Richard III (Shakespeare)

Primièra pagina de Primièr in Quarto de The Tragedy of Richard the third

Richard III es lo títol anglés de la pèça istorica Ricard III de William Shakespeare, seriá estat escriccha en 1592. Decriu la pojada maquiavelica al poder e lo cort regne seguent del rei Ricard III d'Anglatèrra. la pèça es listada dins la partida istòrias del Primièr Folio. Pasmens, dins l'edicion in quarto, es considerat coma tragèdia. Ricard III acaba la primièra tetralogia de Shakespeare (que conten Henry VI parts 1 a 3).

Es la segonda mai longa pèça de canon shakespearenc aprè Hamlet, e la mai longa del Primièr Folio, que la version d'Hamlet es mai corta que dins l'In Quarto. La pèça es rarament jogada en integral; a vegadas, de personatges segondaris characters son eliminats. Alara de linhas suplementàrias son inventadas o apondudas endacòm dins las sequéncias per explicar la natura de las relacions entre los personatges. Una autra rason de l'epitòm es que Shakespeare supausava que son public his seriá familiar amb las pèças Henry VI

Personatges

Ostal d'York

• Rei Edoard IV – Rei d'Anglatèrra
  
• Ricard, Duc de Gloucester – fraire d'Edward IV; mai tard rei Ricard III
• Jòrdi, Duc de Clarence – fraire d'Edward IV
• Duquesa d'York – Maire d'Edward, Richard r George
• Edoard, Prince de galas – Ainat d'Edward IV; mai tard rei Edward V (jamai coronat)
• Ricard, Duc d'York – Cabdet d'Edward IV
• Filh – Filh de George
• Filha – filha de George

Ostal de Lancaster

• Reina Margarèt – weusa del rei Enric VI
• Fantauma del rei Enric VI
• Fantauma d'Edoard de Westminster, Prince de Galas – Filh d'Enric VI
• Dama Ana Neville – veusa d'Edoard de Westminster; mai tard reina de Rei Edoard III
  
• Tressel e Berkeley – Damas al servici d'Ana (ròtles muts)

Familha Woodville

• Reina Elisabèt – Reina del rei Edoard IV
• Earl Rivers – Fraire d'Elisabèt
  
• Marqués de Dorset – Filh d'Elizabeth (d'un maridatge precedent)
• Lòrd Ricard Grey – Filh d'Elisabèt (d'un maridatge precedent)
• Sir Thomas Vaughan – aliat de Rivers e Grey

Grop de Ricard

• Duc de Buckingham
• Sir William Catesby
• Duc de Norfolk
• Conte de Surrey – Filh de Norfolk
• Sir Ricard Ratcliffe
• Sir Jaume Tyrrell – assassin
• Lòrd Lovel
• Dotz Murtrier
• Page de Ricard

Grop del conte de Richmond

• Enric Tudor, conte de Richmond – nobot d'Enric VI; mas tard rei Enric VII
• Lòrd Stanley, conte de Derby – bèlpaire de Richmond
• Conte d'Oxford* Sir William Brandon – pòrta-estandar de Richmond (ròtle mut)

Clergat

• Arquevesque de Canterbury
• Evesque d'Ely
• Sir Cristòl – capelan de l'ostal de Stanley
• Joan – prèire

Autres Personatges

• Lord Hastings – Lord Chamberlain jos Edoard IV
• Sir Robert Brackenbury – Luctenent de la Torre
  
• Lòrd Mayor de Londre
• Escriveire
• Garda de la Torre
• Tres Ciutadans
• Hastings – perseguèire
• Fantaumas de Clarence, Rivers, Grey, Vaughan, Edoard (Prince de Galas), Ricard (Duc d'York), Hastings, Dama Ana e Buckingham
• Lòrds, Messatgièrs, Soldats eca.

Autres

• D'autres qu'apreisson pas dins lo tèxte de la pèça, fòràa produccions inclusisson de personatge sus l'enpont coma Joana Shore (mestresa d'Edoard IV), Elisabèt d'York (filha d'Edoard IV, mai tard reina consòrt de Richmond (Enric VII)), e Jòrdi Stanley (filh de Lòrd Stanley, qu'es pres en ostage per Ricard abans la Batalha de Bosworth Field)

Sinòpsi

La pèça comença amb Ricard (sonat "Gloucester" dins lo tèxte) de pè "per la carrièra", descrivent la pojada cap al tron de son fraire, lo rei Edoard IV d'Anglatèrra, ainat de Ricard, Duc d'York.

