La Pencha

La Pencha; Lapenche
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
	Geografia fisica
Coordenadas	44° 13′ 31″ N, 1° 34′ 36″ E
Superfícia	8,11 km²
Altituds; · Maximala; · Mejana; · Minimala	; 192 m; 140 m; 128 m
	Geografia politica;
País	Carcin ;
Estat	França;
Region; 76	Occitània ;
Departament; 82	Tarn e Garona ;
Arrondiment; 822	Montalban;
Canton; 8218	Canton de Carcin-Roergue (Montpesat de Carcin abans 2015);
Intercom; 248200057	CC del Carcin Cauçadés;
Cònsol	Stéphane Larroque ; (2020-2026)
	Geografia umana
Populacion; Populacion totala; (2018)	281 ab. Evolucion de la populacion; 285 ab.
Densitat	31,32 ab./km²
	Autras informacions
Gentilici	penchinhòls o lapenchats
Còde postal	82240
Còde INSEE	82092

Vilatge d'Occitània

La Pencha^[2]^,^[3]^,^[4]^,^[5] (Lapenche en francés) es una comuna carcinòla situada dins lo departament de Tarn e Garona e la region d'Occitània, ancianament de Miègjorn-Pirenèus.

Geografia

Perimètre del territòri

Bèlfòrt de Carcin (Òut)		Puèg la Ròca
Montalzac	N	Carièg
	O La Pencha E
	S
	Cauçada

^[6]

Toponimia

La Pencha seriá per Dauzat e Rostaing lo mot penche, instrument per penchenar lo cambe; designariá lo luòc que s'i trabalhava lo cambe e que s'i fabricava de penches ^[7]. Mès Burgan e Lafon constatan qu'aquela explicacion junta pas ambe las fòrmas ancianas, que son Pons de la Pincta, en 1100, La Picta, en 1104, La Pencha, en 1122, Raymond de Picta, en 1152, Arnaldus de Lapenge, en 1269, Lapenche, en 1326, capellania de Lapenche, cap a 1400, senhor de La Penche... la Pencha... la Penche... loc de la Penche, en 1540, de Picte, en 1526, Sanctus Robertus de Picta, Sancti Roberti de Picta, en 1640, la Penché (Cassini), La Penchée, en 1801. La finala balança encara entre -e e -a : la prononciacion es [lapéntso] o [lapéntse]. Picta es lo participi del vèrbe latin pingere, qu'a donat pénher, pénger, sinonimes de pintar (francisme pintrar). Lo participi passat de pénher/pénger es pench, pencha, e correspond a de glèisas pintadas. Se sap pas s'es la glèisòta de La Pencha qu'èra pintada, o una autra, que lo nom de la familha senhorala s'i referissiá ^[1]. La fòrma La Pencha correspond a l'etimologia; La Penche deu èsser influenciat pel nom de l'objècte.
Senta Alausiá. Las atestacions son Sancte Alauzie, en 1300, Saincte Eulalie de Camde, en 1526, Sancta Eulalia ripae de Cando, en 1580, Sancta Eulalia, en 1640, Ste Eulalie de Cande (Cassini). Lo determinant Cande, nom d'un riu (latin candidum, meteis sens), es pas mai utilizat ^[1]. La senta onorada dins lo nom de l'anciana parròquia es Senta Aulària de Barcelona (fòrma de son nom dominanta en occitan), en latin Sancta Eulalia, martirizada a Barcelona en 304. L'aferèsi, supression de la vocala iniciala del segond mot, E- d' Eulalia, remplaçada per la vocala finala del primièr, -a de Senta (Dauzat parla d'elision) ^[8], dona, en partent d' Eulàlia, Aulàlia. Aprèp, Aulàlia venguèt Aulàsia (per dissimilacion, -l- se càmbia en -z-, benlèu indirèctament); per metatèsi vocalica (permutacion), lo nom deguèt passar a Alàusia; la rason es que cal mai d'energia per articular un diftongue qu'una vocala simpla; lo diftongue, per recèrca inconscienta d'estalvi, se desplaça ont l'articulacion a mai de fòrça, sus la tonica. Benlèu per analogia ambe d'autres mots acabats atal, lo nom venguèt enfin Alausiá, ambe un desplaçament d'accent.

Per mai d'informacions, consultar tanben Senta Aulària, Senta Eulàlia (omonimia) e Santa Eulàlia.

Istòria

La Pencha èra un priorat de l'abadiá de La Chasadieu ^[1].
Abans 1806, La Pencha annexèt Senta Alausiá ^[9]

Administracion

Lista deus cònsols successius
Periòde		Identitat	Etiqueta
2014	2026	Stéphane Larroque
març de 2008	2014	Christian Castebrunet	divèrs esquèrra
març de 2001	2008	Bernard Lacour ^[10]	PCF
	2001
Totas las donadas non son pas encara conegudas.

Abans la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna èra del canton de Montpesat de Carcin; es ara del canton de Quercy-Rouergue (en francés), donc Carcin-Roergue.