Persona (filme)

Persona
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Títol original	Persona
Realizacion	Ingmar Bergman
Actors principals	Bibi Andersson Liv Ullmann
Scenari	Ingmar Bergman
Musica	Lars Johan Werle
Decòrs	Bibi Lindström
Vestits	Max Goldstein
Fotografia	Sven Nyqvist
Montatge	Ulla Ryghe
Produccion	Lars-Owe Carlberg
Societat de produccion	Svensk Filmindustri
Format	Blanc & negre
Genre	Drama psicologic
Durada	85'
Sortida	1966
Lenga(s) originala(s)	suedés
País d’origina	Suècia

Persona es un filme sortit en 1966 e realizat pel cineasta suedés Ingmar Bergman.

Se tracha a aquela epòca del filme mai personal e abotit de la siá cinematografia amb un usatge contunhós o quasi dels plans de prèp (o subreprèp...) e lo monològ d'un dels personatges que n'arribarà coma contrapunt del silenci de l'autra protagonista a nos menar fins a un nivèl d'incomunicabilitat entre los èssers pas jamai o gaireben vist de per aqbans al cinèma.

Ne tornarà trobar lo mèstre de Fåro (que lai foguèt filmada l'òbra...) un tal nivèl artistic, creatiu e expressiu sonque dins Crits e chibiteges en 1972.

Sinòpsi[modificar | Modificar lo còdi]

Una actritz, n'Elisabeth Vogler, ne pòt sobte pus cap parlar durant una representacion teatrala d' Electra, agantada per un marrit cacalàs.Ne demorarà puèi muda del tot.

Sonhada dins un espital psiquiatric, serà reconeguda sana tan fisicament coma psiquica, e mandada per la doctoressa en carga del sieu cas, dins lo sieu ostal a l'òrle de la mar, a Fåro.Lai serà daissada sot la responsabilitat de n'Alma, una jove infirmièra, per mor de garir e recuperar.

Se ne pòt dire que sofrís ges d' afasia mas que causiguèt de pus cap jamai parlar.

Lai, dins aquel isolament gaireben complèt, se ne va anar madurant un estranh rapòrt exclusiu entre amedoas femnas.

D'efièch, mentre n' Elisabeth ne contunha de se calar, n'Alma se ne va anar revelant a ela, que la se vei coma una entreparlaira perfiècha e que mai que mai ne tend a s'identificar a ela, davant aquela decision exrtrèma de renonciar a la paraula que prenguèt l'actritz.

Aquel monològ de la jove infirmièra que li ne conta tot de la siá vida amai las siás experiéncias de vida intima (quitament çò ne menciona d'una experiéncia sexuala de grop...), allòc de n'acabar amb l'apatia de la pacienta, acabarà per crear una mena de confusion e subreposicion d'identitat entre ambedoas femnas (que quitament n'Elisabeth rescond un secrèt pro pesuc, lo d'una maternitat ges desirada, e benlèu encausa primièra del siu estat actual.)

Quand n'Alma pr'aquò descubrís qu'Elisabeth a revelat dins una letra tot çò que li contèt ela, la lor relacion afectiva se ne va sul pic esquiçar, que la s'agarís puèi se ne va penedre, e quitament va tornar trobar un contraròtle subre se-meteissa pro fòrt e sufisent per ne tornar al siu ròtle mèrament professional.

Ambedoas dònas abandonaràn aital e caduna del sieu band l'ostal d'a vòramar per se'n tornar puèi en ciutat.