	Now is the winter of our discontent	Ara es vengut l'ivèrn de la nòstra rancuna
	Made glorious summer by this sun of York;	Tornat en estiu gloriós pel solelh d'York;
	And all the clouds that lour'd upon our house	E totes los nívols qu'espian escur nòstre ostal
	In the deep bosom of the ocean buried.	Del sen prigond de l'ocean rebond.
	("sun of York" (solelh d'York) es un jòc de mots que fa referéncia a l'insigne del "blazing sun" (solelh treslusent)," qu'Edoard IV adoptèt, e "son of York", (enfant d'York) i.e. l'enfant del Duc d'York.)

Richard es un gibós qu'es "just desgavachit", "deformat", "inacabat", e pòt pas se "pavonejar fàcia a una nimfa passejant." Respond a l'ància de sa condicion amb lo credo dels reprovats: "I am determined to prove a villain / And hate the idle pleasures of these days." Ricard intriga per que son fraire Clarence, que se situa abans dins la linhada de succession, ane a la Torre de Londre segon la profecia qu'assoudèt a un devinaire qu'engane lo suspiciós rei que "G of Edward's heirs the murderer shall be", que lo rei interprèta l'eritièr serà George de Clarence (sens realizar qu'es en realitat Gloucester).

Ricard ara planeja de seduire "la Dama Ana" – Ana Neville, veusa del Lancastre Edoard de Westminster, Prince de Galas. Se confia al public:

	I'll marry Warwick's youngest daughter	Me maridarà amb la filha mai jova de Warwick
	What, though I kill'd her husband and her father?	Encara que tuèsse son espós e son faire?

Cambia la scèna per mostrar Dama Ana acompanhant lo còs del passat rei Enric VI, amb Trestle e Berkeley, sul camin per èsser enterrar a la catedrala de Sant Pau. Demada de pausar l'ataüc "honourable load – if honour may be shrouded in a hearse," e se lamanta sul destin de l'ostal Lancaster. Ricard apeis sul còp e demanda que lo "còs malaprés" portant carri mortuari lo pause, alara un brèva disputa verbala se debana.

Malgrat que d'en primièr l'òdia, Ana es conquistada per son plad d'amor e penedença e agrada de lo maidar. Quand se'n va, Ricard exulta de l'aver conquistada malgrat ç que li faguèt, e demanda al public que la sacarà un còp que compliguèt sa tòca.

L'atmosfèra de cort es toxica: los nòbles establits son en conflicte amb lo parents de la reina Elisabèt en pojada sociala, l'ostilitat agusada pels manipòlis de Richard. La reina Margaret, veusa d'Enric VI, torna malgrat son bandiment e avertís lo nobles carpinhaires sus Ricard. La reina Margaret malditz Ricard e los autres encara presents. Los nobles, totes de l'ostal d'York, s'unisson instinctivament contra lo darrièr del Lancasters, e los avertiments cason dins d'aurelhas de sords.

Richard ordona a dos murtrièrs de tuar Clarence dins la torre. Clarence, mentretant, conta un sòmi a son garda. Lo sòmi descriu dins un precís Clarence casent d'una nau imaginària a la seguida de Gloucester, que casèt de las escotilhas, lo tustant. Jos l'aiga Clarence vei las òssas de centenats d'òmes "that fishes gnawed upon." tanben de riquesas "wedges of gold, great anchors, heaps of pearl, inestimable stones, unvalued jewels." Clarence apond que de los jòiels son dins los cranis dels mòrts. Imagina alara morir e èsser tormentat pels fantaumas de son bèlpaire (Warwick, paire d'Ana) e frairastre (Edoard, futur espós d'Ana).

