Occitanoromanic

Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.
Occitanoromanic
Parlat enAndòrra, Espanha, França e Itàlia
RegionsEuròpa del Sud
Locutors~ 16 500 000
Familha lingüisticaLengas indoeuropèas

L'occitanoromanic o occitanoroman es una classificacion de las lengas romanicas qu'agropa l'occitan, lo catalan e segon d'unes, l'aragonés. Foguèt probablament Loís Alibèrt qu'introdusiguèt lo primièr aqueste nom[1] dins sa Gramatica occitana. La denominacion venguèt popularizada puèi pel lingüista, e escrivan, gascon Pèire Bèc durant las annadas 1960.

De lingüistas coma Wilhelm Meyer-Lübke[2] o Loís Alibèrt[3] an afirmat que la relacion entre occitan e catalan es plan mai fòrta que lor apartenéncia a de grops mai fondats suls estats-nacions coma lo galloromanic o l'iberoromanic.

Classificacion[modificar | Modificar lo còdi]

De linguïstas occitans coma Pèire Bèc e Domergue Sumien an propausadas de classificacions supradialectalas de l'ensems occitanoromanic.

Comparason lexicala[modificar | Modificar lo còdi]

Cal melhorar l'escritura d'aquel article.
L’ortografia, la gramatica, lo vocabulari, la sintaxi o autres aspèctes lingüistics incorrèctes son a verificar. Podètz corregir o crear la discussion.

Las chifras en diferentas varietats occitanoromanicas son[5]:

Parlar Occitan septentrional Occitan occid. Occitan central e oriental Catalan Aragonés
Auvernhat Lemosin Gascon Lengadocian Provençal Oriental Occidental Oriental

(Benasqués)

Oriental

(Ribagorçan)

Central (Belsetan)
'1' yn / yna /ynɔ
un, una
yⁿ / ynɔ
un / una
y / yɔ
un / ua
ỹ / ynɔ
un / una
yŋ / ynɔ/yna
un / una
un / unə
un / una
un / una
un / una
un / una

un / una

un / una

un / una

un / una

un / una

'2' du / dua
dos, doàs
du / dua
dos / doas
dys / dyɔs
dus / duas
dus / duɔs
dos / doas
dus / duas
dos / doas
dos / duəs
dos / dues
dos / dues (val. dos)*
dos / dues (val. dos)
dos

dos

dos

dos

dos

dos

'3' tre / tri

tres

tɾej
tres
tres
tres
tres
tres
tʀes
tres
trɛs (bal. trəs)
tres
tres
tres
tres

tres

tres

tres

tres

tres

'4' katʀə
quatre
katre
quatre
kwatə
quatre
katre
quatre
katʀe
quatre
kwatrə
quatre
kwatre
quatre
kwatre
quatre
kwatre
quatre
kwatre
quatre
'5' ʃiⁿ

cinc

ʃiⁿ
cinc
siŋk
cinc
siŋk
cinc
siⁿ/siŋk
cinc
siŋ / siŋk
cinc
siŋ / siŋk
cinc
siŋk
cinc
θiŋk
cinc
θiŋko/θiŋgo
cinco
'6' sej

seis

sej
sieis
ʃeis
sheis
sjɛjs
sièis
sjej
sieis
sis
sis
sis
sis
sejs/sis

seis/sis

sejs/sis

seis/sis

sejs

seis

'7' setə

sete

se
sèt
sɛt
sèt
sɛt
sèt

sèt
sɛt
set
sɛt
set
sɛt

set

sɛt

set

siet

siete(e)*

'8' œ / œj

eut / uèit

œj / œi
uech / ueit
wɛit
ueit
ɥeʧ
uèch
ɥɛ/ɥɛʧ
vuech
bujt (bal. vujt)
vuit
bujt (val. wit)
vuit (val. huit)
wejt

ueit

bujt

vuit

wejto

ueito (ocho)*

'9' nɔw
nòu
nɔw
nòu
nɔw
nau
nɔw
nòu
nɔw
nòu
nɔu
nou
nɔu
nou
nɔu
nou
nɔu
nou
nueu (nueve)*

nueu

'10' de

detz

diɛ~de
dietz
dɛʦ
dètz
dɛʦ
dètz
dɛs
dètz
dɛu
deu
dɛu
deu
dɛu
deu
dɛu
deu
djeθ

diez

Las chifras '1' e '2' prenon de formas masculinas e femeninas.

Las formas aragonesas marcadas d'una esteleta * son castelhanizadas; pro recentament, las formas utilizadas dins los escrits de l'Edat Mejana son estadas restablidas per de neolocutors.

Veire tanben[modificar | Modificar lo còdi]

Referéncias[modificar | Modificar lo còdi]

  1. "Mas se confrontam los parlars naturals de Catalonha e d'Occitania, i a pas cap de dobte, sèm en preséncia de parlars d'una meteissa familha linguistica, la qu'ai qualificada d'occitano-romana, plaçada a egala distància entre lo francés e l'espanhòl." Loís Alibèrt, Òc, n°7 (01/1950), p. 26
  2. Das Katalanische, Heidelberg, 1925
  3. Gramatica occitana segon los parlars lengadocians, Montpelhièr, 1976
  4. Pierre BEC (1973), Manuel pratique d’occitan moderne, coll. Connaissance des langues, Paris: Picard
  5. 5,0 et 5,1 Domergue SUMIEN (2006), La standardisation pluricentrique de l'occitan: nouvel enjeu sociolinguistique, développement du lexique et de la morphologie, coll. Publicacions de l'Associacion Internacionala d'Estudis Occitans, Turnhout: Brepols