Jefferson Airplane
Jefferson Airplane es un grop de rock estatsunian eissit de San Francisco, e un dels davancièr del movement rock psiquedelic. Es ligat al San Francisco Sound.
Lo mot « Jefferson airplane » ven de l'argòt anglosaxon designant l'utilizacion d'una aluqueta usada per tenir un junt de marijuana quand es vengut tròp cort, per se brutlar pas los dets. Una legenda urbana conta qu'es l'origina del nom del grop. Segon Jorma Kaukonen, membre del grop, lo nom foguèt inventat par l'un dels seus amics (Steve Talbot) quand èra a Berkeley, en referéncia a un dels davancièr del blues : Blind Lemon Jefferson. Mas, l'origina del nom del grop mai fiasbla demora aquela inscricha dins lo livret acompanhant lor tresen album, Jefferson Airplane evocariá un aparelh volant de concepcion sonque americana[1].
Lo grop intrèt al Rock and Roll Hall of Fame en 1996.
Istòria
[modificar | Modificar lo còdi]Formacion
[modificar | Modificar lo còdi]Lo grop foguèt format sus la còsta oèst dels Estats Units d'America pendent l'estiu de 1965, que foguèt nomant lo « boom folk » de la baia de San Francisco. Marty Balin, lo cantaire, formèt lo grop amb un autre musician folk, Paul Kantner, un guitarrista blues, Jorma Kaukonen, una cantaira jazz / folk, Signe Toly Anderson, un bateire, Jerry Peloquin, e un bassista, Bob Harvey[2]. Lor musica èra entre autre inspirada pels Beatles, los Byrds o encara the Lovin' Spoonful, e coneguèron un succés al Matrix Club.
Lo grop joguèt en public pel primièr còp lo 13 d'agost de 1965 al Matrix Club (San Francisco). Peloquin, musician sasonièr, daissèt lo grop après qualques setmanas, entre autre per que lo autres se drogavan. Lo remplacèt Skip Spence. Lor son venguèt pauc a pauc mai electric, alara remplacèron Harvey en octobre de 1965 per un amic d'enfança de Kaukonen: Jack Casady. Pauc de temps après, signèron amb RCA e enregistrèron l'album Jefferson Airplane Takes Off, sortit en 1966. Lo meteis an, Spence foguèt remplaçat per un bateire jazz, Spencer Dryden, e Anderson per la cantaira Grace Slick, alara membre d'un autre grop de San Francisco, The Great Society. Lo nom del grop foguèt alara abreujat « the Airplane » pels fans. Slick foguèt un apòrt important: sa votz contralto s'armoniezava plan amb la musica psiquedelica del grop, e amb ela, balhava dos títols de Great Society: White Rabbit que d'esperela aviá compausat e Somebody to Love de Darby Slick, guitarrista d'aquel grop. Foguèron los dos primièrs succés de l'Airplane.
Succés
[modificar | Modificar lo còdi]Amb lor participacion al Monterey International Pop Festival en junh de 1967,venguèron coneguts nacionalament. Aquel festenal presentant de grops locals (San Francisco, Los Angeles, Reialme Unit) èra difusat sus de cadenas de televison nacionalas, permetent als grops de se far conéisser a un public larg. Participèron a unas emissions coma The Ed Sullivan Show, enregistradas en color e embelidas pels darrièrs efièchs videos de l'epòca. Lor celèbra interpretacion de White Rabbit sus aquela emisson es remarcabla per l'utilizacion avantgardista d'incrustacion video per esimular lor performança psiquedelica.
