(3) Junon

Observacion de Junon realizada en 2003 a de longors d'onda diferentas per l'Observatòri dau Mont Wilson.

Junon, oficialament (3) Junon, es un asteroïde major de la cencha principala que foguèt descubèrt en 1804 per Karl Ludwig Harding. Tresen asteroïde conegut, es un còrs ovau d'una talha estimada entre 200 e 350 quilomètres que fa partida deis objèctes pus gròs d'aquela region dau Sistèma Solar. Pasmens, en despiech de sa descubèrta precòça e de sa talha importanta, es pauc conegut car lei telescòpis permèton pas d'obtenir de detalhs precís de sa superficia. De mai, Junon es pas estat l'objècte de la visita d'una sonda espaciala.

Istòria

Invisible a uelh nus, Junon foguèt descubèrt per Karl Ludwig Harding (1765-1834) lo 1^èr de setembre de 1804. Aquò èra la tresena descubèrta d'un objècte situat entre Mart e Jupitèr dempuei lo començament dau sègle XIX (après Ceres e Pallas). Junon recebèt alora l'estatut de planet. O gardèt fins ais ans 1850 quand la descubèrta de Astraea entraïnèt la creacion de la categoria d'asteroïde. Coma per leis autreis asteroïdes descubèrts durant lo sègle XIX, lo diamètre de Junon foguèt fòrça subrestimat amb una valor d'aperaquí 2 290 km calculada en 1811 per Johann Hieronymus Schröter (1745-1816).

Se Junon es un asteroïde lusent, lei telescòpis pòdon pas i destriar de detalhs importants. Son estudi es donc limitat a quauqueis eveniments importants. Per exemple, en 1958, foguèt lo premier asteroïde observat durant una occultacion d'estela. Puei, lei sondas mandadas en orbita a l'entorn de Mart foguèron utilizadas per mesurar son orbita. Enfin, dempuei leis ans 1990, foguèt l'objècte de mai d'una observacion per de telescòpis poderós dins diferents raionaments electromagnetics.

Caracteristicas

Junon fa partida deis asteroïdes pus importants de la cencha principala. Pasmens, amb de dimensions generalas estimadas a 320 × 267 × 200, es pus pichon qu'un desenau d'autreis objèctes d'aquela region dau Sistèma Solar. De mai, se contèn 1% de la massa totala de la cencha, aquò representa solament 3% de la massa de Ceres.

Segon lei conoissenças actualas, es un asteroïde de tipe S, es a dire qu'es principalament compausat de silicats. Dins aquò, per una rason desconeguda, sa superficia es pus lusenta que la màger part deis autreis asteroïdes que fan partida d'aqueu grop. D'observacions de sa superficia dins l'infraroge indican una temperatura situada entre 293 e 301 K e l'existéncia fòrça probabla d'un cratèr de 100 km de diamètre. En causa de la preséncia de relèus clars, aqueu cratèr dèu èsser relativament recent dins l'istòria de Junon.

Orbita

Junon orbita a l'entorn dau Soleu en 4,36 ans en seguissent una trajectòria relativament excentrica (0,261) e clinada (12,9°) per un asteroïde d'aquela talha. Per aquela rason, son perièli se situa a mens de 297 milions de quilomètres dau Soleu (1,98 ua) e son afèli a mai de 502 milions de quilomètres (3,36 ua). Lei perturbacions engendradas per leis autreis objèctes importantas de la cencha d'asteroïdes, per Mart, per Jupitèr e, benlèu, per d'impactes amb d'autreis asteroïdes son la causa probabla d'aquela orbita particulara. Pasmens, l'ipotèsi d'un impacte sembla lentament se confiermar amb la descubèrta d'un grop d'asteroïdes partejant de caracteristicas orbitalas comunas qu'es probablament eissit de Junon. Aquel ensemble es dich familha de Junon.

Observacion e exploracion

Caracteristicas orbitalas de Junon (en blau) a respècte deis orbitas de la Tèrra, de Mart e de Jupitèr (en roge).

Amb una magnitud aparenta que pòu agantar 7,5, Junon es observable amb un instrument amator. Pasmens, aquò es pas totjorn simple car identificar un asteroïde necessita d'observar lo cèu durant mai d'una nuech per identificar un objècte mobile a respècte deis estelas. Es impossible de veire de detalhs de l'asteroïde. De mai, durant certanei periòdes, la luminositat de Junon pòu demenir amb la distància fins a de magnituds vesinas de 10.

En causa de sa distància importanta e de sa talha febla, Junon es pas estat explorat per una sonda espaciala. Totei lei conoissenças obtengudas sus aquel asteroïde foguèron donc aquistadas gràcias a de telescòpis terrèstras ò de satellits en orbita a l'entorn de la Tèrra. Dins aquò, a l'ora d'ara, es pas possible d'obtenir una bòna resolucion. Ansin, s'es possible d'aver una idèa de la forma generala de l'asteroïde, pauc de detalhs de sa superficia son coneguts.

Annèxas

Liames intèrnes

• Asteroïde.
• Cencha principala.
• Karl Ludwig Harding.

Bibliografia

• Sallie Baliunas, Robert Donahue, Michael R. Rampino, Micheal J. Gaffey, J. Christopher Shelton, Subhanjov Mohanty, « Multispectral analysis of asteroid 3 Juno taken with the 100-inch telescope at Mount Wilson Observatory », Icarus, vol. 163, n° 1,‎ 2003, pp. 135-141.
• Michel J. Gaffey, Thomas H. Burbine, Jennifer L. Piatek, Kevin L. Reed, Damon A. Chaky, Jeffrey F. Bell e R. H. Brown, « Mineralogical variations within the S-type asteroid class », Icarus, vol. 106, n° 2,‎ 1993, p. 573.
• M. Kaasalainen, J. Torppa, J. Piironen, « Models of Twenty Asteroids from Photometric Data », Icarus, vol. 159, n° 2,‎ 2002, pp. 369–395.
• V. Zappalà, Ph. Bendjoya, A. Cellino, P. Farinella, C. Froeschlé, « Asteroid Families: Search of a 12,487-Asteroid Sample Using Two Different Clustering Techniques », Icarus, vol. 116, n° 2,‎ 1995, pp. 291-314.