Après que Clarence s'endormiguèt, Brakenbury, Luòctenent de La Torre de Londre, entra e observa qu'entre los títols de princes e los noms del bas pòble, i a pas res de diferent que "glòria aparenta", significant que totes realizèron un "pretzfach d'esperse" qui sián ric o paure. Quand lo murtrierd arriban, legís l'òrdre (donat al nom del rei), e sortís amb lo Garda, que disobesís a la demanda  de Clarence de l'ajudar, e daissar los dos murtriers las claus.

Clarence se desrevelha e implora los murtriers, disent que los òmes an pas lo drech d'obesir de demandas de murtres d'autres òmes, que totes los òmes son jos la lei de Dieu que comanda de cometre pas de murtre. Los murtriers suggerisson que Clarence es un ipocrita car, coma un ditz, "thou ... unripped'st the bowels of thy sovereign's son [Edward] whom thou wast sworn to cherish and defend" Ensagent de los convencre per tacticas, lor disent d'anar a çò de Gloucester, que seràn primats malhor per sa vida qu'Edoard o farà per sa mòrt. Un dels murtriers afirma que lo quita Gloucester los envièt per realizar l'acte sanguinós, mas Clarence lo crei pas. Remembra l'aliança de Ricard Duc d'York blendissent sos tres filhs de sonbras victoriós, ofrissent al fraire Gloucester de "soscar al subjècte e ne plorarà." Sardonicament, un murtrier ditz que Gloucester plora de mòlas – fasent reson a çò que d'ora Richard cossí al subjècte dels quita uèis dels murtriers plorava de mòlas puslèu que de "larmas ridiculas" (Act I, Sc. 3).

Mai tard, un dels murtriers explica que son fraire Gloucester l'òdia, e los envièt cap a la Torre perlo tuar. Fin finala, un murtrier plega en consciéncia e participa pas, mas l'autre tuaire escotela Clarence e lo nega. Lo primièr acte s'acaba amb lo responsable devent trobar un cròs per enterrar Clarence.

Ricard utiliza la novèla inesperada de la mòrt de Clarence per enviar Edoard IV, ja malaut, dins son lièch de mòrt, suggerissent que la reina es darrèr l'execucion de Clarence. lo filh d'Edoard IV morís, daissant comaa Protector son faire Ricard, qu'entrepren a levar los darrièrs obstacles a son accession. Assacinèt Lord Rivers per isolar melhor la reina e matar l'esper que lo Prince siá plan coronat. Encontra son nebot, lo jove Edoard V, qu'es en camin cap a Londre per son coronament en companhiá dels parents de la veusa d'Edoard (Lord Hastings, Lord Grey, e Sir Thomas Vaughan). lo Ricard arrestat, e escapitat a la fin, e a una conversacion amb lo Prince e son fraire cabdet, lo duc d'York. Los dos princes son mai biaisuts que Ricard e s'acòrdan amb de jòcs de mòts e de lenga. Ricard s'aissa d'eles, e la menaça potenciala que representan. Lo jove prince e son fraire son  amistosat (per Ricard) per una demorança mai longa a la Torre de Londre. Lo prince e son fraire lo duc d'York se revelan èsser de personatges plan intelligents e carismatics, provocan ardidament e desjogan Ricard e se trufan d'el obertament.

Ajudat per son cosin Buckingham, Ricard ordís una campanha per se presentar coma eritièr del tròn, pretendent èsser un òme modèst e abnegat sens cap de pretensions de grandor. Lord Hastings, que desapròva l'accession de Richard, es arrestat e executat sus una falsa accusacion de traïson. Ensembles, Richard e Buckingham espandisson la rumor que los dos filhs d'Edward son illegitimas, e alara qu'an pas lo drech de pretendre un tròn; son assacinat per Catesby, Ratcliffe, e Lovell. Los autres lòrds son amistosats per acceptar Richard coma rei, malgrat la subrevida dels sieus nebots (los Princes dins la Torre).

l'actor anglés David Garrick jogat Richard III just abans la batalha de Bosworth Field. Son sòmi foguèt trevat per de fantaumas d'aqueles qu'assacinèt, se desrevelha trealizant qu'es sol al mond e sa mòrt ven. Pintura, David Garrick as Richard III (1745), per William Hogarth.

