Loís Alibèrt : Diferéncia entre lei versions

← Cambiament precedent Diferéncia seguenta →

Contengut suprimit Contengut apondut

En linha

Version del 4 agost de 2008 a 15.04

Loís Alibèrt (1884-1959) (en francés Louis Alibert) foguèt un lingüista occitan, autor especialament d'una gramatica, e accessoriament d'un diccionari, que fondan la nòrma classica de l'occitan.

Nasquèt a Bram, en Lauragués, lo 12 d'octobre de 1884, dins una familha de païsans ont se parlava occitan.

Al mes de desembre de 1912, se maridèt amb Maria Lator. Aguèron un filh que moriguèt a la guèrra en 1943. S'installèt coma farmacian a Montreal d'Aude e i demorèt de 1912 a 1942.

Sòci de l'Escòla occitana del Felibrige, foguèt cap redactor de La Tèrro d'Oc. Comencèt de s'interessar a la normalizacion linguistica de l'occitan après la primièra guèrra. Dins Le lengodoucian literari, fa servir una grafia sucursalista e l'article local le.^[1]

Sostengut pels catalans, publiquèt en 1935-1937, a Barcelona, son òbra majorala: la Gramatica occitana segón los parlars lengadocians. Perfeccionèt l'escrich e l'oral per desvolopar la grafia classica, e pus precisament la nòrma classica, inspirada de l'usança anciana e adaptada a la lenga modèrna.

Durant la Segonda Guèrra Mondiala, Alibèrt se mostrèt partisan del regim de Pétain. Amb la femna, foguèt jutjat e condemnat a la prison per "atteinte à la sûreté de l'Etat" en 1946^[2].

En seguida d'aquò, se mostrèt fòrça discret dins l'emergéncia de l'occitanisme de l'après guèrra. Sembla que joguèt pas cap de ròtle actiu dins la fondacion de l'Institut d'Estudis Occitans (IEO) en 1945. Per contra, l'IEO adoptèt la nòrma classica en se basar sus sa gramatica, revista en 1950.

Moriguèt a Montpelhièr lo 16 d'abril de 1959 e foguèt enterrat a Bram.

A partir de sos manuscrits inedits, Robèrt Lafont e Raimond Chatbèrt^[3] publiquèron un diccionari postum e inacabat, lo Dictionnaire occitan-français d'après les parlers languedociens (1966), qu'es d'una qualitat tecnica pro bassa e fòrça mens bona que la de la gramatica de 1935.

Sas òbras

Le lengodoucian literàri, 1923]
Gramatica occitana segón los parlars lengadocians, 1935-1937, reedicion corregida per Raimond Chatbèrt, Montpelhièr, SEO, 1976
Les troubadours de l'Aude, 1941 (Revista Pyrénées n° 2)
Origine et destin de la langue d'Oc, 1942 (Cahiers du Sud)
Participacion a la redaccion de la Tèrro d'Oc, 1908-1930
[[La réforme linguistique occitane et l’enseignement de la

langue d’oc]] (publicat sens nom d'autor per l'IEO (1950)

Sur quelques toponymes catalano-occitans dans l'Aude, 1956 (Revue internationale d'onomastique n° 2)
Toponymes de l'Aude, 1957 (Revue internationale d'onomastique n° 4)
Sept élégies de Tibulle traduites en languedocien, 1928
Dictionnaire occitan-français d'après les parlers languedociens, 1966 (postum)

Vejatz tanben

Ligams intèrnes

Ligams extèrnes

(oc) Gramatica occitana segon los parlars lengadocians - Introduccion

Referéncias

↑ Jacme Taupiac, L’occitan modèrne, IEO, Sector de linguistica, 2001
↑ veire sa bibliografia a l'adreça http://www3.webng.com/lengadoc/alibert.htm
↑ veire la bibliografia a l'adreça http://www3.webng.com/lengadoc/alibert.htm

