Tomida femina

Lo tomida femina es lo poèma mai ancian que se conserva en occitan. Trobat als marges d'un tractat medic latin escrich entre los sègles IX e X, presenta una lenga amb una fòrta influéncia del latin vulgar. Lo poèma canta lo dolor d'una maire en lo moment de la part, una femna qu'a lo sieu filh al ventre e que mercés al fèrre e la fusta (probablament instruments de las Infermièras e lo supòrt per la femna que parís) se libèra del mal, que lo arriba a la maire tèrra. Se recitava probablament de la part dels assistents a la part per l'aleugerir, a faiçon de encantacion o distraccion. Lo poèma èra escrich al revèrs, amb lo primièr vèrs a bas de malgrat se basa en lo anàfora, la repeticion de la paraula "tomida" ("conflada") per far referéncia als organs de l'embarassada e coma aquel conflament li causa dolor, un dolor qu'a mesura qu'avança lo cant passèt per los sieus organs, de mai en mai extèrne, fins sortir del còrs e acabar a la maire tèrra o l'exteriora, de retorn a la natura que la a provocada quand s'es creat la vida.

Lo tèxt del poèma es lo seguent:

Tomida femina in tomida via sedea; tomid infant in falda sua tenea; tomides mans et tomidas pes, tomidas carnes que est colbe recebrunt; tomide fust et tomides fer que istæ colbe donerunt. Exsunt en dolores d'os en polpa [de polpa en curi] de curi in pel de pel in erpa. Terra madre susipiat dolores.