Wiener Konzerthausquartett

Lo Wiener Konzerthausquartett o Wiener Konzerthaus Quartett^[1]es un qüartet de còrdas austriac, e especialament vienés, fondat en 1934 e que se dissolguèt en 1967.

Istòria[modificar | Modificar lo còdi]

La creacion del qüartet vendriá d'una iniciativa de genièr 1934 : lo Konzertmeister dels Wiener Symphoniker (Orquèstra Sinfonica de Viena), Anton Kamper (1903-1982) e lo primièr altista, Erich Weis (1904-1962) decidiguèron de fondar un qüartet de còrdas. Trobèron lèu lo segond violon, Karl Maria Titze (1909-1963) e lo violoncellista Franz Kvarda (1904-1971). Còpsec, lo novèl qüartet agèt plan de succès. Los quatre musicians, que contunhavan de jogar en orquèstra, passèron en 1938 a l'Orquèstra de l'Opèra d'Estat de Viena e foguèron lèu acceptats als Wiener Philharmoniker (Orquèstra Filarmonica de Viena). Lo qüartet contunhèt ambe'ls meteisses instrumentistas d'aquí a 1958 e coma èran qüartet en residéncia al Konzerthaus (salas de concèrt a Viena), prenguèron lo nom de Wiener Konzerthausquartett ^[2]^,^[3].

A partir de 1958, i agèt de càmbiaments dens la composicion del qüartet : arribada de Walter Weller (1939-2015) en tant que segond violon, de Fritz Händschke, alto e de Ludwig Beinl (1928-2011), violoncèl. Quand lo primièr violon Anton Kamper prenguèt la retirada en 1967, lo qüartet se separèt ^[4]^,^[5].

Estil[modificar | Modificar lo còdi]

Segon Georges Zeisel, dins l'emission de France Musique A bon entendeur consacrat al qüartet opus 76 n° 1 de Haydn, « Ce sont des musiciens viennois, extrêmement viennois, plus viennois... c'est pas possible ! » (son de musicians vieneses, extrèmament vieneses, mai vieneses... es pas possible !). Un caractèr tipic es la recèrca de la suavitat sonòra, e mai una certana tendéncia al sentimentalisme, pas caricaturala çaquelà, dins de tempi sovent retenguts. Un autre caractèr, ligat au primièr, es lor conservatisme. Usavan de las edicions corrompudas del sègle XIX (ambe per exemple de ligasons entre nòtas faitas per permetre a de musicians amators de jogar las òbras), non solament quand las edicions originalas èran pas publicadas, e mai aprèp.