Fons Monetari Internacional

Lo Fons Monetari Internacional o FMI (var. Fons Monetari Internacionau, Hons Monetari Internacionau) es una institucion internacionala multinacionala regropant 186 païses, que son ròtle es de «promòure la cooperacion monetària internacionala, de garantir l'estabilitat financièra, de facilitar los escambis internacionals, de contribuir a un nivèl elevat d'emplec, a l'estabilitat economic e de far recular la pauretat.»^[1]

Lo FMI a atal per foncion d'assegurar l'estabilitat del Sistèma Monetari Internacional e la gestion de las crisis monetàrias e financièras. Pr'amor, autreja de crèdits als païses que coneisson de dificultats financièras fins a que meton en perilh l'organizacion governamentala del país, l'estabilitat de son sistèma financièr (bancas, marcats financièrs), o los flux d'escambis del comèrci internacional amb los autres païses.

Pendent una crisi financièra, per evitar qu’un país siá en desrota (es a dire qu'aquel país pòt pas mai remborsar sos creditors, e quitament pas mai pagar sas despensas correntas), lo FMI li prèsta d’argent lo temps que la fisança dels agents economics tòrne. Lo FMI condiciona l'obtencion de prèstes amb l'obligacion de far cèrtas reformas economicas dins un biais general de melhorar la gestion de las finanças publicas e una creissença economica equilibrada de tèrme long.

L'institucion foguèt creada en 1944 e aurà degut al començament garantir l'estabilitat del Sistèma Monetari Internacional, que la falhida al moment de la Crisi economica de 1929 amb sos efèits catastrofics dins l’economia mondiala. Aprèp 1976 e la disparicion d’un sistèma de cambi fixe, lo FMI ereta d’un ròtle nòu fàcia al deute dels païses en desvolopament e a las crisis financièras.

Creacion[modificar | Modificar lo còdi]

Lo FMI foguèt creat en julhet de 1944 al moment de la Conferéncia de Bretton Woods per ensajar de garantir l'estabilitat del Sistèma Monetari Internacional de l’aprèp Segonda Guèrra Mondiala. L'objectiu essent d'empachar las grandas economias mondialas de se tornar trobar dins la situacion de las annadas 1930, ont las devaluacions de las monedas e las decisions de politica economica unilateralas agravèron las tensions internacionalas.

Lo nòu ordre economic prepausat pel representant american Harry Dexter White foguèt basat sus tres règlas :

Cada Estat deviá definir sa moneda a respièch del’aur, o del dolar american, el meteis convertible en aur. Atal cada moneda aviá una paritat oficiala en aur o en dolar (sistèma dich d’« escandalh de cambi aur » o « gold exchange standard »).
la valor de las monedas sul marcat de cambi deviá variar que dins un marge de 1 % a respièch de lor paritat oficiala.
cada Estat foguèt encargat d'aparar aquela paritat en velhant a equilibrar sa balança dels pagaments.

Lo ròtle del Sistèma Monetari Internacional es doncas de promòure l’ortodoxia monetària per mantenir un contèxte favorable al desvolopament del comèrci mondial, e mai en acordant de prèstes a de païses en dificultats dins lo contèxte de la construccion d’aprèp guèrra. Lo FMI es mai o mens complementari de las autras grandas institucions economicas creadas a la meteissa epòca : la BIRD (Banca Internacionala per la Reconstruccion e lo Desvolopament, agéncia de la Banca Mondiala) e lo GATT davancièr de la OMC signat gaire de temps apuèi.

Pendent las estipulacions de Bretton Woods, lo representant britanic, l'economista John Maynard Keynes, desirèt la creacion d’una institucion ben mai importanta, una vertadièra Banca Centrala Mondiala destinada a emetre una moneda internacionala, lo « Bancor ». Aquela proposicion foguèt pas acceptada. Auriá implicat pels Estats Unis d'America una pèrda de sobeiranetat cap a una institucion internacionala e los auriá empachats de profeitar de la posicion dominanta del dolar american.

