La mar (canta)
La Mar es una poesia occitana :
La mar que va, la mar que vien,
Jamei pausar, combat tostemps.
E jo com un batèu,
Pergut au pè deu cèu,
Qu'èi viscut cent mila vitas,
Qu'èi cercat tant d'Americas,
He !
Enten, enten,
Qu'ei de la mar qui vien lo vent
La mar que va, la mar que vien,
Shebitejar tot doçament.
Que'm vien díser lo conde,
D'aqueths marins deu cap deu monde,
Deus qui s'avè gahats,
E qui n'a pas tornats.
He !
Enten, enten,
Qu'ei de la mar qui vien lo vent.
La mar que va, la mar que vien,
Entà jumpar mon còr dolent.
E jo non sèi pas plan,
Si ei l'amor qui a mau de mar,
O la mar qui a mau d'amor,
Quan plora atau la soa cançon.
He !
Enten, enten,
Qu'ei de la mar qui vien lo vent.
La mar que va, la mar que vien,
Que pòt portar l'òmi tan luenh.
La mar qu'ei lo país,
Deus qui n'an pas nat país;
La mar qu'ei l'auta tèrra,
Deus qui an lo mau de tèrra.
He !
Enten, enten,
Qu'ei de la mar qui vien lo vent.