Anglés mejan
Middle English  | |
| Locutors | lenga anciana - 0 |
|---|---|
| Tipologia | Flexionala |
| Classificacion lingüistica | |
| Anglés mejan | |
| Còdis lingüistics | |
| ISO 639-2 | enm |
| ISO 639-3 | enm |
| ISO 639-6 | meng |
| Glottolog | midd1317 |
| Linguist List | enm |
| IETF | enm |
| Mapa | |
 | |
| Una pagina dels Contes de Canterbury, escrich per Geoffrey Chaucer al sègle XIV. | |
L'anglés mejan es lo nom balhat pels lingüistas a divèrsas formas de la lenga anglesa parladas entre la conquista normanda d'Anglatèrra en 1066 e aperaquí l'an 1470, quand lo Chancery Standard, una forma d'anglés basada sus lo qu'es parlat a Londres, venguèt a s'espandir, ajudat per l'introduccion de l'estampariá en Anglatèrra per William Caxton dins los ans 1470, e pus tard per Richard Pynson. D'aquel temps, lo dialècte northumbrian (prevalent dins lo nòrd d'Anglatèrra) parlat al sud-èst d'Escòcia se devolopèt en Scots. L'anglés parlat aprèp aquesta epòca, fins en 1650, es sonat Early Modern English.