Al-Walid II
Al-Walid ibn Yazid o a lo-Walid II (en arab الوليد بن يزيد, a al-Walīd ibn Yazīd) (mòrt lo 16 d'abril de 744) foguèt un califa omeia marwànida que governèt dempuèi 743, quand succediguèt lo sieu oncle Hixam ibn Abd-a lo-Màlik fins a la siá mòrt, quand lo succediguèt lo sieu cosin Yazid III. Èra filh de Yazid II ibn Abd-a lo-Màlik e de Umm-a lo-Hajjaj Zàynab bint Muhàmmad ibn Yússuf a lo-Thaqafí. Aviá entre 37 e 45 ans quand pugèt al tròn.
Lo sieu paire Yazid l'aviá designada coma eretièr de lo sieu fraire Hixam e aquel aguèt al començament cèrta simpatia per lo sieu nebot mas demorèt lèu decebut per la vida de disbauxa que portava; qualqu'uns dels amics del prince foguèron punits e las quantitats assignadas al prince redusit. A lo-Walid daissèt la cort e s'establiguèt luènh, a una residéncia a la estepa, benlèu l'actuala Kasr a lo-Tuba a Jordania.
La siá vida li aviá donat reputacion d'immorala, que causa trobèt per el fòrta oposicion a lo sieu nomentament coma califa. Mas fin finala, a la mòrt de lo sieu oncle, pugèt al tròn. Recebèt la baya a Damasc mas tornèt a la residéncia de la estepa. Se sona que beviá fòrça de vin e mai se aiçò poiriá èsser estat exagerat, mas la siá abséncia manteniá la brusor e fasiá créisser l'oposicion.
Un còp a la carga comencèt una dura repression contra totes los que se li èran opausats, creissent aital l'aversion que i aviá ja contra el. E mai se las siás mesuras socialas èran popularas (faguèt de grands dons pels andicapats e metèt d'esclaus al servici de cècs e paralítics), la siá politica faguèt pas mai que li crear d'enemics. Sostenguèt als kaysites mudarites e als sieus parents mairales thakafites. Après confirmar coma governador del Khurasan a Nasr ibn Sayyar (738-748), recebèt un suborn del thakafita Yússuf ibn Úmar ibn Hubayra e lo mantenguèt coma governador de l'Iraq (738-744). Aquel nomenèt a lo sieu oncle mairal Yusuf ibn Muhammad ibn Yusuf a lo-Thakafi coma governador del Hedjaz.
Al-Walid perseguiguèt a qualques princes omeies. Sulayman ibn Hisham Foguèt fuetejat e enviat a l'exili a Amman. Aquel e d'autres faches faguèron possible una coalicion d'enemics en la que i aviá de princes omeies, los parents de Khalid ibn Abd Allah a lo-Kasri (governador deposat e perseguit de l'Iraq) e d'autras caps iemenites. Coma cap de s'escuelhèt a Yazid ibn a lo-Walid, cosin del califa. Los rebèls s'apoderèron de Damasc jol comandament de Sulayman ibn Hixam ibn Abd-a lo-Màlik e envièron una expedicion cap al palai del califa ara establit ad a lo-Bakhra al sud de Tadmur, dirigida per Abd a lo-Aziz ibn a lo-Hajjaj ibn Abd a lo-Malik; après un cuert sètge lo califa moriguèt a la lucha lo 15 d'abril de 744[1]
Foguèt tanben un poèta d'una qualitat e originalitat considerabla.
Nòtas
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ A lo-Tabari
Referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- Enciclopèdia de l'Islam, XI, 140 e 141