Lo FMI dins lo quadre del sistèma de Bretton Woods[modificar | Modificar lo còdi]

Son foncionament[modificar | Modificar lo còdi]

Lo ròtle del FMI foguèt de temptar de garantir lo bon foncionament del sistèma monetari de Bretton Woods. Quand d'uns païses se revelèron incapables de mantenir la valor de lor moneda dins lo marge dels 1 % previst pels acòrdis de 1944, podiá provocar de devaluacions o reevaluacions. Se lors ajustaments foguèron superiors a 10 %, deurián alara de per abans obtenir l'acòrdi de l’organizacion.

Per temptar d’evitar aquela situacion, lo FMI a un ròtle d'intermediari financièr entre los Estats membres. Per aquò cada Estat deu pagar a l’organizacion una cèrta soma, nomenada « quotitat » e que son montant se determina par sa poténcia economica, ela meteissa mesurada per son PNB e per l'importància de son comèrci exterior. 25 % d'aquela quotitat devon èsser pagats en aur, lo rèsta en moneda nacionala. En cas de desequilibri de sa balança dels pagaments riscant d'amenaçar l'equilibri monetari sul mercat dels cambis, cada país membre pòt obtenir automaticament 25 % de sa quotitat (« drech de tiratge »), li permetent de sostenir, al comprar, sa moneda nacionala. Se lo FMI jutja aquò necessari, pòt prestar a aquel país fins a 125 % de sa quotitat. Sos prèstes son destinats a permetre a las bancas centralas de defendre lor moneda sul mercat dels cambis.

L’autreg d'aqueles crèdits es somés a de condicions e lo país demandaire se deu engatjar dins una politica d'ajustament conselhada per l’organizacion per remediar a las causas de la despreciacion de sa moneda.

Lo FMI fonciona d'autra banda amb un sistèma d'eleccion a la majoritat, ont los vòtes son ponderats pel montant de la « quotitat ». Atal a sa creacion, Estats Units d'America a 25 % dels vòtes e mai es sòl a dispausar del drech de vèto.

Se pòt remarcar que dins un tal sistèma, unicament los Estats Units d'America an pas besonh de s'ocupar, a priori, del cors de sa moneda perque a lo ròtle d'escandalh. Atal los Estats Units d'America podiá s'autrejar d’importants deficits sens èsser somés a de remarcas del FMI.

Primièras proposicions de reforma[modificar | Modificar lo còdi]

Dins lo quadre del sistèma de Bretton Woods, cada banca centrala nacionala deuriá poder cambiar en aur o en dolar tota soma de sa moneda nacionala que li seriá presentada per un deteneire estrangièr (principi de la convertibilitat extèrna). Es a dire qu'una banca nacionala coma la Banca de França deuriá, s'un alemand possessor de francs li o demandava, li cambiar contra de dolars americans o d'aur. A partir de las annadas 1950, los deficits americans faguèron del dolar una moneda abondanta. En 1959, qualques païses demandèron als Estats Units d'America la conversion de lors dolars en aur, çò que provoquèt una primièra crisi del sistèma. Per passar aquela crisi, l’economista bèlga Robert Triffin (L’aur e la crisi del dolar, 1960) proposèt una reforma del FMI. Segon aquel lo sistèma monetari de Bretton Woods foguèt confrontat a un dilèma, uèi nomenat lo dilèma (o paradòxa) de Triffin perque :

los Estats Units d'America devon fornir al rèsta del monde fòrça quantitat de dolars per permetre lo desvolopament del comèrci mondial, que los reglaments se fan amb aquela moneda ;
dins lo meteis temps, an de mantenir la valor del dolar a respièch de l’aur, e per aquò devon limitar l'emission monetària.

Pel Robert Triffin, los manlèus autrejats pel FMI son pas sufisents per permetre a las bancas centralas en dificultat de mantenir la paritat oficiala de lor moneda sul mercat dels cambis. Desiran doncas un enforçament del ròtle de l'organizacion en autrejant de prèstes, pas dins la moneda nacionala, mas dins una unitat de compte comuna e pròpria al FMI. Dins un tal sistèma, totes los païses deurián depausar una proporcion unifòrma de lors resèrvas monetàrias. Aqueles depauses se comptabilizarián dins una unitat comuna que seriá pas lo dolar mas que seriá tanben convertibla en aur. Aquela nòva unitat de compte jol contraròtle del FMI permetriá l'estabilitat del Sistèma Monetari Internacional, e resolvriá la contradiccion consequenta del ròtle preponderant del dolar american. Aquela proposicion celèbra foguèt pas acceptada, pr'amor lo diagnostic de Robert Triffin se revelèt vertadièr.

