Josephine Baker

Josephine Baker, la "Venus nègra"

Josephine Baker (Saint Louis, Missouri, lo 3 de junh de 1906 - Paris, lo 12 d'abriu de 1975), cantaira e dançaira afro-americana e, arron, francesa qui he ua grana carrièra en França. Que ho tanben resitenta de la Segonda Guèrra Mondiau, activista deus drets deus afro-americans. Que viscó ua grana partida de la soa vita en Occitània dens lo casteth de Las Milandas en Lemosin on, dab los sons hilhs adoptats de pertot autorn deu monde, e ensaiè de realitzar los sons ideaus de patz e de frairèra.

Temps de mainatge

Josephine Baker qu'èra decendenta d'esclaus de Carolina deu sud e d'indians de las Apalaches. Que creishó dens lo praubèr e, aus seis ans, qu'avó de huéger un pogróm antinegres dab los sons dus canhòts en los sons bras. Mainatge que comencè a dançar en bèth desplegar un gran talent au quau e horní lo son jòc comic (ua de las soas especialitats qu'èra de har virar lo sons uelhs com se hossin bilhas).

Carrièra artistica

Aus quinze ans que començè a aver ròtles deus importants e que se'n anè de cap a New York deu temps de la Harlem Renaissance. Acerà, que joguè au Plantation Club e dens lo chorus de las revistas Shuffle Along (1921) e The Chocolate Dandies (1924). Ja plan escaduda que s'aviè de cap a Paris en 1925. A maugrat deu colonialisme e deu racime francés d'aqueth temps, la descoberta de Paris que ho ua bèra experiéncia per Baker qui, en mei de rescontrar d'autes afro-americans com èra (enter los quaus lo musician Sydney Bechet), peu purmèr còp, que podèva anar pertot sens estar horabandida per'mor de la color de la soa peth. De tira que s'escadè en çò deu "Folies bergères" on dançava casi nuda dens la Revista Negra. Hèra viste que ho ua de las personalitats las mei famosa de l'espectacle en França e durant aquesta tempora que bastí la soa iconografia (la cinta de babananas, lo son leopar qui acabère fin finala au zoo e las fotografias deus sens nus), que conegó lo son impresàrio italian Giuseppe Pepito Abatino e que crompè lo son casteth en Occitània. D'aqueth temps tanben (en 1931)qu'interpretè la soa famosa canço: Qu'èi duas amors, lo men país e Paris.

Que virè dus films : Zouzou (1934) e Princesse Tamtam (1935), aqueth darrèr dab Jean Gabin.

Hòrta d'aquesta fama que's decidè (dab lo conselh d'Abatino) d'anar har ua camadaa aus Estat Units mes aquò que virè mau. Que ho umiliada raciaument (n'avèva pas quitament lo dret de botar pe dens lo Hall de de la grana otalaria on demorava per'mor d'estar negra) e artisticament (lo public american que la shiulè). Esmalida que tornè entà França e en desseparà's d'Abatino. La soa popularitat aciu qu'èra tau qui l'ocupant nazi non las gausè pas tocar de tròp. Era qu'avò de huèger en entrar dens la resistència e en bèth juntar las armadas aliadas. Au despart de la soa activitat artistica de sustien de las òst aliadas (en essaiar, de mei, de lutar contra la segregation raciau qui's practicava au dehens de l'armada americana e qui èra moraument e estrategicament desastrosa) que prengó risques deus seriós. Après la guèrra França que li balhère la Crotz de Guèrra. Deu punt de vista personau, durant la guèrra que conegó lo son marit, lo cap d'orchestre jazz francès Joe Bouillon. Un càncer que he péder tot esper de anc mainadar.

La temporas de l'idealisme

Après la guèrra que tornè aus Estats Units, aqueth còp dab mei de vam entà pelejà's contra la discriminacion. A Miami qu'obliguè lo teatre a deishar que lo public negre e podosse crompà's plaças autant bonas que non pas los blancs. A New York, que s'esmalí en un restaurant on la volèvan pas servir e, après aver interpelat un famós jornaliste de ràdio present, que seguí ua peleja mediatica on los dus perdén (au maugrat qui non se pòsca denegar que Baker avosse har avançar las causas). En 1965, qu'hore au costat de reverent Martin Luther King per la grana Marcha de Wasington.

En Argentina, Juan Domingo Perón que conprengó las similiritats de personalitat enter Baker e Evita (duas mainadas creishudas dens lo prauber e umiliadas qui s'èran durament escadudas dens l'espectacle en bèth expleitar l'admiracion d'òmis poderós e qui après avèvan virat la loa set de revancha en combat contra las injustícias sociaus) qu'ensaiè de la har préner la plaça de la defunta "Mair deus tribalhadors". Josephine Baker qu'acceptè e que viscó ua tempora a Buenos Aires mes fin finala, que de comprengó qu'èra manipulada per un regim populiste sus la soa fin e que tornè entà França on adoptè mainatges de tot lo monde sancer entà muishar, de que los òmis que vaden entà víver amassas. Qu'aperè aquesta familha la "Rainbow tribe" (la tribú de l'arcolin). Aqueth saunei que virè mau quan, escanada per l'idealisme demesurat e peus deutes, que's desseparè de Bouillon, e que perdó la garda deu mainatges e las Milandas.

Josephine Baker en 1949

Grace Kelly que l'arcuèlhè a Monegue on podó víver. En 1975 que tornè sus l'empont a Bobinò. Qu'èra impressionant de la véder dab un còs e ua agilitat qui semblavan estar los d'ua joena dançaira. Totun, per'mor deu pes deu ans, que's morí quasi si l'empont.