Ricard demanda a Buckingham d'assurar la mòrt dels princes, mas Buckingham esitata. Ricard alara recruta Sir Jaume Tyrrell, que tua los dos enfants. Quand Ricard nega Buckingham la tèrra promesa en pagament, Buckingham se revira contra Ricard e passa del costat d'Enric, conte de Richmond, qu'es alara en exili. Ricard a un uèi sus sa neboda, Elisabèt d'York, eritièra seguenta d'Edoard IV, e empoisona Dama Ana per venir liure de seduire la princesa. La duquesa d'York e la reina Elisabèt ploran la mòrt dels princes, quand arriba la reina Margarèt. La reina Elisabèt, coma previst, demanda l'ajuda de la reina Margaret per renegar. Mai tard, la duquesa aplica aquela leisson e renega son sol filh subrevivent e s'en va. Richard demanda a la reina Elisabèt de l'ajudar a prene sa filha en maridatge, mas es pas conquistada per son eloquéncia, e fin finala capita a l'enganar e entravar disent que li farà conéisser la responsa de sa filha al temps que cal.

Ricard totjorn mai paranoïd pèrd sa popularitat. Lèu enfranta de rebellions levada per Buckingham e en seguida pel dupat Richmond. Buckingham es capturat e executat. Embedos costats arriban a la batalha finala a Bosworth Field. Abans la batalha, Richard es vistat pels fantaumas de sas victimas, totes li predison "Desper e mòrt!" après desiran la victòria sus Richmond. Se desrevelha bramant que "Jèsus" l'ajuda, realizant pauc a pauc qu'es sol al mond, e pas degun aurà pietat d'el.

Dins la batalha de Bosworth Field, Lord Stanley (qu'es tanben lo bèlpaire de Richmond) e los sieus desertan lo costat de Richard, après que Ricard crida l'execucion de Jòrdi Stanley, filh de Lord Stanley. Aquò se realiza pas, alara que la batalha es al vam, e Ricard es daissat desaventatjat. Ricard es lèu desenselat pel prat a l'apogèu de la batalha, e brama, "A horse, a horse, my kingdom for a horse!" Richmond tua Ricard dins lo dual final. En seguida, Richmond succedís a tròn venent Enric VII, e se marida amb la Princesa Elisabèt de l'ostal d'York.

Data e tèxte

primièra pagina de Richard III, dins lo Segond Folio de 1632

Richard III seriá una de las pèças mai anciana de Shakespeare, sonque precedida per las tres partidas d'Henry VI e benlèu unas comèdias. Seriá estat escricha en 1591. Pasmens se Richard III intrèt al registre de la Stationers Company lo 20 d'octobre de 1597 pel librari Andrew Wise, que publiquèt lo primièr Quarto (Q1) mai tard aquel an (que foguèt estampat per Valentine Simmes),l'Edward II de Christopher Marlowe pòt pas aver estat escrich après 1592 (Marlowe moriguèt en 1593) seriá estat inspirat per el. Lo segond Quarto (Q2) de 1598, estampat per Thomas Creede al mon d'Andrew Wise, conten una atribucion a Shakespeare dins sa pagina títol. Q3 apareguèt en 1602, Q4 en 1605, Q5 en 1612, e Q6 en 1622; aquela frequéncia d'edicion mòstra la popularitat. Lo Primièr Folio data de 1623.

La version In Folio es mai longa qu'aquela de l'In Quarto, e conten unas ciquantenas de passatges aponduts amb mai de dos cent linhas. Mas l'In Quarto conten vint e set passatges de gaireben trenta e set linhas que son absent de l'In Folio. Los dos tèxtes tanben contenon centenats autras diferéncias, coma las transposition de linas en discors, lo cambiment de plaça d'unas linhas d'un discors a un autre, lo remplaçament per de sinomims, e de cambiments gramaticals e ortografics.