Fins a 1970, la composicion del grop demorèt establa e cinq albums foguèron enregistradas. Dins lo primièr, Surrealistic Pillow (1967), i aviá doas cançons vegudas dels classics: White Rabbit (inspirat per l'LSD, los campairòls allucinogèns, lo Bolero de Ravel e Alícia al País de las Mervavilhas), e l'estrambordant de Somebody to Love. I a tanben Embryonic Journey, solo de guitarra acostica de Kaukonen, rèste de l'influéncia folk, inspirat per las referéncias a la guitarra acostica contemporanèa a John Fahey. Aquel album aguèt un grand succés, s'aucèt la seisena plaça dels claçaments estatsunians, ont èran Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band dels Beatles, The Doors dels Doors e The Piper at the Gates of Dawn de Pink Floyd. Foguèt considerat coma un dels albums fasent començar lo Summer of Love, apogèu del movement hippie a San Francisco.
Sortit lo meteis an, l'album After Bathing at Baxter's mòstra encara mai lor mestresa del rock psiquedelic; sus la cobertura venguda mitica, un dessenh fantastic de l'artista Ron Cobb representa l'ostal del grop, transformada en maquina volanta al biais d'Heath Robinson. Crown of Creation (1968) es un album a vegadas jutjat transitòri, mai estructurat que Baxter's, alara que Bless Its Pointed Little Head (1969) imortalizava lor performança en dirècte al Fillmore (San Francisco) e al Fillmore East (New York). Consequéncia de la desercion de l'escena de San Francisco, lo grop sortiguèt Volunteers (1969), lor contribucion mai politica. Lo títol eponime, We Can Be Together, Good Shepherd, e lo postapocaliptic Wooden Ships (una composicion de Stills e Crosby) ne son totes d'exemples.
Lo meteis an, lo grop joguèt al festenal de Woodstock, lo matin, a l'ora de la « morning maniac music », segon Grace Slick. En decembre joguèron al concèrt gratuit organizat a Altamont en Califòrnia. Los Stones n'èra lo grop màger e lo Grateful Dead auriá degut tanen jogar. Lo concèrt foguèt gastat per la violéncia de la fola; Marty Balin foguèt estabordit pendent una batèsta amb los Hells Angels, grop de bikers incialament engatjas pels Rolling Stones, per far la seguretat e pagats en botelhons de bièrra; Meredith Hunter, un adolescent negre, qu'aviá sortit una arma pendent lo concèrt dels Stones, foguèt escotela per aqueles Hell's Angels, dabans las cameras. Aquel incident es lo punt central del documentari Gimme Shelter.
Balin e Dryden quitèron lo grop pauc de temps après. Los albums Bark e Long John Silver sortiguèron jos los lor labèl del grop, Grunt, amb Joey Covington a la bateriá e Papa John Creach al violon. Lo grop foguèt fin finala dissolgut quand la formacion Hot Tuna venguèt un grop a temps plen per Casady e Kaukonen. L'estug de l'album Thirty Seconds Over Winterland (1973) representant de torrador de pan volants demorèt celèbre.
Jefferson Starship
[modificar | Modificar lo còdi]Pendent un temps de transicion, al començament dels ans 1970, Paul Kantner enregistrèt l'album Blows Against the Empire amb son grop que chafrèt Jefferson Starship, fasent atal aparéisser aquel nom pel primièr còp. Lo grop compreniá David Crosby (de Crosby, Stills, Nash & Young), Jerry Garcia (guitarrista du Grateful Dead), Peter Kaukonen, fraire de Jorma, e d'ancians membres de Jefferson Airplane. Foguèt pendent aquel periòde que Kantner oficialisèt sa relacion amb Grace Slick; lor filha China Kantner nasquèt pauc après. Los musicians del grop celebrèron la naissança de China amb Sunfighter, un album tintat d'environamentalisme, sortit jols noms de Kantner e Slick. Un tresen opus sortiguèt e pasmens portant pas lo nom de Starship, n'es sens cap de dobte possible: Baron von Tollbooth & the Chrome Nun, de Grace Slick, Paul Kantner & David Freiberg. En seguida, Slick enregistrèt son primièr album solo, Manhole que la primièra fàcia es una composicion de Grace e que la benda son a un film del mèsme nom. Se trapa en practica la formacion de Baron, en mai Gary Duncan, ancian de Quicksilver Messenger Service.
