Miquèu II l'Amorian
Miquèu II l'Amorian (770, Amorium - 2 d'octòbre de 829, Constantinòble) foguèt emperaire de l'Empèri Bizantin dau 25 de decembre de 820 au 2 d'octòbre de 829. Succediguèt a Leon V l'Armèni (813-820) e foguèt remplaçat per Teofil (829-842).
Nascut dins una familha modèsta d'Amorium en 770, intrèt dins l'armada onte sei competéncias li permetèron de venir generau. En 813, sostenguèt lo còp d'Estat organizat per Leon V l'Armèni per reversar l'emperaire Miquèu Ièr Rangabé (811-813). Pasmens, lei relacions entre lei dos òmes se degradèron. En 820, participèt a un complòt còntra Leon V. Descubèrt, foguèt arrestat e condamnat a mòrt. Dins aquò, sei partisans capitèron d'assassinar l'emperaire e de lo liberar.
Vengut emperaire après aqueu succès, Miquèu II perseguiguèt la politica de son predecessor en matèria religiosa. En particular, ordonèt de contuniar lei persecucions còntra leis adversaris de l'iconoclasme. Una partida dei maucontents sostenguèt alora la revòuta dau generau Tòmas l'Eslau. La guèrra civila durèt de 822 a 824. Gràcias a l'ajuda dei Bulgars, poguèt resistir e Constantinòble e, pauc a pauc, blocar lei rebèls. Maugrat una resisténcia acarnada, foguèron obligats de capitular e Tòmas foguèt executat.
Lo rèsta de son rèine foguèt marcat per la perseguida dei guèrras còntra leis Arabes que capitèron de conquistar Creta en 823 e de desbarcar en Sicília en 829. En parallèl, inicièt una tiera de reformas destinadas a reorganizar l'armada. Perseguidas per sei successors, son a l'origina de la Renaissença bizantina de la fin dau sègle IX e dau sègle X.
Liames intèrnes[modificar | Modificar lo còdi]
Bibliografia[modificar | Modificar lo còdi]
- (en) Warren T. Treadgold, The Byzantine Revival, 780–842, Stanford University Press, 1988.