Se cresiá a una epòca que l'In Quarto èra una version diferenta de la pèça de Shakespeare. Mas, dempuèi l'In Quarto compòerta de cambiments que sonque pòdon èsser de decas, es ara plan admés que l'In Quarto es una reconstitucion de memòria. tanben se crei qu l'In Quarto es una produccion collectiva d'una companiá d'actors se rememberant las linhas. Se sap pas perque los actors o faguèron, benlèu per remplaçar un manuscrit perdut. L'In Folio es vist coma avent mai granda autoritat que l'In Quarto, mas que l'edicion In Folio foguèt complidas pels editors de l'In Quarto (benlèu lo Q3), e d'error de l'In Quarto se trapan dins l'In Folio. de partida de l'in Folio (lo començament de l'Acte III e fòrça de l'Acte V) son clarament copiats, amb de pichonas decas, directament de l'In Quarto. L'In Folio tamnben compòrta d'errors e omissions, e se faguèt de correccions, benlèu, dempuèi l'In Quarto.

Tèmas

Elements comics

La pèça evita resolgudament las mòstras de violéncia fisica; sonque Ricard morís sus l'empont, alara que los autres (Clarence, los dos princes, Hastings, Brackenbury, Grey, Vaughan, Rivers, Ana, Buckingham, e lo rei Edoard) totes tròba lor fin en rèire-scena. Malgrat la natura marrida del ròtle títol e l'intriga escura, Shakespeare destilla dins l'accion de material comic, coma o fa dind fòrça de sas tragèdias. Fòrça trach d'umor son donats per la dicotomia entre lo biais que lo personatge de Ricard es conegut e cossí Ricard ensag d'aparéisser.

Lo quita Ricard tanben fa de remarcas secas al evaluar sa situacion, coma planifica de se maridar amb la filha de la reina Elisabèt: "Murder her brothers, then marry her; Uncertain way of gain ..." D'autres exemples d'umour se pòdon encontrar coma amb los murtriers reticent de Clarence, e lo rapòrt de Duc de Buckingham ensajant de persudir los Londonencs d'acceptar Ricard ("... I bid them that did love their country's good cry, God save Richard, England's royal king!" Richard: "And did they so?" Buckingham: "No, so God help me, they spake not a word ...") los jòcs de mots, una marca de fabrica de Shakespearean, son particulament plan representats dins la scena ont Ricard ensag de persuadir la reina Elisabèt de seduire sa filha en son nom.

Liure albir e fatalisme

Reina Margaret: "Tu marcat del malin, sanat, raça de pòrc!" Acte 1, Scèna III. Lo singlar èra lo simbòl personal de Ricard: la fivèla en singlar de bronze que seriáestat portada per un partisant de Ricard III.

Un dels tèmas central de Richard III es l'idèa del destin, subretot es vist mejans la tension entre liure albir e fatalisme dins las accions e discors de Ricard, e tanben per las reaccions entre ele e los autres personatges. De segur Shakespeare posèt fòrça de Thomas More coma font d'inspiracion per bastir son Ricard III criminal e tiran. Aquela influéncia, subretot quand conta lo ròtle de la punicion divina dins la lei d'Anglatèrra jos Ricard, culmina dins la vòtz de Margaret. Janis Lull suggerís que "Margaret dona vòtz voice a la cresença, encoratjat per la pojada de Calvinisme a l'epòca elisabetena, que los eveniments de l'istòria individuala son determinats per Dieu, qu'a vegada castiga lo mal amb lo mal (aparent)".

Atal es possible que Shakespeare, segon lo "Mite Tudor" al vam a l'epòca, e tanben prenent en compte las nòvas teologias de l'accion divina e la volontat umana venent popularas amb l'espelida de la Reforma protestanta, pensèt descriure Ricard coma la malediccion finala de Dieu sus Anglatèrra en castig de la deposicion de Ricard II in 1399. Irving Ribner argüís que "la marida dralha de Ricard es un operacion de netejatge que desrasiga lo mal de la societat e restaura lo mond dins la bontat ordonada per Dieu ecarnada per la lei novèla d'Enric VII".

L'erudit marxista Victor Kiernan escriu qu'aquela interpretacion conven fòrça plan amb la perspectiva sociala anglesa del'epòca de Shakespeare: "un delai se debana d'una assegurança de tractament preferecial per la classa privilegiada dins lo mond venent e dins aquel, qu'una conviccion de la nacions d'aver Dieu de lor costat, que l'anglés es ... lo nòu Pòble elegit". Coma l'anglés elisabetan pauc a pauc colonizèt lomond, la populacion adopta la vista del sieu Drech divin e posicion per o realizar, much as Richard does in Shakespeare's play.