Creacion dels dreches de tiratge especials[modificar | Modificar lo còdi]

Una crisi similara a aquela de la fin de las annadas 1950 se produguèt a la fin de las annadas 1960. Los especulators joguèron autre còp contra lo dolar. Los detentors de la moneda americana demandèron sa conversion en aur, çò que provoquèt en març de 1968 la suspension de la convertibilitat extèrna del dolar, mesura visant a limitar la sortida d’aur dels cofrets americans. En 1969, a causa de l'incapacitat del dolar a jogar son ròtle, lo FMI crèet una nòva moneda, totjorn actuala, lo drech de tiratge especial).

Lo drech de tiratge especial es alara una moneda definida per una paritat en aur ; foguèt mai d'un còp autrejada als diferents païses membres, segon lor quotitat, per crear de novèlas liquiditats internacionalas. Ara definit a respièch d'un panièr de monedas (las 5 pus importants), lo Drech de tiratge especial es subretot utilizat per las bancas centralas (e per usatges fòrça pontuals : servís par exemple de moneda de compte als operators telefonics pel reglament de las taxas d'interconnexions internacionalas).

La fin del sistèma de Bretton Woods[modificar | Modificar lo còdi]

En genièr de 1976, los membres del FMI signan los acòrds de Jamaica que permeton la fluctuacion de las monedas. Lo ròtle primièr e principal del FMI de garantir l'estabilitat dels tausses de cambi dins un marge de 1 %, tombèt.

De 1976 fins ara[modificar | Modificar lo còdi]

Objectius, ara[modificar | Modificar lo còdi]

Dempuèi 1976, le ròtle del FMI consistís en primièr a sostenir los païses coneissent de dificultats financièras. Quand un país es confrontat a una crisi financièra, lo FMI li autreja de prèstes per garantir sa solvabilitat e d’empachar qu'arriba una crisi financièra semblable a la que toquèt los Estats Units d'America en 1929.

L'article I dels estatuts del FMI ne fixa los buts : «Encoratjar la cooperacion monetària internacionala; aisinar l'espandiment e lo creissement armoniós del comèrci mondial; promòure l'estabilitat dels cambis; ajudar a establir un sistèma multilateral dels pagaments; metre temporàriament, mejançant de garantidas puntadas, sas ressorsas generalas a la disposicion dels Estats membres qu'afrontan de dificultats de balança dels pagaments. Pus generalament, e en conformitat amb sos autres buts, lo FMI a per responsabilitat d'assegurar l'estabilitat del sistèma financièr internacional.» Lo FMI es en aquel biais, lo responsable finalament de la liquiditat del sistèma financièr internacional, per evitar lo blocatge dels escambis e la contaminacion a tot lo sistèma (risc sistemic) de problèmas momentanèus de solvabilitat d'un país o d'una banca centrala donada. Es coma la banca centrala de las bancas centralas e tresaurs publics ».

Dins lo quadre dels prèstes qu'autreja, lo FMI deu garantir al prèp de sos contribuidors la bona utilizacion dels fons alogats a un país quin que siá. S’agís pas solament de retardar la crisi per l’autreg d’una ajuda monetària temporària, mas de profeitar del relambi acordat pel prèst per corregir las causas estructuradas de las dificultats economicas. Atal lo FMI exigís dels manlevaires que metan en plaça las politicas economicas que preconiza : las politicas d'ajustament estructural]] ». Fin finala les tres grandas missions del FMI son :

d'acordar de prèstes auls païses en dificultat financièra
de conselhar los Estats membres sus lor politica economica
de portar una assisténcia tecnica e d'ofrir de formacions als Estats membres dins lo besonh.

