Andrieu Camprat

Andrieu Camprat^[1] (André Campra en francés) (Ais de Provença, lo 3 de decembre de 1660 - Versalhas, lo 29 de junh de 1744), foguèt un compositor occitan dei sègles XVII e XVIII.

Biografia[modificar | modificar la font]

Recebèt sa primiera instruccion en musica dins la Catedrala de Sant Sauvaire d'Ais de Provença. L'ordenèron prèire en 1678. Venguèt "mèstre de musica" dins lei catedralas occitanas de Tolon, Arle e Tolosa.

Puei, de 1694 a 1700, foguèt mèstre de musica dins la catedrala de Nòstra Dòna de París. Installat a París, se virèt vèrs lo teatre en 1697. Se botèt puei au servici dau Prince de Conti per mèstre de musica. En 1730 venguèt director de l'Opèra de París que se sonava Acadèmia Reiala de Musica. Amb sa composicion L'Europe galante (L'Euròpa galanta) foguèt de bòn l'engèni de la comèdia-balet, un genre musicau creat per Pascal Colasse dins son Ballet des saisons (Balet dei sasons).

Trabalhèt a l'Acadèmia Reiala de Musica e a la capèla reiala de Versalhas après la mòrt dau rei Loís XIV.

De 1720 enlà, tornèt a la vida religiosa e vodèt la màger part de son temps a la musica sagrada. Moriguèt a 83 ans.

Òbras majoralas[modificar | modificar la font]

Opèras[modificar | modificar la font]

L’Europe galante (L'Euròpa galanta) (1697)
Hésione (Esiona) (1700)
Tancrède (Tancred) (1702) (tèxt complet)
Les Fêtes vénitiennes (Lei Fèstas venecianas) (1710)
Idoménée (Idomenèu) (1712)
Énée et Didon (Enèas e Didon) (1714)

Cantatas[modificar | modificar la font]

Tres libres (1708, 1714 e 1728)

Òbras sagradas[modificar | modificar la font]

Nisi Dominus (1722)
Requiem (après 1723)
Motets per la capèla reiala (1723-1741)

Divèrs[modificar | modificar la font]

Un collègi public dau centre d'Ais de Provença se sòna collègi Camprat (collège Campra) segon lo nom dau compositor. I a una estatua de Camprat dedins un de seis edificis.

Nòtas[modificar | modificar la font]

↑ Camprat es la reconstitucion de la forma occitana probabla dau nom d'ostau: lo TDF de Mistral pòrta la forma <Campra> (en nòrma mistralenca, accentuat sus la darriera sillaba) e li suggerís una etimologia en remandant aqueu nom vèrs leis articles camp e prat.