Flavi Josèp

Flavi Josèp (n. 37-38? - ?Roma, 94-100?) foguèt un istorian josieu farisian que daissèt constància de las relacions entre Roma e Jerusalèm al sègle I, e que redigiguèt d'òbras sul judaïsme primigèni.

Biografia

Flavi Josèp (en grèc ancian Ιώσηφος/Iốsêfos, en ebrieu יוסף בן מתתיהו Iosef ben Mattitiahu (Iosef bar Mattitiahu) 'filh de Matias') nasquèt vèrs l'an 37, filh d'una familha sacerdotala de Juda ligada a la monarquia asmonèa. Foguèt immergit dins la primièra guèrra judèoromana de 66 a 73. Jol regim de Neron anèt a Roma per negociar la desliurança de sacerdòts empresonats. Al començament foguèt tanben empresonat mas foguèt desliurat per l'influéncia de Popea, esposa de l'emperaire Neron. En 67, amb la carga de governador de Galilèa, la deguèt defendre de las tropas romanas dirigidas per Vespasian. La rendicion triguèt pas. Flavi Josèp foguèt tornarmai empresonat, e foguèt alavetz que profetizèt que Vespasian vendriá emperaire. E, efectivament, en 69 Vespasian foguèt reconegut pel Senat roman, e Flavi Josèp foguèt desliurat. En 70, dempuèi la mòrt de sa femna dins lo sètge de Jerusalèm, se maridèt amb una autra femna josieva, capturada pels romans. La femna l'abandonèt, e en 70 se maridèt amb sa tresena femna, que n'aguèt tres filhs, que sonque Flavius Hyrcanus ne subrevisquèt la mainadesa. En 75 se divorcièt, e se maridèt amb sa quatrena femna, tanben josieva, que n'aguèt dos filhs mai: Flavius Justus e Simonides Agrippa. En 71 s'establiguèt a Roma, e li foguèt autrejada la ciutadania romana jol nom de Titus Flavius. Li foguèt tanben concedida una pension e un lotjament. Es a Roma que redigiguèt son òbra.

Òbra

Flavi Josep escriguèt las òbras seguentas:

• La guèrra dels josieus
• Contra Apion
• Autobiografia

Influéncia

Son ambigüitat a l'ora de defendre los josieus o lo fach de se sometre als romans li an valgut qualificatius coma "traïdor dels josieus", "farisian" o "escrivan de propaganda de Roma"; son apologia del judaïsme entre los romans e son concèpte ideal d'un josieu (pacific e plen de vertuts), li an valgut tot lo contrari. Son òbra constituís un punt de vista complementari dels escriches biblics dins lo referent a las relacions entre Roma e Jerusalèm al sègle I dC, los farisians e los essenians, Eròdes lo Grand, Ponç Pilat, Agrippa, Joan Baptista, Jaume... Pendent l'Edat Mejana foguèt un autor fòrça legit e se'n faguèron de traduccions nombrosas en latin. En 1544 l'umanista Arnoldus Arlenius en faguèt disponibla la primièra version modèrna en grèc. Una autra, posteriora e en anglés, de 1732, foguèt la de William Whiston. Las edicions posterioras en grèc foguèron escritas a partir de manuscrits basicament de França e Espanha.