Basilica de la Daurada
 | |||||
| Donadas | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Tipe | Basilica | ||||
| Construccion | 1883  | ||||
| Dedicat | Notre-Dame (ca)  | ||||
| Caracteristicas | |||||
| Estil | Neoclassic | ||||
| Localizacion geografica | |||||
| Estat | França | ||||
| Division territoriala francesa | França metropolitana | ||||
| Region francesa | Occitània | ||||
| Departament | Nauta Garona | ||||
| Comuna francesa | Tolosa | ||||
| Localizacion | plaça de la Daurada, 1, 2 | ||||
 | |||||
| monument istoric catalogat (1963) monument istoric catalogat (1994) | |||||
| Activitat | |||||
| |||||
| Site web | paroissescathedraletoulouse.fr | ||||
La Glèisa de Nòstra Dòna de la Daurada o la glèisa de Santa Maria la Daurada es una basilica tolosenca, que se situa suls cais de Garona, prèp de la plaça e del pòrt del meteis nom. Tòca l'escòla de las Bèlas Arts. Es una glèisa sens campanal, de faciada classica, que se ne vei melhor l'arquitectura de l'autre costat del flum.
Istòria
[modificar | Modificar lo còdi]
L'istòria comencèt al sègle V. Es bastida suls rèstes d'un temple roman dodecagonal, benlèu dedicat a Apollon, e cobèrt d'una copòla. Son los emperaires romans que confisèron aquel temple als crestians.
Lo culte de la Verge comencèt a Efès, en 431. Es benlèu una de las rasons de la construccion de la glèisa de la Daurada, dedicada a la Verge Maria representada jos la forma d'una verge negra. En efècte, coneguda uèi jol nom de « basilica de la Daurada » a causa de sos mosaïcs de fons dorats, la glèisa foguèt d'en primièr nomenada « basilica de Santa Maria de Tolosa ». Son nom ven d'una mosaïca d'aur[1].
Foguèt integrada al sègle IX a un monastèri benedictin. Al sègle XI, la glèisa, encara dodecagonala, foguèt prolongada par une nau romanica. Foguèt ligada a l’abadiá de Moissac en 1077, e s'apondèt de clastras al monastèri. La copòla foguèt destruida en 1703, del temps qu'anava a se roïnar. Un dòma foguèt pausat en 1760, damatjant un pauc mai la soliditat de las parets. En 1761, mal mantenguda, tota la glèisa romanica deguèt èsser demolida. Una novèla construccion comencèt en 1764 e arrestat per que bastiguan los cais de la Garona per l'arquitècte Saget que l'entrepresa de la basilica desbordava.
Lo nòu projècte èra ambiciós. S'agissiá de reproduire la Basilica de Sant Pèire de Roma. Nòu ans mai tard, se modifiquèt los dessenhs, fasent una rotacion e una translacion de l'ensems. Atal, lo còr de la basilica primitiva, qu'èra bastit suls rèstas del temple roman, se situa uèi jos la crosada. Las òbras s'arrestèron a la Revolucion. La glèisa foguèt consagrada coma basilica pel papa Piu IX en 1876, dos ans abans la basilica de Sant Sarnin. Foguèt vertadièrament acabada en 1883.
Uèi, la Daurada abriga las rèstas del poèta Pèire Godolin, que son estatua es al centre del jardin de la plaça Wilson.
Jòcs Florals
[modificar | Modificar lo còdi]_bpt6k87061950.jpg)
Cada 3 de mai, al matin, se fa dins la basilica una messa que son aigasenhats los prèmis (flors d'aur e d'argent) de l'Acadèmia dels Jòcs Florals. Son destinats als ganhadors de l'Acadèmia dels Jòcs Florals.
Un còp èra, anavan en procession dempuèi la glèisa per tres capitols-bailes que las anavan quèrre amb tres comissaris de l’Acadèmia, a que aprèp seguèron, e encara aprèp de trompetas e Clarin de la vila. Uèi, una delegacion de manteneires s'encarga de las menar al Capitòli, dins la Sala dels Illustres per la remesa dels prèmis.
Verge negra
[modificar | Modificar lo còdi]
Una de las particularitats de la basilica es qu'abriga una verge negra. L'estatua presentada uèi es la segonda copia d'una verge bruna, coneguda al sègle X. Lo culte de la Verge Negra es subretot dedicat a las femnas prensas. L'original foguèt panat al sègle XIV e reproduit a l'identic.
La fervor dels fidèls èra tala que las fòrça candèlas transformèron la color de la segonda verge expausada. Atal, dempuèi lo sègle XVI, Nòstra Dòna la Bruna venguèt Nòstra Dòna la Negra. L'estatua seriá, se ditz, fòrça miraculosa. Per exemple auriá salvada lo quartièr Sant Miquèl d'un incendi en 1672.
L'estatua brutlèt a la Revolucion, en 1799, sus la Plaça del Capitòli. En 1807, una novèla estatua foguèt escultada segon los remembres de l'anciana brutlada.
L'estatua actuala mesura prèp de dos mètres de naut. Per remplaçar sas raubas usadas, los parroquians de la basilica faguèron apèl als mai ostals de nauta cordura francesa[2].
Nòtas e referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ (fr)Ofici de Torisme de Tolosa
- ↑ (fr)Directmatin plus del 25 de setembre de 2008
Articles connèxes
[modificar | Modificar lo còdi]Bibliografia (fr)
[modificar | Modificar lo còdi]- Jacqueline Caille. Sainte-Marie « La Daurade » à Toulouse - Du sanctuaire paléochrétien au grand prieuré clunisien médiéval. Collection : Archéologie et histoire de l'art, numéro 18. Paris : Les éditions du CTHS, 2007. 353 p. ISBN: 978-2-7355-0536-4
- Marcel Durliat, Haut-Languedoc roman, pp.139-141 et 175-187, Éditions Zodiaque (collection "la nuit des temps" n°49), La Pierre-Qui-Vire, 1978