Emilian Barrèira
| Biografia | |
|---|---|
| Naissença | 1883  |
| Mòrt | 1944 (60/61 ans) |
| Donadas personalas | |
Emilian Barrèira (Arès, Gironda, 1883, Joinville-le-Pont, Val de Marna, 1944) estót un poèta occitan, membre dau Felibritge e mèste en Gai-Saber.
Biografia[modificar | Modificar lo còdi]
D’una familha de puscaires, puscaire eth medis, ne hit pas d’estudis: quitèt las escòlas après son certificat d’estudis, e aprenót lo mestèir emb son pair. Egau, sa vocacion dumpuei son joenau èra de hèser vèrs, òm sap pas perqué ni coma aquò ie èra vengut, dens un mitan sociau illetrat, e shens cultura teorica. Se restaca ad acestas vocacions literàrias espontaneas e naturaus, qu’apareishen a còps, e que lo Felibritge n'èra lichard : Pau Froment, Anfós Tavan, Jansemin… Autodidacte, crompa libes d’art poetic, se fòrma en lugissent sol. Decida d’emplegar l’occitan dau parçan son, es a díder lo gascon maritim dau País de Buc. Entre 1901 e 1906, que s’engatja dens la Marina, e contunha de se formar. Entreten correspondéncia emb lo Frederic Mistral, Simin Palay o encara Miquèu Camelat. S’inscriu a l’Escòla Gaston-Febus, d’aquestes dus darrèirs. Que hèi paréisher en 1912, a solament vint-e-nau ans, son premèir recaptadueir de poesias occitanas: quò seràn las famosas Malineyres, la sua òbra la mei coneishuda enqüara anuit. Mistrau li manda sas felicitacions. Palay e Camelat li conselhan de presentar son trabalh aus Jòcs Floraus de Tolosa: aquò ie vau de gahar l’Eglantina d’argent. Sa familha comença lavetz de prénder au seriós la vocacion poetica d’Emilian. Pendent la Premèira Guèrra Mondiau, es enviat a Salonica, en Grècia, coma fesilhèir marin. Compausa de poesia en francés. Son hrair, malinèir au long cors, dispareish en 1916. En 1920, hèi lo discors d’inauguracion dau Monument aus Mòrts d’Arès. Que marida una jena hemna encontrada pendent la guèrra, a l’espitau de Meus. Van s’installar end' Arès, mes la vita es dura, e la pusca ne paga pas mei. Lo batèu de Barrèira, dishut «Mirelha» en omenatge a Mistral, diu èster remplaçat, mes n’an pas los mejans de pagar. Van un temps damorar a Lèges, on Emilian escriu lo poèma Naïda, recompensat per un raperet d’Eglantina. Lo Felibritge ie acòrda lo títol de Mèste en Gai-Saber. En 1930, per rasons economicas, Barrèira e sa familha son forçats de se despatriar en parçan parisenc, a Joinville-les-Ponts. Sa mair se morís en 1932, çò dont es una tumada de las hòrtas per eth. Damòra egau acarat de cap au país, qu’oblida pas jamèi. Escriu Lou Cant de la Leyre, Lou Pacific, Pesque de neit dont evòca la mòrt d’un sordat lunh dau parçan mairau, tèxte fòrtament autòbiografic. Barrèira cèrca totjamèi a s’ameliorar, notadament sau plan de la grafia. En 1936, es son aute cap d’òbra, l’Ode a la mar de Gascougne, recompensada d’una Primavèra d’argent. Barrèira harga eth medis l'arrevirada francesa. Acaba sa via solitària, aucupant un emplec de garda de neit a las Trefilarias dau Havre, a Sent Maurici. Se gaha l’entec e se morís au cap de l’an 1944, shens auger tornat au país. Es enterrat au segrat de Joinville. En 1954, son amic, l’aute poèta dau Bassin Adrian Dupin hèi arre-estampar Las Malineyres, e la vila d’Arès hèi pausar una placa sus l’ostau de neishença de Barrèira.
Òbras[modificar | Modificar lo còdi]
- Las Malineyres, 1912. Eglantina d’argent
- Naïda, 1923. Reperet d’Eglantina
- Lou Cant de la Leyre
- Lou Pacific
- Pesque de Neit
- Ode a la mar de Gascougne, 1936. Primavèra d’argent
Edicions[modificar | Modificar lo còdi]
- Las Malinèiras, coedicion Princi Negre – Per Noste, botada en grafia occitana modèrna per Eric Chaplain. Pessac, 1983. Lo prefaci escrivut per Belina Barrèira, la hilha de l’autor, es a la basa d’aceste article. La màger part de las informacions que s’i tròban ne son tiradas.