En 1974, Jefferson Airplane tornèt oficialament coma Jefferson Starship, fondat per Kantner e Slick. Balin montèt a bòrd a temps per enregistrar la cançon Caroline pel primièr album de Jefferson Starship, Dragon Fly. La formacion d'alara compreniá unes rescapats: lo bateire John Barbata e lo violonista Papa John Creach, coma lo bassista clavierista cantaire David Freiberg (del grop Quicksilver Messenger Service) e lo guitarrista Craig Chaquico. Aquèt mai de succés comercial, pasmens se lor estil mai convencional faguèt de decebuts. En 1975, l'album Red Octopus venguèt mai d'un còp disc de platina amb la balada de Balin, Miracles. Los dos albums seguents, Spitfire (1976) e Earth (1978) aguèron tanben fòrça succés. Pasmens, l'alcolisme d'Slick venguèt un vertadièr problèma que faguèt venir dos concèrts catastrofics en Alemagne en 1978. Lo primièr ser, los fans sacatgèron l'enpont perque Slick i èra pas montat. Lo ser seguent, Slick, completament embriac, choquèt lo public per de dichs blasfematòris e d'allusions sexualas tot lo long de las seunas cançons. Quitèt lo grop après aquel desastre.
Fin de 1978, lo grop ara privat de Grace Slick enregistrèt Light the Sky on Fire pel Star Wars Holiday Special, un episòdi inedit de la saga que se situariá, dins la cronologia de la seriá, entre los episòdis IV e V. Balin quitèt enseguida lo grop, que trobèt un nòu caire amb Mickey Thomas (que cantava sus « Fooled Around And Fell In Love » d'Elvin Bishop). Sa votz de tèsta mena lo grop cap a un son rock mai dur, comparable a Journey. L'ancian bateirz de Journey, Aynsley Dunbar, aviá remplaçat Barbata, ferrit dins un accident de veitura.
Aprés la sortida en 1979 de Freedom at Point Zero (que lo títol Jane es eissit), sus lor album seguent, Modern Times (1981), Grace Slick torna per una unica cançon: Stranger. Los albums Winds of Change e Nuclear Furniture sortiguèront respectivament en 1982 e 1984.
Starship
[modificar | Modificar lo còdi]En 1984, Kantner, lo darrièr membre fondator demorant, quitèt lo grop après aver menat las accions legalas necessàrias per empachar lo rèste del grop de conservar lo nom Jefferson. Ganhèt lo procés e le nom del grop foguèt reduit a Starship. Freiberg, totjorn mai marginalizat pel rèste del grop, lo quitèt alara.
En 1985, Starship sortiguèt Knee Deep in the Hoopla amb un succés sul pic: dos títols classats numero 1. Lo primièr, We Built This City, escrich per Bernie Taupin, Martin Page, Dennis Lambert, e Peter Wolf s'èran inspirat per l'estacion de radio KSAN-FM. Kantner critiquèt aquela cançon, que foguèt mai tard qualificat del « pièger pèça de totes los temps » pel Blender Magazine dins son classament de las 50 pièger conçons. VH1 lo qualifiquèt tanben de « Títol mai increseblament marrit » dins un classament equivalent. Lo segond numero 1 èra Sara. Pel primièr còp, lo grop aviá un tíol numero 1 (e quitament dos còps) e l'album foguèt disc de platina.
En 1987 lo títol Nothing's Gonna Stop Us Now èra dins la benda originala del film Mannequin e foguèt numero 1. L'an seguent foguèt lo torn del títol Wild Again dins lo film Cocktail.
Al moment ont sortiguèt l'album No Protection, lo bassista Pete Sears aviá quitat lo grop. L'album foguèt disc d'aur mercé als seccesses Nothing's Gonna Stop Us Now e It's Not Over ('Til It's Over). Grace Slick quitèt lo grop en 1988. Lo rèste del grop, sortiguèt Love Among The Cannibals en 1989 e l'aventura s'acabèt fin finala en 1990.
