Estela de mar

Asteroidea

Planca « Asteroidea » dins Kunstformen der Natur d'Ernst Haeckel, 1904.
Aquesta planca mòstra, entre autres, los diferents estadis de desvolopament d'una Asterias rubens.

Classificacion segon ITIS

Règne	Animalia
Sosrègne	Bilateria
Infrarègne	Deuterostomia
Embrancament	Echinodermata
Sosembr.	Asterozoa

Classa

Asteroidea
de Blainville, 1830

Òrdres de reng inferior

• Peripodida
• Brisingida
• Forcipulatida
• Spinulosida
• Notomyotida
• Paxillosida
• Valvatida
• Velatida

L'estela de mar es un animal equinodèrme qu'a abitualament cinc braces a partir d'un centre (simetria pentaradiala) que pòt aténher 45 cm de largor. Existisson almens 1600 espècias repartidas en mai de 30 familhas dins totes los oceans.

Frequenta la franja litorala fins a 200 m de prigondor.

• Acantastèr porpre (Acanthaster Planci) es un predator dels coralhs de la granda barrièra d'Austràlia tanben apelat Corona de Crist.
• La mai granda, Midgardia xandaras, pòt despassar 1,30 m de diamètre.

A pas d'esqueleta desplaçabla mas de pseudopòdis, pichons tubes presents tanben dins los orsins, que pòdon projectar d'aiga dempuèi la fàcia ventrala e que servisson per la locomocion e l'alimentacion.

Alimentacion e digestion

L'estela de mar es un predator. Se noirís gràcias a son orifici bucal, situat sus sa fàcia ventrala. Sas pèças bucalas son un element que servís per lor classificacion.

La digestion es facha dins dos estomacs separats, l'estomac cardiac e l'estomac piloric. L'estomac cardiac es coma un sac situat al centre. Pòt èsser sortit del còs. Qualques espècias utilizan la granda endurança de lor sistèma aquifèr per dobrir la cauquilha dels mollusques e introduire lor estomac a l'interior (digestion extèrna). Aquò lor permet de caçar de predas fòrça mai grandas qu'elas e quitament de peisses pichons. Los braces son tanben provesits de glandas digestivas (caecas piloric e epatic). Lo canal radial a d'ampullae agissent coma de dents. D'espiculas eiriçan la superfícia dorsala.

Regeneracion

Cèrtas espècias an la possibilitat de se regenerar, es a dire, la capacitat de far recréisser un o mantun de lors braces se se son destacats. Un braç perdut pòt èsser regenerat en mens d'un mes.

Lista dels òrdres

• òrdre Brisingida Downey, 1986
  • familha Brisingidae Sars, 1875
• òrdre Forcipulatida H. E. S. Clark, 1963
  • familha Asteriidae Gray, 1840
  • familha Heliasteridae Viguier, 1878
  • familha Zoroasteridae Sladen, 1889
• òrdre Notomyotida Ludwig, 1910
  • familha Benthopectinidae Verrill, 1894
• òrdre Paxillosida Perrier, 1884
  • familha Astropectinidae Gray, 1840
  • familha Goniopectinidae Verrill, 1889
  • familha Luidiidae Verrill, 1899
  • familha Porcellanasteridae Sladen, 1883
  • familha Radiasteridae Fisher, 1916
• òrdre Peripoda Baker, Rowe and Clark, 1986
  • familha Xyloplacidae Baker, Rowe and Clark, 1986
• òrdre Platyasterida Spencer, 1951
• òrdre Spinulosida Perrier, 1884
  • sosòrdre Eugnathina Spencer and Wright, 1966
  • sosòrdre Leptognathina Spencer and Wright, 1966
• òrdre Valvatida Perrier, 1884
  • familha Asteropseidae Hotchkiss and Clark, 1976
  • sosòrdre Granulosina Perrier, 1894
  • sosòrdre Tumulosina Spencer and Wright, 1966

Galariá de fòtos

• 
• 
• Vista de dejós
  Vista de dejós
• 
  Ambulacras de l'estela de mar
• 
  Estela "coissin"
• 
• 
• 
• 
• 
• 
  Vista de dejós
• 
  Estela de mar manjant un muscle
• 
  Estela de mar "virasolelh"
• 
  Protoreaster linckii
• 

Vejatz tanben

• Asterias
• Ophiuroidea.

Ligams extèrnes

• Referéncia ITIS : Asteroidea de Blainville, 1830 (fr) (+ version anglesa (en))
• Veire un esquèma detalhat de l'anatomia intèrna d'una estela de mar