei Cartaginés engatjèron Xantip, un generau mercenari espartenc, per reorganizar sei fòrças e lei dirigir sus lo prat batalhier. Metèt ansin en plaça una falanja per tenir son centre e ataquèt l'infantariá romana amb seis elefants. Lei legionaris capitèron de resistir, mai perdiguèron son organizacion. En parallèl, la cavalariá cartaginesa dispersèt lei cavaliers romans e enceuclèron lo centre roman. Aquò entraïnèt l'afondrament dei legions e solament 2 000 soudats romans poguèron s'escapar. Lo rèsta foguèt tuat, a l'excepcion de Marcus Atilius Regulus e de 500 òmes que foguèron capturats. Lei Cartaginés perdiguèron solament 800 òmes.
Aquela desfacha e la destruccion d'una partida de la flòta romana en causa de tempèstas limitèron desenant la guèrra a Sicília. Lei Romans decidèron alora de se concentrar sus l'ataca dei fortalesas cartaginesas presentas dins l'illa. Prenguèron ansin pauc a cha pauc l'avantatge. Pasmens, leis operacions s'encalèron fins a la decision dau Senat Cartaginés d'impausar la dubertura de negociacions en 241 avC.
Annèxas
[modificar | Modificar lo còdi]Liames intèrnes
[modificar | Modificar lo còdi]Bibliografia
[modificar | Modificar lo còdi]- (fr) Christophe Burgeon, La première guerre punique ou la conquête romaine de la Sicile, Louvain-la-Neuve, Academia, 2017, 242 p.
- (fr) Bernard Combet Farnoux, Les guerres puniques, París, Presses universitaires de France, 1960, 127 p.
- (fr) Yann Le Bohec, Histoire militaire des guerres puniques, Mónegue, Éditions du Rocher, coll. « L'art de la guerre », 2003, 342 p.
Nòtas e referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]