Foncionament e ressorsas[modificar | Modificar lo còdi]

Lo FMI es governat par sos 185 païses membres, cadun avent un vòte ponderat per sa participacion financièra a l'organizacion (sa « quotitat »). Pren fòrça decisions en concertacion amb la Banca Mondiala al sen del « Comitat de Desvolopament ». Sa gestion correnta es fisada a un conselh d'administracion compausat del president de l'organizacion e de 24 administrators representant cadun una nacion. Uèch d'aquelas an un representant permanent (Estats Units d'America, Reialme Unit, França, Alemanha, Japon, Republica Populara de China, Russia e Arabia Saudita), los 16 autres son elegits pels païses membres.

Gaireben totas las decisions se prenon de facto a l'unanimitat. Pasmens, segon las modalitats de presa de decision al sen del FMI, que supausan una majoritat qualificada correspondent a 85 % dels dreches de vòte, los Estats Units d'America, o l'Union Europèa dins son ensemble, dispausan de fach d'un drech de vèto sus las decisions del FMI perque dispausan cadun de mai de 15 % dels dreches de vòte. I a que, los païses de l'UE son pas totjorn coordenats.

Las ressorsas del FMI ligadas a las quotitats son de prèp de 210 miliards de Dreches de tiratge especials (o 300 miliards de dolars americans), a que s'apond la possibilitat pel FMI de recorrir a de manlèus a las grandas poténcias economicas (aqueles crèdits son de prèp de 50 miliards de dolars). pendent lo som del G20 de Londres lo 2 d'abril de 2009 foguèt decidit d'aumentar las ressorsas del FMI cap a 1000 miliards de dolars per reglar melhor la crisi economica mondiala de 2008-2009.

Lo FMI compta prèp de 2700 emplegats.

La sola lenga oficiala del FMI es l'anglés.

Politicas preconizadas[modificar | Modificar lo còdi]

Ont interven, lo FMI, amb l’ajuda d’autras organizacions internacionalas autrejan de prèstes (coma la Banca Mondiala), negòcia doncas de plans diches d’Ajustament estructural. Consistisson en general a melhorar las condicions de produccion e d'ofèrta via la promocion dels mecanismes del mercat. Demest las mesuras concrètas sovent exigidas, se tròba la dubertura del país als capitals estrangièrs e al comèrci internacional, la liberalizacion del mercat del trabalh e la reduccion del pes de l'Estat, es a dire la privatizacion de fòrça entrepresas. L’economista american John Williamson regropèt l’ensemble d'aquelas idèas jol tèrme de consensus de Washington, en precisant que son partejadas per gaireben totas las grandas organizacions internacionalas (Fons Monetari Internacional, Banca Mondiala, OMC…) que lor sèti es a Washington.

Aqueles plans preveson pas de baissas d'impòstes, mas en general de baissas de despensas conjugadas a d'auças d'impòstes per restablir l'equilibri bugetari dels estats amb problèma. Par exemple, en Cameron, lo plan d'ajustament provoquèt d'auças de la fiscalitat fins que l'agropament del patronat demandèt una « pausa fiscala » de dos ans per poder pagar los impòstes novèls.

L’encoratjament a la desregulacion del mercat del trabalh[modificar | Modificar lo còdi]

La desreglamentacion del mercat del trabalh es una idèa sovent avançada pel FMI per sostenir la creissença economica. Lo FMI utiliza per aquò l'indici de proteccion de l'emplec (creat per l'Organizacion de Cooperacion e de Desvolopament Economics (OCDE)), per cada país, e encoratja sa diminucion^[2].

Par exemple, lo FMI estudièt lo cas de França^[3]^,^[4] e encoratja lo govèrn a lutar contra las rigiditats sul mercat del trabalh^[5]. Encoratgèt lo govèrn a pas revalorizar lo SMIC, e limitar los fenomèns de passatgièr clandestin e coma aquò evitar revenguts d'inactivitat.

Dempuèi las annadas 1980[modificar | Modificar lo còdi]

Pels païses en desvolopament, l'analisi dels expèrts del FMI es simpla. Dempuèi la fin de la Segonda Guèrra Mondiala, los païses que causiguèron una creissença introvertida, coma longtemps la Republica Populara de China e Índia, coneguèron pas de reüssida economica, alara que d’autres, coma los « dragons asiatics », aprofeitèron de lors avantatges, una man d'òbra abondanta en particular, per se dubrir al comèrci internacional e prosperar. Lo FMI cèrca doncas generalament d'obligar los païses en desvolopament a se dubrir al comèrci exterior.