Pasmens, lo fatalisme istoric es simplament un costat de l'argument de destin fàcia al liure arbitri. Es tanben possible que Shakespeare ensajèt de descriure Ricard coma "... una personificacion de la vision de Maquiavel de l'istòria suls poders politics". Segon aquel vejaire, Ricard agís sonque amb son liure arbitre dins la presa brutala del tròn anglés. Kiernan tanben presenta son costa de la pèça, notant que Ricard "nos lausa sa finesa dins l'acaptament e l'engana amb de troces de las Ecrituras per amagar sa 'vilaniá nuda' (I.iii.334–8)...Maquiavel, coma Shakespeare pòt voler nos far realizar, es pas un guida segur per las practicas politicas".

Kiernan suggerís que Ricard agís simplament coma se Dieu determina caduna des sas estapas d'una mena de manopòli Maquiavelic de la religion dins un ensag de contornar la consciéncia morala d'aqueles a l'entorn. Alara, lo determinisme istoric es una simpla illusion complida amb l'afirmacion per Richard del sieu liure arbitre. La lectura maquiavelica de la pèça tròba son evidéncia dins las interaccions de Ricard amb lo public: "determinèd to prove a villain" (I.i.30). Pasmens, paréis que lo quita Ricard se vei pas en contraròtle total, Lull suggerís que Shakespeare utilza Ricard per establir "la tragica concepcion de la pèça dins una craca. Son sens primièr es que contraròtla lo sieu destin. Fa un jòc de mot sul segond, un sens contradictori—que sa vilaniá es predestinada—e lo fòrt providentialisme de la pèça fin finala ractifica aquel sens".

Lo critica iterari Paul Haeffner escriu que Shakespeare s'interessava fòrça understanding al langatge e lo potencial de cada mòt utilizat. Un mòt que Shakespeare dona un potencial es "joy" (jòia, plaser). Es emplegat dins l'Acte I, Scèna III, que vòl mostrar un "efècte emocional deliberat". Un autra mòt que nota Haeffner es "kind" (bon, amable ‑ genre, tipe), que l'usatge se fa segon diferentas definicions.

La primièra definicion s'utiliza per presentar un òme "doç e afectuós", que Clarence utiliza per descriure son fraire Ricard als murtriers que son enviats per lo tuar. Aquela es pas valabla, quand Richard utiliza una facia amabla (gentle façade) per prene lo tròn. La segonda definicion concerna "la vertadièra natura dela persona ... Ricard en efièt utiliza Hastings complasentament (kindly)—de la meteissa mena qu'a l'abitud d'utilizar lo pòble—rudament (brutally)".

Haeffner tanbe escriu al subjècte del biais que los discors son escrichs. Compara los discors de Richmond e Ricard a lors soldats. Descriu lo discors de Richmond coma "distinguit" e formal, alara que lo discors de Ricard es "argotic e impetuós". La desinvoltura de Richard dins lo discors es tanben remarcada per d'autres autors. Lull, el, fa pas la comparason entre Richmond e Richard coma Haeffner o fa, mas entre Ricard e las femnas de sa vida. Que que siá, es important per las femnas women partejan lo lengatge formal lque Richmond utiliza. Dona l'argument que la diferéncia dins lo discors "renfortís la division tematica entre l'indentificacion de las femnas amb lo grop social e l'individualisme de Ricard". Haeffner accepta que Ricard es "un individualista, odiant dignitat e  solemnitat".

Janis Lull tanben fa una remarca sus las plorosas. Suggerisson que son associadas a "de figuras de repeticion coma anafòra—començant cada clausula amb una sequéncia dels meteis mots—e epifòra—repetant lo meteis mot a la fin de cada clausula". Un example de l'epifòra seriá lo discors de Margaret dins l'Acte I, Scèna III. Haeffner se referís a aqueles dels fòrces "dispositius e astucias d'estil" present dins la pèça, mòstra l'abilitat de Shakespeare per revelar lo potencial de cada mot.

