Fèlix III
Fèlix III (mòrt lo 25 de febrier de 492) foguèt lo 48en papa de la Glèisa Catolica Romana dau 13 de març de 483 au 25 de febrier de 492. Succediguèt a Simplice (468-483) e foguèt remplaçat per Gelasi Ièr (492-496).
Aristocrata roman, son pontificat foguèt marcat per una tièra de dificultats e de crisis. D'efèct, foguèt elegit gràcias au sostèn dau rèi d'Itàlia Odoacre (476-493. Pasmens, aviá una personalitat decidida que li permetèt de gardar son independéncia e de protegir lo prestigi de la papautat. A partir de 488, deguèt faciar la crisi militara italiana entraïnada per la conquista de la peninsula per leis Ostrogòts de Teodoric lo Grand. En parallèl, deguèt sostenir lo clegat d'Africa menaçat per lei persecucions dei Vandals arians. Aqueu problema foguèt rapidament agravat per la question dei crestians aguent abjurat per defugir lei persecucions mai desirós de se retractar.
Pasmens, l'afaire pus important de Fèlix III foguèt la rompedura entre Roma e Constantinòble en 484. D'efèct, l'emperaire Zenon, sota l'influéncia dau patriarcat de Constantinòble, assaièt de reglar lo conflicte entre monofisisme e ortodòxia. Publiquèt un tèxte dich Henotikon (Acte d'Union en occitan) qu'èra una temptativa de compromés entre lei doas tendàncias. Se turtèt au refús de Fèlix que denoncièt l'influéncia tròp importanta dau monofisisme dins lo document. Un anatèma foguèt prononciat còntra lo patriarcat de Constantinòble e, en retorn, lo nom de l'evesque de Roma foguèt suprimida dei diptics liturgics, çò qu'èra equivalent a una excomunicacion. Aquela crisi foguèt reglada en 519 solament.