Abadiá de Senhanca

Abadiá de Senhanca

L'abadiá de Senhanca es un edifici religiós cistercenc pròche la localitat de Gòrda, en Provença, en Occitània.

Istòria

Nasquèt coma comunautat de monges cistercencs en 1148, provenents de l'abadiá de Masan en Vivarés, sota lo patronatge d'Alfant, evesque de Cavalhon, e de Ramon Berenguier II, còmte de Provença. Consagrada en 1178, coneguèt son esplendor maxima dau sègle VIII au sègle XIV, en arribant de possedir quatre molins, sèt granjas e de tèrras nombrosas en Provença. En 1544, amb lei guèrras de religion, lo monastèri foguèt devastat.

L'abadiá enrodada de lavanda

Es ren qu'en 1854 que lo luòc se faguèt crompar tornarmai per una comunautat nòva de monges cistercencs de la Concepcion Immaculada, sota una règla mens estricta que la de l'òrdre de la Trapa. La comunautat foguèt fòrabandida entre 1903 e 1926 e tornèt au sèti de l'òrdre, l'abadiá de Lerins a l'illa de Sant Onorat, pròche Canas. En 1988, amb la renaissença dei vocacions a l'ostau maire de Lerins, una comunautat pichona de monges se reïnseriguèt a Senhanca.

Arquitectura

Lei clastras

La glèisa construcha en forma de crotz de tau, amb una absida que projècta mai enlà dei parets exterioras de l'abadiá, es tras qu'austèra, coma es tipic deis edificis cistercencs. Lei clastras son lo luòc de passatge que comunica amb lei diferentei parts dau monastèri. La sala capitulara, gràcias ai sièis vòutas de crotz ogivalas, se caracteriza per la finesa de son acostica (èra la sola estança ont èra permés de parlar), amb l’abat au centre e la Tarasca, figura dau demòni, escultada au davant dei clastras.

Un pauc inusualament, lo costat extrèm orientau liturgic agacha devèrs lo nòrd, perque la vau estrecha e isolada ofririá ges d'espaci per una aculhença convencionala.