Bernat Gui

Avesque diocesan
	20 de julhet de 1324 – ; ← Jean Tissandier (fr) – Bertrand du Mas (fr) → ; Diocèsi: bisbat de Lodeva (ca)
Bisbe de Tui (ca)
	26 Agost de 1323 – ; ← Juan Fernández de Sotomayor (fr) – Simón, bishop of Tuy (en) → ; Diocèsi: bisbat de Tui (ca)
	modificar

Bernat Gui
	;
Nom	(oc) Bernatz Gui
Biografia
Naissença	1261 ; Roiera
Mòrt	30 de decembre de 1331 (69/70 ans); Laurós
Avesque diocesan
	20 de julhet de 1324 – ; ← Jean Tissandier (fr) – Bertrand du Mas (fr) → ; Diocèsi: bisbat de Lodeva (ca)
Bisbe de Tui (ca)
	26 Agost de 1323 – ; ← Juan Fernández de Sotomayor (fr) – Simón, bishop of Tuy (en) → ; Diocèsi: bisbat de Tui (ca)
	modificar
Donadas personalas
Religion	Catolicisme
Òbras principalas	Manuel de l'inquisiteur (fr) , Chronicon regum Francorum (fr) , Flores chronicorum (fr) , Arbor genealogie regum Francorum (fr) , Priores Grandimontis (fr) , Nomina episcoporum Tholosae (fr) , Nomina episcoporum Lemovicensium (fr) , Liber sententiarum inquisitionis Tolosanae (fr) , Speculum sanctorale (fr) , Historia comitum Tolosanorum (fr) e Legenda sancti Thome (fr)

Bernat Gui (nom latin Bernardus Guidonis) nascut en 1261 dins l'anciana parròquia de Roièra ara dins la comuna de La Ròcha l'Abelha (Lemosin), e mòrt en 1331 a Laurós (Lengadòc) foguèt un dominican francés, evèsque de Lodeva e de Tui (Galícia). Es subretot conegut per son ròtle d'inquisitor de l'eretgia en Lengadòc.

Biografia

Dintrèt dins los òrdres a l'edat de detz e nòu ans (1280) venent novici al convent dominican de Limòtges. Ven prior d'Albi detz ans mai tard (1294), puèi de Carcassona, de Castras et de Limòtges. Fin finala, nomenat inquisitor de Tolosa en 1308 e ocupa aquesta foncion fins a 1323.

Mediòcre teologian, dona tota sa mesura dins sas novèlas foncions. Pendent sa carga, afrontèt las tres grands tipes d'eretgias de son apòca: lo catarisme (1307–1323), lo vedisme (1316–1322) e los Beguins e Beguinas (1319–1323).

Aparten a la tresena generacion d'inquisitors, que l'institucion torna trobar son pes e son eficacitat après un periòde de contestacions. N'es tanben lo grand ordonator juridic. Es l'autor del primièr dels manuals d'Inquisicion, la Practica Inquisitionis hreticae pravitatis, redigit entre 1319 e 1323. Conegut per la severitat de sas senténcias, envia entre fòrça autres al lenhièr Pèire Autièr, dertièr « bon òme » eretic actiu en Lengadòc (abril de 1310). Participèt tanben al procès du franciscan e opausant a l'Inquisicion Bernart Deliciós (1319).

Son Liber sententiarum (Libre de las senténcias) recampa los actes d'11 sermons generals (nomenats sermo generalis) e sas 916 decisions de justícias prisas, pendent son mandat d'inquisitor a Tolosa, contra 636 personas (decisions individualas o al subjècte de tota una comunautat). Los sermons tòcan lo primièr objctiu de l'Inquisiction qu'es la conversion dels eretics e non lor anientament. Al contrari a l'imatge de l'inquisitor implacable, aqueste registra mòstra la varietat de sas sanccions: 30 % de las decisions son de liberacions de pena, unes 6 % son de condamnacions al lenhièr (subretot de relapses), mai de 50 % son de condamnacions a la preson (preson perpetuala am pausa de fèrres pels cas mai greus) o la peniténcia al portar de la crotz jauna^[1].

Sas promocions coma evèsque li son autrejada pel papa Joan XXII en premi dels servicis renduts coma inquisitor. Recep atal en 1324 lo modèste evescat de Lodeva.

Istorian e agiograf de son òrdre, es l'autor de fòrça obratges de granda importança que entre autres un celèbre manual titulat Practica Inquisitionis hæreticae pravitatis (Manual de l'inquisitor) portant suas las practicas e los metòdes de l'inquisicion a l'usatge de sos fraires.

Redigís tanben un arbre de la genealogia dels reis dels Francs. Cinc edicions foguèron produchas entre 1313 e 1331. Es lo primièr còp que s'aplica a una genealogia reiala las representacions reservadas a las genealogias biblicas.

Òbras literàrias

Bernat Gui donant son obratge a Joan XXII.
Pagina enluminada de la Cronica dels reis de França.
Joan XXII recebent l'obratge de Bernat Gui.

Flors de las cronicas
Cronica abreujada dels emperaires
Cronica dels reis de França
Catalòg dels evèsques de Limòtges
Tractat suls sants del Lemosin
Tractat sus l'istòria de l'abadiá de Sant Agustin de Limòtges
Cronica dels priors de Grandmont
Cronica dels priors de l'Artija
Cronica dels evèques de Tolosa
Sanctoral o miralh dels Sants
Viada dels Sants
Tractat suls seissenta dotze discípols e suls apòtols
Tractat sus l'epòca de la celebracion dels concilis
Compilacion istorica sus l'òrdre dels Dominicans
Practica de l'Inquisicion

Dins la ficcion

Es un dels principals personatges del roman Lo Nom de la ròsa d'Umberto Eco, ont luta contra l'etetgia dolcinana dins la querèla politico-teologica sus la « pauretat de Jèsus » qu'opausa lo papa Jeon XXII, que n'es lo mandat, a l'emperaire roman germanic Loís de Bavièra e los franciscans menats per Michele da Cesena e Ubertin de Casale.

Nòtas e referéncias

↑ {{{títol}}}. .

Veire tanben

Bibliografia

Bernard Gui et son monde, Cahiers de Fanjeaux, 16, 1981 (réédité en 1995), Privat, Toulouse ISBN: 2708934155 ;
Bernard Guenée, Entre l'Église et l'État. Quatre vies de prélats français à la fin du Moyen Âge, Paris, Gallimard, 1987 [p. 49–85] ;
Agnès Dubreil-Arcin, Vies de saints, légendes de soi. L'écriture hagiographique dominicaine jusqu'au « Speculum sanctoral » de Bernard Gui (+ 1331), Turnhout, Brepols, 2011.
Anne-Marie Lamarrigue, Bernard Gui, 1261-1331 : un historien et sa méthode, Honoré Champion, Paris, 2000 ISBN: 2745302035.
Julien Théry (éd., trad. et introduction), Le Livre des sentences de l'inquisiteur Bernard Gui, Paris, CNRS, 2010.