Vèspras sicilianas
Las Vèspras sicilianas foguèron un soslevament popular que se debanèt en Sicília a Palèrme e Corleone, lo 31 de març de 1282, contra la tutèla del rei d'origina francesa Carles Ièr d'Anjau, qu'aviá lo contraròtle de l'isla amb lo supòrt papal dempuèi 1266. A la seguida d'aquela revòlta e del chaple dels franceses, los sicilians se van desliurar de la tutèla angevina e passar jos la proteccion del rei Pèire III d'Aragon.
Antecedents
[modificar | Modificar lo còdi]Quand Manfred I de Sicília ocupèt lo tròn del Reialme de Sicília, lo Papa Clamenç IV l'escomenjèt per èsser lo filh illegitim de l'emperaire Frederic II, e faguèt atal del reialme un fèu papal. En 1262 Constança de Sicília, filha de l'anterior se maridèt amb Pèire lo Grand, comte de Barcelona e rei d'Aragon. Constança essent l'eretièra de Manfred, aquela situacion d'aprochament entre la dinastia Hohenstaufen e l'ostal de Barcelona, provoquèt l'antipatia del francés Clamenç IV que cerquèt ajuda prèp de Carles Ièr d'Anjau, fraire pichon de son aliat Loís IX de França.
Las tropas de Carles d'Anjau dintrèron dins l'isla e batèron Manfred a la batalha de Benevent, mentre que Carles èra coronat rei de Sicília a Roma en 1266, en establissent son autoritat per la fòrça après la revòlta gibellina de Conradin de Sicília en 1268 e en cercant la supremacia en Mediterranèa s'alièt amb Baudoin II de Courtenay de l'empèri Bizantin contra Miquel VIII Paleològ en conquistant una part de Morèa en 1271 per se coronar rei d'Albania.[1] Crompèt en 1277 los dreches de Rei de Jerusalem a Maria d'Antioquia. Amb l'assisténcia de la flòta de la Republica de Venècia preparèt una crosada per reconquerir Constantinòple en 1282.
Sota Carles d'Anjau, e posteriorament son filh Carles II, lo nòrd serà priviliejat al sud, aital la capitala serà deplaçada de Palèrme a Nàpols.
Revòlta
[modificar | Modificar lo còdi]La revòlta inciada per Joan de Procida prenguèt lo nom de Vèspras sicilianas perque debutèt al començament de la pregària del vèspre del diluns de Pasca (30 de març de 1282) a la glèisa de l'Esperit Sant de Palèrme. Dos mila franceses e güelfs sicilians foguèron massacrats aquela nuèch e la seguenta, e fòrça autres en las sièis setmanas seguentas, amb un recompte total de mòrts chifrat a quatre mila personas[2][3]
Consequéncias
[modificar | Modificar lo còdi]
Pèire III d'Aragon, amb lo supòrt economic de l'emperaire Miquel VIII Paleòleg[4] dintrèt en Sicília per Tràpani lo 30 d'agost, levèt lo sètge de Messina, dintrèt a Palèrme lo 4 de setembre e pauques jorns mai tard destrusiguèt la flòta angevina al combat de Nicotena: Après lo Combat de Malta conquistèt las islas de Malta e Gozzo.
Lo resultat d'aquel soslevament, foguèt la division del Reialme de Sicília en 1282 en reialme de Sicília peninsular o reialme de Nàpols, sota dominacion angevina, e lo reialme de Sicília insular, sota dominacion aragonesa. L'incident aguèt de consequéncias negativas pel Principat de Catalonha en iniciant la Guèrra de Sicília e donada la fòrça politica del papa, la Crosada contra la Corona d'Aragon.
Referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ La repression posteriora a la victòria signifiquèt la condemna a mòrt de 150 barons
- ↑ Sicilian Vespers
- ↑ Ora J. Chaytor.
- ↑ 60.000 monedas d'aur segon J. Harris A
Bibliografia
[modificar | Modificar lo còdi]- Steven Runciman, The Sicilian Vespers: A History of the Mediterranean World in the Later Thirteenth Century (anglés) ISBN 978-0-521-43774-5
- Michele Amare, History of the war of the Sicilian vespers. Earl of Ellesmere. Londres 1850 (anglés)
- Ora J. Chaytor. A History of Aragon and Catalonia (anglés)
Ligams extèrnes
[modificar | Modificar lo còdi]- En gàrdia! 10 - Los sers sicilianes (catalan)