Batalha de Volhèc

Batalha de Volhèc
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Batalha entre Clovìs e los visigòts, Nationale Bibliotheek van Nederland (1325-1335).
Informacions generalas
Data	507
Luòc	Volhèc prèp de Peitieus
Eissida	victòria dels francs
Comandants
Alaric II	Clodovèu
Fòrças en preséncia
visigòts	francs

La Batalha de Volhèc se debanèt dins las marcas del nòrd del territòri visigotic del Reialme de Tolosa, prèp de Peitieus, a la prima de 507 entre los francs comandats per Clodovèu e los visigòts d'Alaric II.

La mòrt d'Alaric e la desfacha dels visigòts a Vouillé forcèt aquestes darrièrs a se retirar en Septimània, que encara contrarotlavan, e permetèt als francs de contraròtlar Aquitània, e de prendre Tolosa.

Debanament

Campanhas francas en Aquitània.

A la prima de 507, l'armada dels visigòts menada pel rei Alaric II marcha cap al nòrd en limitar sa progression, esperant que los ostrogòts los apiejan, mas aqueles son imobilizats per la menaça que fan pesar los bizantins sus sas tèrras, benlèu amb l'acòrd de Clovís. D'aquel temps, l'armada franca menada per Clovis e son filh ainat Teodoric, passa Léger cap a Peitieus.

Malgrat sas crentas, lo rei Alaric II engatjarà lo combat. Lo rescontre se ten dins la plana de Volhèc, près de Peitieus. Lo combat debuta tre l'alba, los cavalièrs visigòts emplegant benlèu sa tactica abituala facha de cargas successivas a las qualas los francs opausan un mur de franciscas.

Un terrible corps à corps commence, jusqu'à ce que le rei Alaric II siá tuat per Clovís en persona, qu'auriá aurait fondu sur lui au perilh de sa vida tre los primièrs instants de la lucha. Cet épisode n'est guère surprenant et est probablement conforme à la realitat, car Clovis es considerat pels cronicaires contemporans e ulteriors coma un redoutable guerrier, à l'imatge de son paire.

Coma per la batalha de Tolbiac contre los alamans, cette mort apparaît comme un « jugement de Dieu » e marca la desbranda dels visigòts, que fugisson cap al sud, emmenant amb eles Amalaric, l'eritièr del reialme. L'infantariá auvernhata, aliada als visigòts e menada per Apollinari de Clarmont, filh de Sidoine Apollinaire, ne se rend pas, et se battra avec bravoure jusqu'au darrièr òme. En mitan de matinada, la batalha s'acava.

Gregòri de Tours rapòrtèt dins son Istòria dels francs :

" On vit marcher contre les Francs, avec une intrépidité étonnante, 10 000 ciutadans d'Auvèrnhe, ayant à leur tête lo fih del famós Sidoine Apollinaire. Le nouveau conquérant, Clovis, ne foguèt venceire que quora trapèt pas pus cap auvernhàs peour li disputar la victòria [...]. " - Histoire des Francs, Grégoire de Tours. Traduction Guizot. L. I, p. 104.

Aquela victòria dobrís per Clovís la rota d'Occitània. Capitèt tre 508 a conquistar Tolosa, anciana capitala dels visigòts, puis temporairement lo narbonés, qui sera repris par les Ostrogoths après l'échec du siège d'Arles. Il s'empare alors de l'Aquitània, de Gasconha, de Lengadòc e de Lemosin, çò que s'acompanhèt d'una dominacion franca tota relativa sus Auvèrnhe.

Provença es daissada aux soins dels aliats burgondis, qui échoueront devant Arles, ce qui conviendra à Clovis, car les burgondis ne demorèron aflaquits ; son cap Gondebaud a vuejat son tresaur e perdut sos soldats. Aquela batalha de Vouillé aura des conséquences lourdes : Clovis marquèt d'una emprenta durabae las futuras frontièras de França car ses successeurs, merovingians, carolingians puèi capecians, pourront se prévaloir d'une sobeiranetat mai o mens effective sus de territòris constituant pus tard lo ducat d'Aquitània e lo comtat de Tolosa.

En mai, tre 508, Clovis installa sa nòva capitala a París, en luòc e plaça de Tournai, trop excentrée par rapport aux nouvelles conquêtes.