Lola Anglada
|
Lola Anglada |
||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
| Naissença | 29 d'octobre de 1892 Barcelona | |||
| Decès | 12 de setembre de 1984 Tiana | |||
| Nom de naissença | Maria Dolors Anglada i Sarriera | |||
| Activitat(s) | escrivana e dessenhaira | |||
| Genre(s) | pròsa e illustracion | |||
| Distincions | Crotz de Sant Jòrdi | |||
Maria Dolors Anglada i Sarriera, mai coneguda popularament coma Lola Anglada (Barcelona, 29 d'octobre de 1892 – Tiana, 12 de setembre de 1984) foguèt una escrivana e dessenhaira catalana. Tre sa joventut collaborèt a gaireben totas las revistas per enfants catalanas de son temps. Capitèt lèu de venir un dels autors mai representatius d'aqueste genre dins lo periòde anterior a la Guèrra Civila Espanhòla.
Sas òbras se pòdon veire al Musèu Nacional d'Art de Catalonha e al Musèu d'Istòria de Barcelona. Es tanben famosa sa colleccion de petetas, qu'es installada dins lo Musèu Romantic Can Llopis a Sitges.
Per l'ensems de sa creacion artistica, recebèt mantun prèmi; demest aqueles lo mai important foguèt lo que lo govèrn catalan li autregèt en 1981, la Crotz de Sant Jòrdi.
Biografia[modificar | modificar la font]
Enfància e formacion[modificar | modificar la font]
Maria Dolors Anglada nasquèt en 1892 a Barcelona, dins una familha avodada tradicionalament a l'industria del coton. Èra lo segond enfant de parents amb una fòrta tradicion catalanista, Andreu Anglada e Elisa Sarriera, qu'aguèron tres autres enfants: l'ainada èra Àngels e aprèp Lola, i aviá un fraire Josep Miquel e finalament una sòrre Conxita. Se ditz que quand èra pichona, dins l'escòla ont èra dintrada refusèt de cantar en onor de l'"unitat espanhòla". Pasmens demorèt pas gaire de temps a l'escòla qu'aviá una santat fòrça fragila, e foguèt doncas educada a l'ostal amb de professors particulars.
Estudièt lo dessenh a l'Escola de la Llotja de la capitala catalana al costat dels futurs dessenhaires Antoni Utrillo e Joan Llaverias. Foguèt aqueste darrièr que li donèt l'escasença de realizar sa primièra exposicion a la Sala Parés de Barcelona e que lo setmanièr satiric e catalanista ¡Cu-Cut! publiquèsse un dessenh de la jove artista.
L'engatjament catalanista[modificar | modificar la font]
Quand s'acabèt la Primièra Guèrra Mondiala viatgèt en França, e s'installèt dins la capitala del país gràcias a una borsa del govèrn francés. A París trabalhèt amb mantun ostal d'edicion e coneguèt mantuna figura del catalanisme coma Francesc Macià e Josep Clarà. Ferventa defensora dels ideals democratics e de la causa catalanista, organizèt una peticion d'amnistia per las personas acusadas d'aver participat al Complòt de Garraf contra lo rei d'aquel temps Anfós XIII d'Espanha.
Del temps de la Guèrra Civila Espanhòla aderiguèt a l'Union Generala dels Trabalhadors, un sindicat d'orientacion socialista, e collaborèt al Comissariat de propaganda.
Quand s'acabèt la guèrra refusèt de s'exiliar, e per fugir de la repression que podiá sofrir per encausa de son catalanisme e de son activisme politic, s'installèt definitivament a Tiana, un vilatge de la comarca del Maresme. Visquèt ailà alunhada de tot amb sa sòrre Conxita. Sa produccion mermèt considerablament e perdèt gaireben tot son compromés social, a l'encòp aturèt sa collaboracion amb los ostals d'edicion franceses e se laissèt devorar per una nostalgia del temps ancian. Organizèt qualques charradas a son ostal dins las annadas 1950 mas lo pes inquisitorial de las autoritats franquistas empachèron tota mena de progrès. Demorèt a viure quasiment coma una reclusa dins l'ostal de Tiana fins a sa mòrt, lo 12 de setembre de 1984.
L'eiretatge de Lola Anglada[modificar | modificar la font]
L'escrivana laissèt una granda quantitat de documents, coma sas memòrias, que son demoradas inedichas fins uèi. Dins los darrièrs ans de sa vida laissèt una bèla part de sa produccion artistica e de sas proprietats a la Deputacion de Barcelona. O faguèt amb las condicions d'aver una renda fins a la fin de sa vida e l'engatjament de construire un musèu per sas òbras, que voliá que sas creacions demorèssen totjorn en Catalonha, mas per ara es pas estat encara bastit.
Òbras[modificar | modificar la font]
- El parenostre i l'avemaria (1915)
- Contes del Paradís (1920)
- El parenostre interpretat per a infants (1927)
- En Peret (1928)
- Margarida (1928)
- Monsenyor Llangardaix (1929)
- Narcís (1930)
- Ametllonet (1933)
- Clavellina i Crisantem (1933)
- Estel i Floreta (1933)
- L'herba maleïda (1933)
- El príncep cec (1933)
- El prícep teixidor (1933)
- Contes d'Argent (1934)
- El més petit de tots (1937)
- La Barcelona dels nostres avis (1949)
- La meva casa i el meu jardí (1955)
- Martinet (1962)
- Les meves nines (1983)
Referéncias[modificar | modificar la font]
<references>