Gramatica occitana segon los parlars lengadocians

Gramatica de l'occitan lengadocian escricha per Loís Alibèrt.

Istòria

Aquela gramatica pareguèt çò primièr en tròsses dins la revista Òc. En 1936 la Generalitat de Catalunya pel biais de l'oficina de Relacions Meridional l'estampèt mas la guèrra d'espanha geinèt sa difusion. Calguèt esperar 1976 que se sortiguèsse una edicion novèla e revisada deguda a Ramon Chatbèrt. En 2000 l'Institut d'Estudis Occitan e l'Institut d'Estudis Catalan la tornèron estampar.

Contengut

Aquela gramatica marquèt pregondament lo movement renaissentista occitan. La referéncia explicita d'Alibèrt per sa gramatica èra la Gramatica Catalana de Pompeu Fabra e l'autor voliá que son òbra aguèsse lo meteis resson social que la del Pompeu Fabra. La gramatica d'Alibèrt a quatre caracteristicas que ne fan una òbra màger:

• Es escricha en occitan.
• Es una gramatica descriptiva dels parlars lengadocians
• Es l'òbra qu'es a la basa del desvelopament de la grafia classica (mai se n'es pas a l'origina)
• Es un gramatica prescriptiva (ditz las formas que cal emplegar e las que cal pas) que a per ambicion d'èsser a la basa d'una lenga literària. Es aquela caracteristica que noiriguèt la polemica a l'entorn de l'òbra, ajudada pel ton categoric de l'autor.

Mai se l'òbra es ara en partida contestada, es a l'origina de la difusion de la grafia classica amb las adaptacions de Pèire Bec pel gascon o de Robèrt Lafont pel provençal. Tanben es la font de las principalas tentativas d'estandarizacion del lengadocian que foguèsson las de Jaume Taupiac, Rogièr Teulat o Patric Sauzet.