Jacme Taupiac
  | |
| Biografia | |
|---|---|
| Naissença | 12 de febrièr de 1939 (85 ans) Gimat |
| Mòrt | (85 ans) |
Superior (ca)  Letras d'Oc | |
| 1964 – 1967 | |
| Redactor en cap (ca) L'Occitan | |
| | |
| Donadas personalas | |
| Nacionalitat | Francesa |
| Activitat | |
| Profession | lingüista |
| Prèmis | |
Jacme Taupiac (Gimat, 12 de febrièr de 1939) es un lingüista occitan contemporanèu. Es membre del Grop de Lingüistica Occitana, del conselh lingüistic del Congrès Permanent de la Lenga Occitana e de l'Institut d'Estudis Araneses-Acadèmia Aranesa de la Lenga Occitana.
Per sas òbras e son militantisme occitanista, foguèt guerdonat amb lo Prèmi Robèrt Lafont en 2014.
Biografia[modificar | Modificar lo còdi]
Jacme Taupiac nasquèt a Gimat, a la "Maison d'en long", còsta Bèumont de Lomanha[1] dins un mitan social que gaireben totes i parlavan l'occitan de Gasconha. A Tolosa, seguiguèt los corses del grand dialectològ Joan Seguin. Passèt puèi una licéncia d'espanhòl.
Èra responsable del sector de lingüistica de l'Institut d'Estudis Occitans, encargat de corses de lenga e cultura occitanas a la Facultat de las Letras de l'Institut Catolic de Tolosa e professor d'occitan a l'Institut Familial de Montalban.
Trabalha essencialament subre lo desvolopament de las formas de l'occitan estandard. Sas publicacions an permés de clarificar de problèmas tecnics, en particular l'apertura de e/è e de o/ò dins los mots de formacion culta e dins los manlèus, e mai d'assages sus la constitucion del lexic fondamental.
Prepausèt e metèt en circulacion un grand nombre de reformas pontualas dins la nòrma classica, que recebèron pas totas una aprovacion oficiala ni de l'IEO ni del Conselh de la Lenga Occitana, e aquò a entraïnat de criticas d'unes lingüistas.
En 2001 foguèt temporàriament vicepresident del Conselh de la Lenga Occitana, puèi foguèt menat a abandonar sas responsabilitats dins aquel organisme (mas en tot ne demorar membre), pr'amor que preconizava publicament de formas en contradiccion amb las preconizacions oficialas del Conselh, en particular sus l'"-e" finala de sosten e sul jonhent.
De 1985 a 1996, foguèt membre del jurat occitan dels Prèmis Rei en Pere.
A costat de sas òbras lingüisticas costumièras, a collaborat al Missal occitan (1979) amb una traduccion aprovada per la Glèisa Catolica.
Òbras[modificar | Modificar lo còdi]
- La prononciation normalisée du Gascon, 1963
- L'occitan blos, 1964
- Bibliografia occitana, 1967
- Lo "-e" de sostenament en occitan normalizat, 1968
- Los tres cents mots occitans que cal saber per començar a legir, escriure e parlar, 1974
- Lo vocabulari occitan de las arts, 1977
- Pichon diccionari francés-occitan, 1977
- 350 mots occitans (occitan referencial) que cal saber per començar a legir, escriure e parlar, 1979
- Propositions pour un dictionnaire général de la Langue occitane, 1982
- Escapolon del Diccionari general de la lenga occitana, 1982
- Normalisacion grafica e normalisacion lingüistica, 1984
- Sintèsi de las responsas al "Memòri sus las innovacions graficas, 1985
- L'istòria dins País Gascons, revista de Per Noste. Metodologia de l'istòria d'Occitània a partir dels estudis d'istòria publicats dins la revista bearnesa, 1985
- Quatre cents mots que cal saber per començar a legir, escriure e parlar, 1987
- Fonetica e fonologia de l'occitan parlat en Bèumont de Lomanha, 1987
- Desconflar la bofiga (1988)
- La grafia de l'Occitan: Cambiar o cambiar pas?
- Mapas lingüisticas occitanas (1989)
- Diccionari de mila mots (1992)
- Gramatica occitana (2000)
- L'occitan modèrne (2001)
- Diccionari de l'occitan parlat en Lomanha (inedit)
- Diccionari de l'occitan parlat dins le Saués (inedit)