Discografia
[modificar | Modificar lo còdi]Albums estudiò
[modificar | Modificar lo còdi]- 1966: Jefferson Airplane Takes Off
- 1967: Surrealistic Pillow
- 1967: After Bathing at Baxter's
- 1968: Crown of Creation
- 1969: Volunteers
- 1971: Bark
- 1972: Long John Silver
- 1989: Jefferson Airplane
Albums de concèrts
[modificar | Modificar lo còdi]- 1969: Bless Its Pointed Little Head
- 1973: Thirty Seconds Over Winterland
- 1990: Live at the Monterey Festival (enregistrat lo 17 de junh de 1967)
- 1998: Live at the Fillmore East (enregistrat en 1968 al Fillmore East de Nòva York)
- 2007: Sweeping Up the Spotlight: Live at the Fillmore East 1969 (enregistrat en 1969 al Fillmore East)
- 2010: Signe's Farewell (enregistrat lo 15 d'octobre fr 1966 al Fillmore)
- 2010: Grace's Debut (enregistrat lo 16 d'octobre de 1966 al Fillmore)
- 2010: We Have Ignition (enregistrat los 25 e 27 de novembre de 1966 al Fillmore)
- 2010: Return to the Matrix (enregistrat lo 1èr de febrièr de 1968)
Compilacions
[modificar | Modificar lo còdi]- 1970: The Worst of Jefferson Airplane
- 1974: Early Flight
- 1977: Flight Log
- 1987: 2400 Fulton Street
- 1992: Jefferson Airplane Loves You (3 CD)
- 2001: Ignition (4 CD amb los quatre primièrs albums del grop)
- 2005: The Essential Jefferson Airplane (2 CD-40 th anniversary collection)
Singles
[modificar | Modificar lo còdi]- It's No Secret / Runnin' 'Round This World (1966)
- Come Up the Years / Blues from an Airplane (1966)
- Bringing Me Down / Let Me In (1966)
- My Best Friend / How Do You Feel? (1967)
- Somebody to Love / She Has Funny Cars (1967)
- White Rabbit / Plastic Fantastic Lover (1967)
- Ballad of You and Me and Pooneil / Two Heads (1967)
- Watch Her Ride / Martha (1967)
- Greasy Heart / Share a Little Joke (1968)
- Crown of Creation / If You Feel (1968)
- The Other Side of This Life / Plastic Fantastic Lover (versions live) (1969)
- Volunteers / We Can Be Together (1969)
- Have You Seen the Saucers? / Mexico (1970)
- Pretty as You Feel / Wild Turkey (1971)
- Long John Silver / Milk Train (1972)
- Twilight Double Leader / Trial By Fire (versions live) (1972)
- Summer of Love (1989)
Membres
[modificar | Modificar lo còdi]Cant:
- Signe Anderson (1965-1966)
- Marty Balin (1965-1971, 1989)
- Grace Slick (1966-1973, 1989)
- David Freiberg (1972–1973)
Guitarra:
- Paul Kantner (1965-1973, 1989)
- Jorma Kaukonen (1965-1973, 1989)
Bassa:
- Bob Harvey (1965)
- Jack Casady (1965-1973, 1989)
Bateriá:
- Jerry Peloquin (1965)
- Skip Spence (1965-1966)
- Spencer Dryden (1966-1970)
- Joey Covington (1970-1972)
- Johnny Barbata (1972-1973)
Violon:
- Papa John Creach (1970-1973)
Notas e referéncias
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ (en) Livret intérieur de l'album After Bathing at Baxter's, www.acidwashedfactory.com.
- ↑ Barney Hoskyns, Beneath the Diamond Sky, Haight-Ashbury 1965-1970, Simon & Schuster Editions, New York, 1997