Alexandre Blanc
Alexandre, Marius, Enric Blanc (en francés: Alexandre Blanc; Camps, 14 de setembre de 1874 – Alfortville, 26 d'agost de 1924) èra un regent e politician occitan que foguèt deputat de Vauclusa de 1906 a 1910 e de 1914 a 1924.
Biografia[modificar | Modificar lo còdi]
Un regent vengut deputat[modificar | Modificar lo còdi]
De 1890 a 1893, Alexandre Blanc foguèt escolan-mèstre a l'Escòla normala d'Avinhon. Aprèp que capitèt son diplòma foguèt nomenat a Montèus ont demorèt fins a 1906. En 1903, venguèt secretari del tresen congrès de las Amicalas de regents que se debanèt a Marselha. En 1905, signèt lo Manifèst dels regents sindicalistas en qualitat de membre del conselh federal dels regents de Vauclusa. Militèt tanben a la Libre Pensée du Vaucluse que representèt, en 1904, al congrès de la Liura Pensada de Var, al Luc.
Tre 1900, se marquèt a la Federacion socialista de Vauclusa, l'endeman del congrès d'Avinhon e que s'inicièt la ruptura amb lo Partit Obrièr Francés (POF).
A partir de 1903, Alexandre Blanc joguèt un ròtle màger dins la Federacion; l'an seguent ne venguèt, durant lo congrès de Cavalhon, lo secretari general. Pro lèu, la Federacion aderiguèt al Partit Socialista Francés e Blanc la metèt en contacte amb la Federacion locala aderenta al Partit Socialista de França. Pro lèu, l'unitat se realizèt e Pierre Vaillandet del Partit Socialista francés venguèt lo primièr secretari de la Federacion unificada. Pasmens, quand foguèt desplaçat a Bordèu, foguèt Blanc que li succediguèt. A la direccion del movement, Blanc representèt la Federacion de Vauclusa als congrèsses del Partit Socialista de Limòtges, en 1906, e puèi de Sant Estève en 1909.
En 1906, los grops de l'arrondiment d'Aurenja lo presentèron a las eleccions legislativas. Segon lo Jornal dels regents, recebèt "lo sosten moral e pecuniari de l'Amicala" dels regents. Elegit al congrès federal de Pertús en Vauclusa, Blanc quitèt lo secretariat de la Federacion. Foguèt pas reelegit en 1910 mas tornèt trobar son sèti en 1914. Durant aquelas doas legislaturas, collaborèt a la Comission de l'Ensenhament e de las Bèlas Arts.
De l'oposicion a la guèrra al Comitat director del Partit Comunista[modificar | Modificar lo còdi]
Blanc se mostrèt adversari de la politica facha pel Partit Socialista SFIO durant la guèrra de 1914-1948. En 1914, son programa electoral indicava ja sa causida d'aplicar lo programa integral del Partit, e en primièr, l'entente internacionala dels trabalhadors. Aprèp la naissença, en 1915, d'un corrent minoritari dins lo partit, en Haute-Vienne, que anequeliguèt l'unanimitat qu'existiá abans al sen de la SFIO fàcia a la guèrra, Blanc èra un dels que participèron, en 1916, a la conferéncia socialista internacionala de Kiental, en Soïssa.
Recebèt puèi una convocacion de la Commission administrativa permanenta (CAP) del Partit. Blanc i respondèt en dire qu'agissiá en armonia amb las decisions dels congrèsses internacionals. La Federacion de Vauclusa se solidarizèt amb el. Bientôt, Blanc appartient al Comitat per la defensa del socialisme internacional e signèt l'appel qu'adreçava lo comitat a las Federacions socialistas. A mai, se neguèt a tota participacion ministeriala del Partit socialista.
La patz tornada, la Federacion de Vauclusa lo placèt coma cap de lista per las eleccions de 1919 e foguèt reelegit. L'an seguent, participèt al congrès socialista d'Estrasborg. Foguèt elegit al conselh d'administracion dem Poulaire. Au nom du Comité pour la troisième Internationale, il se prononce pour la Résolution d'adhésion à celle-ci et signe la motion Cachin-Frossard qui va dans ce sens. Al congrès de Tors, en decembre de 1920, il est assesseur lors d'una séance. 42 mandats du Vauclusa de 46 èran favorables a l'adesion. Blanc foguèt elegit al Comitat director del Partit Comunista.
Lo primièr secrétaire général du PC, Ludovic-Oscar Frossard disait de lui que toutes les cigales du Midi chantaient dans sa gorge. Il sollicite sa réintégration dans le corps enseignant, mais au moment où sa demande venait d'être acceptée, il mourait le 26 août 1924 à Alfortville.
Il avait publié au début de sa carrière un ouvrage intitulé L'Université au village.