Renat Nelli : Diferéncia entre lei versions

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
Contengut suprimit Contengut apondut
Cap resum de modificació
Cedric31 (discussion | contribucions)
Apondon contengut
Linha 1 : Linha 1 :
'''Renat Nelli''' (en [[francés]] ''René Nelli''), doctor en letras, ensenhant a l'Universitat de Tolosa, poèta, ensagista, ermetista, Renat Nelli es conegut sustot per sos trabalhs sus la cultura occitana e sul catarisme. Nasquèt a [[Carcassona]] lo [[20 de febrièr]] de [[1906]] ; mòriguèt l'[[11 de març]] de [[1982]]. Foguèt un dels escrivans [[occitan]]s mai importants del [[sègle XX]], especialista de l'[[Edat Mejana]] occitana, de sa metafisica, de sa poetica e de l’amor cortés ([[Fin amor]]).
'''Renat Nelli''' (en [[francés]] ''René Nelli'') (nascut a [[Carcassona]] en [[1906]] mòrt en [[1982]]) foguèt un dels escrivans [[occitan]]s mai importants del [[sègle XX]]. Del temps del [[Regim de Vichèi]] participèt a la Resisténcia e en 1945 foguèt un dels fondaires de l'[[Institut d'Estudis Occitans]]. Participèt amb Joë Bousquet a la redaccion del numèro especial dels "Cahiers du Sud", consacrat a ''Le génie d'oc et l'homme méditerranéen'' (1943), ont se pòdon trobar las tres direccions essencialas de son òbra: l'edicion e la traduccion dels poètas occitans medievals, de poèmas personals —pròches de [[Paul Valéry]]— e una tasca critica (Fragment d'une métaphysique d'oc). Sos recuèlhs portics son faches d'una escritura densa teissuda dins una tematica sensuala, recuperan la tradicion mistica e eroticopoetica dels catars e dels trobadors. Mai tard s'avodèt a la pròsa e al teatre.

Del temps del [[Regim de Vichèi]] participèt a la Resisténcia e en 1945 foguèt un dels fondaires de l'[[Institut d'Estudis Occitans]].

Renat Nelli aimava dire qu'èra descendent d'una familha d'esculptors florentins installats dins [[Aude]] al [[sègle XVI]]. En fach, son grand paire, Isidore Nelli esculptor e arquitècte vengut de la region de [[Carrare]], aviá participat a la construccion del Palais de Justícia de Carcassona, puèi fa bastir en 1889 l'ostal al 24 de la carrièra del Palais. Lo paire de Renéat Nelli, Leon, arquitècte tanben, erudit, possedissiá una colleccion de manuscriches e una bibliotèca importanta, venduda al Conselh general d'Aude en [[1926]].
Dins los ans [[1928]]-[[1930]], e fins a [[1950]], Renat Nelli foguèt fòrça ligat amb lo poèta [[Joë Bousquet]] e prenguèt a sos costats una part activa a l'elaboracion del surrealisme mediterranèu. Aquel movement se desvolopèt alara, un pauc en marge del [[surrealisme]] parisenc, a Marselha dins Los Cahiers du Sud, e a Carcassona a l'entorn de la revista Chantiers. Participèt en particular a la redaccion del numèro especial dels "Cahiers du Sud", consacrat a ''Le génie d'oc et l'homme méditerranéen'' (1943), ont se pòdon trobar las tres direccions essencialas de son òbra: l'edicion e la traduccion dels poètas occitans medievals, de poèmas personals —pròches de [[Paul Valéry]]— e una tasca critica (Fragment d'une métaphysique d'oc). Sos recuèlhs poetics son faches d'una escritura densa teissuda dins una tematica sensuala, recuperan la tradicion mistica e eroticopoetica dels catars e dels trobadors. Mai tard s'avodèt a la pròsa e al teatre.

Dirigiguèt la revista d'etnologia meridionala Folklore e joguèt un ròtle important a prepaus de la coneissença de la cultura occitana, notadament en cofondent amb Jean Cassou en 1945, a Tolosa, l' [[Institut d'estudis occitans]], transformacion de la [[Societat d'estudis occitans]] a l'eissida de la [[Segonda Guèrra mondiala]].
Consacrèt d'obratges nombroses al catarisme. Tanben fondèt lo [[Centre nacional d'estudis catars]] vengut pus tard [[Centre d'estudis catars]] que uèi pòrta son nom.
Coma [[Fernand Niel]], e mai d'un autre, faguèt sos primièrs pas dans l'estudi del catarisme en frequentant [[Déodat Roché]].
Son ostal situat dins lo quartièr del Palais a [[Carcassona]], legat al Conselh general d'[[Aude]] per sa veusa Suzanne Ramon, defuntada lo [[24 d'agost]] de [[2007]], deu venir lo musèu Renat Nelli, musèu del [[catarisme]], per presentar l'ensemble de son òbra.


