Abadiá de Senhanca : Diferéncia entre lei versions
Pagina novèla: <!--Article redigit en provençau--> thumb|200px|Abadiá de Senhanca L''''abadiá de Senhanca''' es un edifici religiós [[cistercenc... |
Cap resum de modificació |
||
| Linha 1 : | Linha 1 : | ||
<!--Article redigit en provençau--> |
<!--Article redigit en provençau--> |
||
[[Imatge:Abbey-of-senanque-provence-gordes.jpg|thumb|200px|Abadiá de Senhanca]] |
[[Imatge:Abbey-of-senanque-provence-gordes.jpg|thumb|200px|Abadiá de Senhanca]] |
||
L''''abadiá de Senhanca''' es un edifici religiós [[cistercenc]] pròche de la localitat de [[Gòrda]] en [[Provença]], en [[Occitània]]. |
L''''abadiá de Senhanca''' es un edifici religiós [[cistercenc]] pròche de la localitat de [[Gòrda]], en [[Provença]], en [[Occitània]]. |
||
==Istòria== |
==Istòria== |
||
Version del 9 julhet de 2007 a 11.44
L'abadiá de Senhanca es un edifici religiós cistercenc pròche de la localitat de Gòrda, en Provença, en Occitània.
Istòria
Nais coma comunautat de monges cirstercenc en 1148, provenents de l'abadiá de Masan en Vivarés, sota lo patronatge d'Alfant, evesque de Cavalhon, e de Ramon Berenguier II, còmte de Provença. Consagrada en 1178, coneis son esplendor maxima dau sègle VIII au sègle XIV, en arribant de possedir quatre molins, sèt granjas e de tèrres nombrosas en Provença. En 1544, amb lei guèrras de religion, lo monastèri es devastat.
Es ren qu'en 1854 que lo luòc se fai crompar tornar-mai per una comunautat nòva de monges cistercencs de la Concepcion Immaculada, sota una règla mens estricta que la de l'òrdre de la Trapa. La comunautat es fòrabandida entre 1903 e 1926 e torna au sèti de l'òrdre, l'abadiá de Lerins a l'illa de Sant Onorat, pròche Canas. En 1988, amb la renaissença dei vocacions a l'ostau maire de Lerins, una comunautat pichona de monges se reïnserís a Senhanca.
Arquitectura
La glèisa construcha en forma de cotz de tau amb una absida que projècta mai enlà dei parets exterioras de l'abadiá, es tras qu'austèra, coma es típic deis edificis cistercencs. Lei clastras son lo luòc de passatge que comunica amb lei diferentei parts dau monastèri. La sala capitulara, gràcias ai sièis vòutes de crotz ogivalas, se caracteriza per la finesa de son acostica (èra la sola estança ont èra permés parlar), amb l’abat au centre e la Tarasca, figura dau demòni, escultada ai clastras dau davant.
Un pauc inusualament, lo costat extrèm orientau liturgic agacha devèrs lo nòrd, perque la vau estrecha e isolada ofririá ges d'espaci per una aculhença convencionala.