Potassa
La potassa designa designa comunament un mineral salin dich de ròcas evaporiticas, a base de clorur de potassi, utilizar coma punt de patença dels principals derivats potassics e tanben dins l'industria dels engrais. Se'n pòt tanben l'extraire en granda quantitat de las aiga de la mar.
Los jaces de potassa son pauc nombroses, mas sovent activament expleita pel mond.
Produccion[modificar | Modificar lo còdi]
Los mai importants productors mondials en 2014[1] :
| País | produccion
milions tonas |
% mondial | |
|---|---|---|---|
| 1 | Canadà | 11.0 | 28.4% |
| 2 | Russia | 7.38 | 19% |
| 3 | Bielorussia | 6.29 | 16.2% |
| 4 | China | 4.4 | 11.3% |
| 5 | Alemanha | 3.0 | 7.7% |
| 6 | Israèl | 1.77 | 4.6% |
| 7 | Jordania | 1.26 | 3.2% |
| 8 | Chili | 1.2 | 3.1% |
| 9 | EUA | 0.85 | 2.2% |
| 10 | Espanha | 0.715 | 1.8% |
| 11 | Reialme Unit | 0.61 | 1.6% |
| 12 | Brasil | 0.311 | 0.8% |
| Total mond | 38.8 | 100% | |
Los mai grands productors mondials de potassa en 2000 son lo Canadà, la Federacion de Russia e sos ancians estats vesins coma la Bielorussia. Lo Brasil, la China, l'Alemanha, los EUA e Israçl an tanben de jaces importants.
Ara la Saskatchewan, al Canadà, es lo mai important exportator mondial de potassa, jos forma principala de mineral concentrat en silvita. Fins a 2013, dos cartèls contrarotlavan gaireben 70% de la produccion mondiala de potassa, lo cartèl canadian Canpotex e lo cartèl rus-bielorus nomenat la « Companhiá de las Potassas de Bielorussia » (CPB), resultat dels acòrdis entre Belaruskali e Uralkali. Lo cartèl canadian assegurava lo porgiment de l'America del Nòrd, e CPB l'Euròpa, la China e mai generalament l'Asia. En julhet de 2013, fàcia a la casuda persistenta dels cors, Uralkali demoncièt aqueles acòrdis e acabèt amb lo cartèl PCB, çò que provoquèt la casuda dels cors de borsa de las entrepresas de sector[2].
Istòria europèa[modificar | Modificar lo còdi]
La potassa, foguèt la silvanita, foguèt expeitada intensivament en Alsàcia, a l'entorn de Mulhouse, de 1904 a la fin del sègle XX. Al començament del sègle XX, seguent la jaças, lo taus en clorur de potassi KCl del mineral de las Minas de Potassa d'Alsàcia variavan de 20% a 80%.
L'Alemanha tanben expleitèt la minas de potassa de Stassfurt, subretot a basa de carnallita, amb tanbe de kaïnita e de polialita.
Los engrais K foguèron remplaçats pels engrais NPK, mesclas complèxas e dosadas. Los primièrs, autres còps mai comuns, essent lo produch de doas filièras:
- a basa de silvina KCl, siá 60 a 61 % K20 minim, jos mai d'una formas: granulas, pèrlas, polveras...
- a basa de sulfat de potassi[3], siá 50 % K20 minim. Aquela segonda filièra foguèt desvelopada per las culturas rebutant los clorurs, coma aquel de tabac, o n'apondre a de deribats sofrats.
Los engrais a base de kaïnita son intermediaris entre aquelas doas filièras.
Nòtas e referéncias[modificar | Modificar lo còdi]
- ↑ USGS Minerals Information: Potash. minerals.usgs.gov.
- ↑
- ↑ après attaque chimique de la sylvinite KCl par l'acide sulfurique H2SO4
Bibliografia[modificar | Modificar lo còdi]
- André JAUZEIN, article « Chlorures Naturels », Encyclopædia Universalis, 2001.[1]
- André JAUZEIN, Jean-Pierre PERTHUISOT, « salines (roches) », Encyclopædia Universalis, 2001. [2]
- André HATTERER, Henri KESSLER, article « Potassium », Encyclopædia Universalis, 2001.début de l'article en ligne
Articles connèxes[modificar | Modificar lo còdi]
- Idroxid de potassi
- Oxid de potassi