Ricard, un antieròi

Tot lo long de la pèça, lo personatge de Richard decontunh cambia e altèrna, çò fasent, modifica l'estructura dramatica de l'istòria.

Ricard per començar establís un ligam amb lo public dins lo monolòc d'obertura. Dins lo solilòc admés son amoralitat al public mas al meteis temps los tracta coma s'èra were co-conspirators de son intriga; que pòt a l'encòp èsser enjaulat per sa retorica e estabosit per sas accions. Richard fa mòstra de son èime dins l'Acte I, coma se vei dins l'escambi amb Dama Ana (Acte I, Scèna II) e son fraire Clarence (Acte I, Scèna I). Dins sos dialògs de l'Acte I, Ricard a bèl exprèssi se referís a las pensadas qu'a per abans partejat amb lo public per gardar lo public atentiu a el e sos objectius. Dins 1.1, Richard conta al public cossí planifica per arrapar lo camin cap al tròn—tuant son fraire Clarence coma estapa necessària per progressar. Alara, Ricard pretend èsser l'amic de Clarence, falsament l'assegura disent, "I will deliver you, or else lie for you" (1.1.115); que lo public sap—e Ricard nos ditz après la sortida de Clarence'—qu'es l'exacte contrari que planifiquet de far. L'erudit Michael E. Mooney descriu Ricard coma ocupant una "posicion figurativa"; es capable d'anar e venir s'exprimissent amb lo public sus un nivèl, e agissent amb los personatges sus un autre.

Cada scèna dins l'Acte I s'acaba per una intencion de Ricard dirècta al public. Aquela accion de Ricard en mai de lo far gardar lo contraròtle dramatic de la pèça, li dona escasença de mestrajar son imatge fàcia: dins una lutz puslèu positva, al mens coma protagonista. Ricard effectivament incarna lo personatge dramatic del "Vice" (Vici) de la moralitats Medievalas – qu'èran plan conegudas de Shakespeare – amb son umor "mutin diabolic". Coma Vici, Ricard es capable de tornar çò qu'es laid e diabolic – sas pensadas e objectiu, sa vision del autres personatges – en quicòm d'agradiu e divertissent pel public.

Dins los primièrs actes de la pèça, tanben, lo ròtle de l'antagonist es complit per l'anciana reina dels Lancastrians, Margaret, qu'es escarnida pels Yorks e que Ricard manipula e condemna dins l'Acte I, Scèna III.

Mas, après l'Acte I, lo numbre e la qualitat dels aparts de Richard al public merman fòrça, e tanben fòrça scènas son intercaladas se que Ricard paresca, mas puslèu los Ciutadans (Acte II, Scèna III), o la Duquesa d'York e lo filh de Clarence (Acte II, Scèna II), que son tan morals coma Ricard es marrit. Sens Ricard per guidar lo public dins l'accion dramatica, lo public pòt evaluar d'esperel çò que se debana. Dins l'Acte IV, Scèna IV, après lo murtre dels dos joves princes e lo murtre despietadós de Dama Ana, la femnas de la pèça – Reina Elisabèt, la duquesa d'York, e tanben Margaret – s'acampan per plorar e maldire Ricard; e es malaisit pel public de las simpatizar pas. Quand Ricard intra en negiciacions amb la reina Elisabèt per obténer la man de sa filha – scèna que fa reson al dialòg rapid e ritmat  amb Dama Ana (Acte I) – perdèt de sos vivacitat e ajoguiment en comunicacion; de segur es pas lo meteis òme.

A la fin de l'Acte IV totes dins la pèça play, e tanben la maire de Ricard, la duquesa, se viran contra el. Interagís gaireben pas amb lo public, e la qualitat del buf de son discors mermèt per venir pas mai qu'a donar d'informacions. Coma Ricard es al punt de sasir la corona, d'esperel s'embara quitament dins sas paraulas; pas mai agissent de sos movements aisits d'intrada e sortida de l'accion dramatica, e ara fòrça empegat sus el meteis. Es a partir de l'Acte IV que Ricard vertadierament comença son declin aviat venent l'antagonista. L'especialista de Shakespeare Stephen Greenblatt nota cossí lo quita Ricard even se fa referéncia coma lo "Vici absolut, l'Iniquitat" (the formal Vice, Iniquity) (3.1.82), qu'informa lo public que sap la sieuna foncion; mas coma Vice de las moralitats, lo destin virarà e menarà Ricard cap al tèrme, çò qu'èra conegut del public Elisabetan.

