Lenga vernaculara

Lo tèrme lenga vernaculara designa la lenga locala comunament parlada dins una comunautat. Aquel tèrme s'utilisa sovent en oposicion amb lo tèrme lenga veïculara, liturgica o encara lingua franca.

Per exemple, quand la liturgia catolica èra en latin, èra la meteissa dins lo mond entièr: lo latin servissiá de lenga liturgica veïculara. Dins lo veteis temps, l’ensenhament de la religion se fasiá en lenga locala, la lenga vernaculara.

On trouve aussi cette distinction dans les échanges économiques et commerciaux d’aujourd’hui, où l’anglais sert de langue véhiculaire face à la multitude des langues vernaculaires.

Lo mot « vernaculara » ven del latin vernaculum que designava tot çò qu'es levat (esclaus compreses), abalit, teissut, cultivat, fabrica a l'ostal, per oposition a çò que se procurava per escambi. Son sens es pròcha d'aquel dels mòts « autoctòn » o « indigèn ».

Istòria

Al començament del sègle IX, los fidèls comprengavan pas mai la lenga dels letrats e dels clergue. Pendent lo concili de Tors de 813, la Glèisa catolica demandèt doncas als sacerdòts de far los presics de biais que lo pòble pòsca los comprene. Los evesques amassats per Carlesmanhe décidiguèron que las omelias deurián pas mai èsser prononciadas en latin, mas en « lenga rustica romana » o en « lenga tudesca » (germanica), segon lo cas.

La primièra gramatica d'una lenga vernaculara, las Leis d'Amor, foguèt publicada en 1356 a Tolosa.

Vejatz tanben

• Lenga mairala
• Lenga viventa e lenga mòrta
• Lenga construcha
• Koinè
• Creòl
• Pidgin
• Sabir
• Ebonics e Anglés vernacular afroamerican
• Lenga veïculara

Ligams extèrnes

• (fr) Valors vernacularas, d’Ivan Illich
• (fr) Langue Vernaculaire