Loís Alibèrt : Diferéncia entre lei versions

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
Contengut suprimit Contengut apondut
Cedric31 (discussion | contribucions)
Modif
Linha 21 : Linha 21 :


==Sas òbras==
==Sas òbras==
* ''Le lengodoucian literàri'', [[1923]]]
* ''Le lengodoucian literàri'', [[1923]]
* ''[[Gramatica occitana segon los parlars lengadocians|Gramatica occitana segón los parlars lengadocians]]'', [[1935]]-[[1937]], reedicion corregida per Raimond Chatbèrt, Montpelhièr, CEO, 1976, reedicion IEO, Tolosa, 2001
* ''[[Gramatica occitana segon los parlars lengadocians|Gramatica occitana segón los parlars lengadocians]]'', [[1935]]-[[1937]], reedicion corregida per Raimond Chatbèrt, Montpelhièr, CEO, 1976, reedicion IEO, Tolosa, 2001
* ''Les troubadours de l'Aude'', [[1941]] (Revista ''Pyrénées'' n° 2)
* ''Les troubadours de l'Aude'', [[1941]] (Revista ''Pyrénées'' n° 2)
* ''Origine et destin de la langue d'Oc'', [[1942]] (Cahiers du Sud)
* ''Origine et destin de la langue d'Oc'', [[1942]] (Cahiers du Sud)
* Participacion a la redaccion de ''[[Tèrra d'Òc|la Tèrro d'Oc]]'', [[1908]]-[[1930]]
* Participacion a la redaccion de ''[[Tèrra d'Òc|la Tèrro d'Oc]]'', [[1908]]-[[1930]]
* ''La réforme linguistique occitane et l’enseignement de la
* ''La réforme linguistique occitane et l’enseignement de la langue d’oc'' (publicat sens nom d'autor per l'[[IEO]] ([[1950]])
langue d’oc'' (publicat sens nom d'autor per l'[[IEO]] ([[1950]])
* ambe Pèir Bec, ''L'application de la réforme linguistique occitane au gascon'', IEO, Tolosa,[[1952]]
* ambe Pèir Bec, ''L'application de la réforme linguistique occitane au gascon'', IEO, Tolosa,[[1952]]
* ''Sur quelques toponymes catalano-occitans dans l'Aude'', [[1956]] (''Revue internationale d'onomastique'' n° 2)
* ''Sur quelques toponymes catalano-occitans dans l'Aude'', [[1956]] (''Revue internationale d'onomastique'' n° 2)

Version del 6 abril de 2009 a 21.22

Loís Alibèrt (1884-1959) (en francés Louis Alibert) foguèt un lingüista occitan, autor especialament d'una gramatica, e accessoriament d'un diccionari, que fondan la nòrma classica de l'occitan.

Nasquèt a Bram, en Lauragués, lo 12 d'octobre de 1884, dins una familha de païsans ont se parlava occitan.

Al mes de desembre de 1912, se maridèt amb Maria Lator. Aguèron un filh que moriguèt a la guèrra en 1943. S'installèt coma farmacian a Montreal d'Aude e i demorèt de 1912 a 1942.

Sòci de l'Escòla occitana del Felibritge, foguèt cap redactor de La Tèrro d'Oc. Comencèt de s'interessar a la normalizacion linguistica de l'occitan après la primièra guèrra. Dins Le lengodoucian literari, fa servir una grafia sucursalista e l'article local le.[1]

A la fin de las annadas 1920, jos l'influéncia de Prospèr Estieu, Antonin Perbòsc e sustot de Pompeu Fabra, perfecciona l'escrich e l'oral per desvolopar la nòrma classica, inspirada de l'usança anciana e adaptada a la lenga modèrna. Es demest los fondators de la Societat d'Estudis Occitans, en 1930, que ne ven gaireben lo solet animator. Sa Gramatica occitana segón los parlars lengadocians poguèt pasmens paréisser qu'a Barcelona, mercé a l'ajuda dels catalans, en 1935-1937.

Durant la Segonda Guèrra Mondiala, Alibèrt se mostrèt partisan del regim de Pétain e de la collaboracion. Amb la femna, foguèt jutjat e condemnat a la prison per "atteinte à la sûreté de l'Etat" en 1946[2].

Se mostrèt fòrça discret dins l'emergéncia de l'occitanisme de l'après guèrra. Sembla que joguèt pas cap de ròtle actiu dins la fondacion de l'Institut d'Estudis Occitans (IEO) en 1945. Per contra, l'IEO adoptèt la nòrma classica en se basar sus sa gramatica, revista en 1950.

Moriguèt a Montpelhièr lo 16 d'abril de 1959 e foguèt enterrat a Bram.

A partir de sos manuscrits inedits, Robèrt Lafont e Raimond Chatbèrt[3] publiquèron un diccionari postum e inacabat, lo Dictionnaire occitan-français d'après les parlers languedociens (1966), qu'es d'una qualitat tecnica pro bassa e fòrça mens bona que la de la gramatica de 1935.

Sas òbras

  • Le lengodoucian literàri, 1923
  • Gramatica occitana segón los parlars lengadocians, 1935-1937, reedicion corregida per Raimond Chatbèrt, Montpelhièr, CEO, 1976, reedicion IEO, Tolosa, 2001
  • Les troubadours de l'Aude, 1941 (Revista Pyrénées n° 2)
  • Origine et destin de la langue d'Oc, 1942 (Cahiers du Sud)
  • Participacion a la redaccion de la Tèrro d'Oc, 1908-1930
  • La réforme linguistique occitane et l’enseignement de la langue d’oc (publicat sens nom d'autor per l'IEO (1950)
  • ambe Pèir Bec, L'application de la réforme linguistique occitane au gascon, IEO, Tolosa,1952
  • Sur quelques toponymes catalano-occitans dans l'Aude, 1956 (Revue internationale d'onomastique n° 2)
  • Toponymes de l'Aude, 1957 (Revue internationale d'onomastique n° 4)
  • Sept élégies de Tibulle traduites en languedocien, 1928
  • Dictionnaire occitan-français d'après les parlers languedociens, 1966 (postum)

Vejatz tanben

Ligams intèrnes

Ligams extèrnes

Referéncias

  1. Jacme Taupiac, L’occitan modèrne, IEO, Sector de linguistica, 2001
  2. veire sa bibliografia a l'adreça http://www3.webng.com/lengadoc/alibert.htm
  3. veire la bibliografia a l'adreça http://www3.webng.com/lengadoc/alibert.htm