Renat Nelli

Renat Nelli (en francés René Nelli) (nascut a Carcassona en 1906 – mòrt en 1982) foguèt un dels escrivans occitans mai importants del sègle XX. Del temps del Regim de Vichèi participèt a la Resisténcia e en 1945 foguèt un dels fondaires de l'Institut d'Estudis Occitans. Participèt amb Joë Bousquet a la redaccion del numèro especial dels "Cahiers du Sud", consacrat a Le génie d'oc et l'homme méditerranéen (1943), ont se pòdon trobar las tres direccions essencialas de son òbra: l'edicion e la traduccion dels poètas occitans medievals, de poèmas personals —pròches de Paul Valéry— e una tasca critica (Fragment d'une métaphysique d'oc). Sos recuèlhs portics son faches d'una escritura densa teissuda dins una tematica sensuala, recuperan la tradicion mistica e eroticopoetica dels catars e dels trobadors. Mai tard s'avodèt a la pròsa e al teatre.

Òbras

• Entre l’espèr e l’abséncia (1942)
• Arma de vertat (1952)
• Vespèr e la luna dels fraisses (1962)
• Beatrís de Planissòlas (1972) (teatre)
• Per una nuèit d'estieu (1976)

Ligams extèrnes

• Siti de la revista OC que Renat Nelli foguèt membre del comitat de redaccion e qu'i publiquèt fòrça de sos escrits [[1]]