[1] Jacme Taupiac, L’occitan modèrne, IEO, Sector de linguistica, 2001

[2] veire sa bibliografia a l'adreça http://www3.webng.com/lengadoc/alibert.htm

[3] veire la bibliografia a l'adreça http://www3.webng.com/lengadoc/alibert.htm

[1]

[2]

[3]

@@ Linha 2 : / Linha 2 : @@
 [[Imatge:Alibèrt.PNG|170px|right]]
-'''Loís Alibèrt''' ([[1884]]-[[1959]]) (en francés ''Louis Alibert'') foguèt un [[lingüista]] occitan, autor especialament d'una [[[[Gramatica occitana segon los parlars lengadocians|gramatica]], e accessoriament d'un diccionari, que fondan la [[nòrma classica]] de l'occitan.
+'''Loís Alibèrt''' ([[1884]]-[[1959]]) (en francés ''Louis Alibert'') foguèt un [[lingüista]] occitan, autor especialament d'una [[Gramatica occitana segon los parlars lengadocians|gramatica]], e accessoriament d'un diccionari, que fondan la [[nòrma classica]] de l'occitan.
 Nasquèt a [[Bram]], en [[Lauragués]], lo [[12 d'octobre]] de [[1884]], dins una familha de païsans ont se parlava [[occitan]].
 Al mes de desembre de [[1912]], se maridèt amb Maria Lator. Aguèron un filh que moriguèt a la guèrra en 1943. S'installèt coma farmacian a [[Montreal d'Aude]] e i demorèt de [[1912]] a [[1942]].
+Sòci de l'Escòla occitana del Felibrige, foguèt cap redactor de ''La Tèrro d'Oc''. Comencèt de s'interessar a la normalizacion linguistica de l'occitan après la primièra guèrra. Dins ''Le lengodoucian literari'', fa servir una grafia sucursalista e l'article local ''le''.<ref>Jacme Taupiac, ''L’occitan modèrne'', IEO, Sector de linguistica, 2001</ref>
 Sostengut pels catalans, publiquèt en [[1935]]-[[1937]], a [[Barcelona]], son òbra majorala: la '''''[[Gramatica occitana segon los parlars lengadocians|Gramatica occitana segón los parlars lengadocians]]'''''. Perfeccionèt l'escrich e l'oral per desvolopar la [[grafia classica]], e pus precisament la '''[[nòrma classica]]''', inspirada de l'usança anciana e adaptada a la lenga modèrna.
@@ Linha 19 : / Linha 21 : @@
 ==Sas òbras==
+* ''Le lengodoucian literàri'', [[1923]]]
-* ''[[Gramatica occitana segon los parlars lengadocians|Gramatica occitana segón los parlars lengadocians]]'', [[1935]]-[[1937]]
+* ''[[Gramatica occitana segon los parlars lengadocians|Gramatica occitana segón los parlars lengadocians]]'', [[1935]]-[[1937]], reedicion corregida per Raimond Chatbèrt, Montpelhièr, SEO, 1976
 * ''[[Les troubadours de l'Aude]]'', [[1941]] (Revista ''Pyrénées'' n° 2)
 * ''[[Origine et destin de la langue d'Oc]]'', [[1942]] (Cahiers du Sud)
-* ''[[Tèrra d'Òc]]'', [[1908]]-[[1930]]
+* Participacion a la redaccion de ''[[Tèrra d'Òc|la Tèrro d'Oc]]'', [[1908]]-[[1930]]
+* ''[[La réforme linguistique occitane et l’enseignement de la
+langue d’oc]]'' (publicat sens nom d'autor per l'[[IEO]] ([[1950]])
 * ''[[Sur quelques toponymes catalano-occitans dans l'Aude]]'', [[1956]] (''Revue internationale d'onomastique'' n° 2)
 * ''[[Toponymes de l'Aude]]'', [[1957]] (''Revue internationale d'onomastique'' n° 4)