Ocean (mitologia)

Scèna de Gigantomaquia avec Nerèu, Dorís et Ocean, frisa del Grand autar de Pergama, sègle II AbC, Musèu de Pergama (Berlin)

Representacion d'Ocean, susmontat de son nom grèc ΩΚΕΑΝΟϹ, amb sos atributs abituals: pinças de crustacèu sul cal e rema a la man, que s'apondèron aicí una nau e un dalfin. Petra (Jordania), glèisa, ala sud, mosaïca, Sègle VI.

Ocean (en grèc ancian Ὠκεανός / Ôkeanós) es un Titan, fils d'uran (lo Cèl) e de Gaïa (la Tèrra), fraire e espos de Tètis. Sos 3000 filhs son los Potamoi (dieus fluvis) e sas 3000 filhas, las Oceanidas. De fonts establidas lo fan mai engendrar Triptolèma amb la sieuna maire Gaïa, e los Cercòps amb sa filha Teïa, diferenta de la Titanida del meteis nom.

Mite

Los autors preesiodics, rengan pas Ocean e Tètis d'entre los Titans, plaçavan directament lo parelh a l'origina de totas las autras divinitats, e tanben lo protogòns tradicionals coma Oran, Gaïa, o Nix. Aquela tradicion, utilizada dins unes fragments cosmogonics orfics, explicariá la plaça esêciala ocupada per Ocean e Tètis dins las genealogias esiodicas: Ocean es l'aïnat dels Titans, Tètis, la benjamina de las Titanidas; permetriá tanben de comprene melhor lo fach qu'aqueles doas divinitats ancestralas intervienon jamai als costats dels Titans dins lo conflicte de sobeiranetat avent opausat los enfants d'Oran a Zèus.

Ni Ocean ni Tètis se jonguèron als autres Titans pendent la Titanomaquia. Contunhan de regnar pasiblament sus lor vast reialme. Pendent aquela guèrra, e mai Rèa confia sa filha Èra e Ocean e Tètis. Mai tard, aqueles dos s'essent pelejats, Èra ensagèt de los reconciliar.

Ocean obten la copa en aur de son gendre Eliòs e la prèsta a Eracles. L'eròi pòt atal navegar sus l'ocean e tornar los tropèls de Gerion.

Dins las legendas tardièras, quinas Zèus, sobeiran dels dieus de l'Olimp e sos fraires, Poseidon e Ades, capvirèron lo Titans e prenguèron lor poder, Poseidon e sa femna Anfitrita succedisson a Ocean et Tètis coma mèstre de las aigas.

Ocean es sovent presentat coma un vielh que l'urna que ten a la man vèrsa de contunh la mar, los fluvis e las fonts.

Fonts

• ApollodoreModèl:ApoBib (I, 1, 3).
• Modèl:HésThé (v. 193 et suiv., 337 et suiv.).
• Modèl:HomIli (XIV, 201 ; XIV, 246 ; XIV, 302 ; XXII, 205), Modèl:HomOdy (XI, 13 ; XI, 639 ; XII, 1).

Bibliografia

• Paul Diel, Le symbolisme dans la mythologie grecque, Paris, Petite Bibliothèque Payot, 1966 ISBN 2-228-308757