Pendent las annadas 1980, lo FMI prenguèt un novèl ròtle fàcia a l'esclatament de la crisi del deute del Tèrç Mond e impausèt sas politicas economicas d’ajustaments estructurals e de luta contra la pauretat a fòrça païses d'Africa e de l'America Latina.

Lo començament de las annadas 1990 es marcat par l'esclatament del blòc sovietic e la necessitat pel FMI d'organizar lo sistèma monetari dels païses de l'Euròpa de l'Èst e de Russia visant una integracion dins lo sistèma financièr mondial e una melhora transicion d'aquelas economias cap a l'economia de mercat.

Los financièrs internacionals tornèron lançar lors prèstes a Mexic dins un contèxte de reforma del mercat visant a liberalizar l'economia. Pasmens a la fin de 1994, los mercats financièrs cambièron sul còp lor apreciacion de la situacion mexicana, per paur d’aver prestat mai que lo país podiá remborsar. La crisi financièra seguent aquela sauta d'umor dels mercats obliguèt una remontada sul còp dels investidors pel FMI e la Resèrva Federala dels Estats Units d'America (Fed). La crisi foguèt lèu susmontada. Per cèrts analistas, la remontada rapida de Mexic es pas causada pel FMI mas al ròtle dels crèdits comercials americans e a l'integracion del país dins la novèla ALENA (Acòrdi de Libre Escambi Nòrd-American).

La crisi financièra asiatica toquèt en primièr Indonesia en 1997 ont lo FMI impausèt una politica d'austeritat monetària e de rigor budgetària, malgrat l'instabilitat sociala e etnica del país. Plusors bancas foguèron tancadas, aquò provoquèt segon qualques analistas un agravament de la crisi. Los païses d'Asia adoptèron de posicions diferentas sus las politicas preconizadas pel Fons Monetari Internacional. Qualques païses coma China evitèron la crisi en adoptant de politicas d'espandiment economic (lo contrari de las recomandacions del FMI). Malàisia seguèt pas los conselhs de l’institucion e prenguèt de mesuras coma lo contraròtle dels movements dels capitals; aquò provoquèt de repròches del FMI. Pasmens d’autres païses coneguèron una remontada rapida en adoptant en partida las mesuras preconizadas pel FMI. Es lo cas de la Corèa del Sud, mas qu'adoptèt pas totas las mesuras prepausadas. Pendent la crisi asiatica qualques païses foguèron d'autra banda fòrça critics sus la gestion de la crisi pel FMI. Japon, fasent pas de criticas dubèrtas sus l'institucion, pasmens prepausèt la creacion d’un Fons Monetari Asiatic que se declarèt prèst a i contribuir per 100 miliards de dolars.

Segon Joseph Stiglitz (Quand lo capitalisme pèrd lo cap), las ajudas acordadas pel Tresaur american e lo FMI contribuiguèron a reünir las condicions d'una crisi en Argentina. Segon aquel, los manlèus concedits a aquel país permetèron als prestadors d’acordar de prèstes sens se preocupar de la condicion economica reala dels manlevaires : pensavan que totjorn serián pagats pel FMI. D'autra banda los manlevaires faguèron un rasonament similar; aquò fin finala destabilizèt la situacion financièra del país en alimentant l'especulacion. Los Estats Units d'America, via lo FMI, tanben impausèron una liberalizacion dels fluxes de capitals e una desreglamentacion del sistèma bancari. Qualques païses de l'America Latina, en particular Argentina e Chile mostrèron coma exemples de la bona aplicacion dels principis del « consensus de Washington ». Se ambedós païses reüssiguèron, fin finala l'economia d'Argentina se desroïguèt en 2001. Aprèp, es al contrari en aplicant pas las recomandacions del FMI que l’economia del país remontèt^[6]. Chile continua d'esperel son desvolopament amb un plan bon ritme de creissença.