== Òbras ==
== Òbras ==
Linha 7 : Linha 17 :
* ''Beatrís de Planissòlas'' (1972) (teatre)
* ''Beatrís de Planissòlas'' (1972) (teatre)
* ''Per una nuèit d'estieu'' (1976)
* ''Per una nuèit d'estieu'' (1976)
* ''Le Languedoc et le Comté de Foix, le Roussillon'' Gallimard, 1958
* ''Dictionnaire des hérésies et des mouvements hétérodoxes ou indépendants apparus dans le midi de la France depuis l'établissement du christianisme'' Privat 1968
* ''L'érotique des troubadours'' Toulouse, Privat 1963
* ''Le Roman de Flamenca, un art d'aimer occitanien au XIIIe siècle'' Toulouse, Institut d'études occitanes, 1966.
* ''La vie quotidienne des Cathares du Languedoc au XIIIe siècle'' Paris, Hachette, 1969, 299p.
* ''Les Cathares, Marabout université'' 1972
* ''Des Cathares du Languedoc au XIIIe siècle'' Hachette 1969
* ''La philosophie du catharisme'' Paris, Payot, 1975.
* ''Le Phénomène cathare - perspectives philosophiques et morales'' Privat 1988
* ''Écritures cathares'' Éd. du Rocher, 1994
* ''Les Grands arcanes de l'hermétisme occidental'' Éd. du Rocher, 1991


== Ligams extèrnes ==
== Ligams extèrnes ==

Version del 1 decembre de 2008 a 16.54

Renat Nelli (en francés René Nelli), doctor en letras, ensenhant a l'Universitat de Tolosa, poèta, ensagista, ermetista, Renat Nelli es conegut sustot per sos trabalhs sus la cultura occitana e sul catarisme. Nasquèt a Carcassona lo 20 de febrièr de 1906 ; mòriguèt l'11 de març de 1982. Foguèt un dels escrivans occitans mai importants del sègle XX, especialista de l'Edat Mejana occitana, de sa metafisica, de sa poetica e de l’amor cortés (Fin amor).

Del temps del Regim de Vichèi participèt a la Resisténcia e en 1945 foguèt un dels fondaires de l'Institut d'Estudis Occitans.

Renat Nelli aimava dire qu'èra descendent d'una familha d'esculptors florentins installats dins Aude al sègle XVI. En fach, son grand paire, Isidore Nelli esculptor e arquitècte vengut de la region de Carrare, aviá participat a la construccion del Palais de Justícia de Carcassona, puèi fa bastir en 1889 l'ostal al 24 de la carrièra del Palais. Lo paire de Renéat Nelli, Leon, arquitècte tanben, erudit, possedissiá una colleccion de manuscriches e una bibliotèca importanta, venduda al Conselh general d'Aude en 1926. Dins los ans 1928-1930, e fins a 1950, Renat Nelli foguèt fòrça ligat amb lo poèta Joë Bousquet e prenguèt a sos costats una part activa a l'elaboracion del surrealisme mediterranèu. Aquel movement se desvolopèt alara, un pauc en marge del surrealisme parisenc, a Marselha dins Los Cahiers du Sud, e a Carcassona a l'entorn de la revista Chantiers. Participèt en particular a la redaccion del numèro especial dels "Cahiers du Sud", consacrat a Le génie d'oc et l'homme méditerranéen (1943), ont se pòdon trobar las tres direccions essencialas de son òbra: l'edicion e la traduccion dels poètas occitans medievals, de poèmas personals —pròches de Paul Valéry— e una tasca critica (Fragment d'une métaphysique d'oc). Sos recuèlhs poetics son faches d'una escritura densa teissuda dins una tematica sensuala, recuperan la tradicion mistica e eroticopoetica dels catars e dels trobadors. Mai tard s'avodèt a la pròsa e al teatre.

Dirigiguèt la revista d'etnologia meridionala Folklore e joguèt un ròtle important a prepaus de la coneissença de la cultura occitana, notadament en cofondent amb Jean Cassou en 1945, a Tolosa, l' Institut d'estudis occitans, transformacion de la Societat d'estudis occitans a l'eissida de la Segonda Guèrra mondiala. Consacrèt d'obratges nombroses al catarisme. Tanben fondèt lo Centre nacional d'estudis catars vengut pus tard Centre d'estudis catars que uèi pòrta son nom. Coma Fernand Niel, e mai d'un autre, faguèt sos primièrs pas dans l'estudi del catarisme en frequentant Déodat Roché. Son ostal situat dins lo quartièr del Palais a Carcassona, legat al Conselh general d'Aude per sa veusa Suzanne Ramon, defuntada lo 24 d'agost de 2007, deu venir lo musèu Renat Nelli, musèu del catarisme, per presentar l'ensemble de son òbra.

Òbras

  • Entre l’espèr e l’abséncia (1942)
  • Arma de vertat (1952)
  • Vespèr e la luna dels fraisses (1962)
  • Beatrís de Planissòlas (1972) (teatre)
  • Per una nuèit d'estieu (1976)
  • Le Languedoc et le Comté de Foix, le Roussillon Gallimard, 1958
  • Dictionnaire des hérésies et des mouvements hétérodoxes ou indépendants apparus dans le midi de la France depuis l'établissement du christianisme Privat 1968
  • L'érotique des troubadours Toulouse, Privat 1963
  • Le Roman de Flamenca, un art d'aimer occitanien au XIIIe siècle Toulouse, Institut d'études occitanes, 1966.
  • La vie quotidienne des Cathares du Languedoc au XIIIe siècle Paris, Hachette, 1969, 299p.
  • Les Cathares, Marabout université 1972
  • Des Cathares du Languedoc au XIIIe siècle Hachette 1969
  • La philosophie du catharisme Paris, Payot, 1975.
  • Le Phénomène cathare - perspectives philosophiques et morales Privat 1988
  • Écritures cathares Éd. du Rocher, 1994
  • Les Grands arcanes de l'hermétisme occidental Éd. du Rocher, 1991

Ligams extèrnes

  • Siti de la revista OC que Renat Nelli foguèt membre del comitat de redaccion e qu'i publiquèt fòrça de sos escrits [[1]]