Mai, lo personatge de Richmond intra dins la pèça a l'Acte V per capvirar Ricard e salvar l'estat de sa tiraniá Richmond fa grand contrate amb lo caractèr demonaic de Ricard, qu'al public lo fa veire cossí es.

Notas e referéncias

Edicions de Richard III

• Bate, Jonathan and Rasmussen, Eric (eds.) Richard III (The RSC Shakespeare; London: Macmillan, 2008)
• Davison, Peter (ed.) The First Quarto of King Richard III (The New Cambridge Shakespeare; Cambridge: Cambridge University Press, 1996)
• de Somogyi, Nick (ed.) Richard III: The Tragedy of Richard the Third (The Shakespeare Folios; London: Nick Hern Books, 2002)
• Dover Wilson, John (ed.) Richard III (The New Shakespeare; Cambridge: Cambridge University Press, 1954; revised edition 1961)
• Eccles, Mark (ed.) The Tragedy of King Richard III (Signet Classic Shakespeare; New York: Signet, 1964; revised edition, 1988; 2nd revised edition 1998)
• Evans, G. Blakemore (ed.) Richard III (The Pelican Shakespeare; London: Penguin, 1959; revised edition 1969)
• ———. The Riverside Shakespeare (Boston: Houghton Mifflin, 1974; 2nd edn., 1997)
• Greenblatt, Stephen; Cohen, Walter; Howard, Jean E. and Maus, Katharine Eisaman (eds.) The Norton Shakespeare: Based on the Oxford Shakespeare (London: Norton, 1997)
• Greg, W.W. (ed.) Richard III, 1597 (Oxford: Oxford University Press, 1959)
• Hammond, Anthony (ed.) King Richard III (The Arden Shakespeare, 2nd Series; London: Arden, 1981)
• Holland, Peter (ed.) Richard III (The Pelican Shakespeare, 2nd edition; London: Penguin, 2000)
• Honigmann, E.A.J. (ed.) Richard III (The New Penguin Shakespeare; London: Penguin, 1968; revised edition, 1995)
• Jowett, John (ed.) Richard III (The Oxford Shakespeare; Oxford: Oxford University Press, 2000)
• Lull, Janis (ed.) King Richard III (The New Cambridge Shakespeare; Cambridge: Cambridge University Press, 1999; 2nd edition 2009)
• Siemon, James R. (ed.) King Richard III (The Arden Shakespeare, 3rd Series; London: Arden, 2009)
• Taylor, Michael (ed.) Richard III (The New Penguin Shakespeare, 2nd edition; London: Penguin, 2005)
• Thompson, A. Hamilton (ed.) The Tragedy of King Richard the Third (The Arden Shakespeare, 1st Series; London: Arden, 1907)
• Wells, Stanley; Taylor, Gary; Jowett, John and Montgomery, William (eds.) The Oxford Shakespeare: The Complete Works (Oxford: Oxford University Press, 1986; 2nd edn., 2005)
• Werstine, Paul and Mowat, Barbara A. (eds.) Richard III (Folger Shakespeare Library; Washington: Simon & Schuster, 2004)

Ligams extèrnes

• Richard the Third on Project Gutenberg
• Richard III at the British Library
• William Shakespeare, The Tragedy of King Richard the third (London: Andrew Wise, 1597) – HTML version of the first edition.
• Richard III public domain audiobook at LibriVox
• "Now is the winter of our discontent" Soliloquy translated into modern English
• Lesson plans for Richard III at Web English Teacher
• An interactive interview with Sir Ian McKellen. He discusses the opening speech, Richard III and Shakespeare.
• BBC Two confirmed that Benedict Cumberbatch will be playing Richard III in the second part of Mini-Series The Hollow Crown on its Twitter account, saying "We're delighted to be able to confirm that Benedict Cumberbatch will play Richard III in our second series of Shakespeare's History plays"