Lei Deixona
La lei 51-46 de l'11 de genièr de 1951[1] relativa a l'ensenhament de las lengas e dels dialèctes locals dicha lei Deixona foguèt la primièra lei francesa qu'autorizèt l'ensenhament de las lengas regionalas de França (segon la terminologia oficiala).
Autorizava l'ensenhament facultatiu del basc, del breton, del catalan e de l'occitan.
De decrets ulteriors i apondèron lo còrs (decret 74-33 del 16 de genièr de 1974), lo tahitian (decret 81-553 del 12 de mai de 1981) e las lengas melanesianas (decret 92-1162 del 20 d'octobre de 1992) (l'ajië, lo drehu, lo nengone e lo paicî).
D'autra part, lo decret n° 70-650 del 10 de julhet de 1970 permetèt d'integrar las lengas dichas «regionalas» dins las disciplinas presas en compte dins l'atribucion del bachelierat.
Foguèt nomenada lei Deixona del nom de Maurici Deixona qu'èra d'aquel temps lo raportaire de la comission parlamentària de l'Educacion Nacionala e qu'aviá presentat lo projècte de lei.
La lei Deixona es estada abrogada: es estada remplaçada per la lei Bas-Lauriol de 1975 puèi per la lei Toubon de 1994.
Ligams extèrnes
[modificar | Modificar lo còdi]Referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ pareguda al Jornal Oficial del 13 de genièr de 1951