Dempuèi 2005, los crèdits acordats pel FMI an demenit drasticament, a causa de la bona santat economica del monde e dels païses de l'America Latina en particular^[7].

Segon Daniel Cohen, lo FMI que preconizèt pendent un temps un liberalisme fòrça ideologic (pendent las annadas 1990), passèt dempuèi a une situacion de « pragmatisme absolut »^[8].

Criticas del FMI[modificar | Modificar lo còdi]

Vòte censitari e parcialitat[modificar | Modificar lo còdi]

Los Estats Units d'America son lo contribuidor principal del FMI, e possedisson atal 16,79 % dels dreches de vòte^[9]. L'Union Europèa possedís 32,1 % dels dreches de vòte. Los 10 primièrs païses, que representan mai de 50 % del PIB mondial, an la majoritat dels dreches de vòte alara que lo FMI compta 185 païses membres. Per aquò dison criticaires del FMI qu'es un instrument al servici dels grands païses, que finançarián lo FMI per impausar las vistas economicas de l'organizacion suls païses que causiguèron d’aver recors als finançaments del FMI. Aquel sistèma de vòte censitari es criticat, subretot pels partisans de la mondializacion democratica.

Segon una règla tacita, lo director del FMI es un europèu (Euròpa causís un candidat capable de reculhir l'aprovacion del conselh d’administracion), alara que lo president de la Banca Mondiala es un american. Uns dirigents dels païses en desvolopament s'insurgisson contra aquela practica, coma lo president de la Comission de l'Union Africana Alpha Oumar Konaré que volriá ne finir definiment amb^[10]. Foguèt tanben criticada pel ministre rus de las Finanças, Aleksei Kudrin, qu'estima qu'aquel sistèma de seleccion es tanben injust pels autres grands païses del monde coma Brasil, Índia o China^[11].

La reparticion dels dreches de vòte pausa per d'unes la question de l'equitat del FMI : dins La Granda Desillusion, l'economista american Joseph Stiglitz fa per exemple del FMI una institucion al servici de son accionari principal, los Estats Units d'America. Sa critica met regularament en lutz la parcialitat del FMI que risca de provocar lo declin d'aquela institucion : {{cita|se l'analisi dels desequilibris mondials pel FMI es pas equitabla, se lo Fons identifica pas los Estats Units d'America coma lo principal colpable, se concentra pas son atencion sus la necessitat de reduire lo deficit budgetari american per d'impòstes pus elevats pels ciutadans pus rics e de despensas pus flacas en matèria de defensa, la pertinéncia del FMI risca fòrt de declinar pendent lo sègle XXI^[12].

Politica considerada marrida pels païses en desvolopament[modificar | Modificar lo còdi]

De criticas an per font las organizacions altermondialistas e venon tanben d'economistas reputats liberals (cf. Friedman…) o de la Banca Mondiala. Considèran que las intervencions del FMI, pasmens que permetan una ajuda momentanèa dels païses del Tèrç Monde que los accèptan, agravan la pauretat e los deutes en suprimissent o demenissent la capacitat d'intervencion d'aqueles Estats, aquò los empacharián de reglar melhor lors problèmas. L'argument principal se basa sul fach que lo FMI preconiza las meteissas recomandacions economicas e mai o mens los meteisses plans d'ajustament estructural (privatizacions e duberturas del mercat interior) a tot país demandaire d'ajuda, sens analisar en prigond l'estructura de cadun. Sus la basa del « Consensus de Washington », preconizariá lo pus sovent una pus granda duberturas als capitals, als servicis e bens mondials, la privatizacion de las entrepresas publicas coma l'austeritat budgetària. Se pòt prendre coma exemple Argentina, qu'èra considerada coma un país modèl pel FMI, mas que coneguèt una grava crisi economica en 2001, provocant lo caòs (amb cinc presidents en dètz jorns en 2001).

Manifestacion contra lo FMI e la Banca Mondiala a Jakarta en 2004

Sus aquel subjècte, l'american Joseph E. Stiglitz desvolopèt aquelas criticas, subretot per lo periòde 1990-2000, dins son libre La Granda Desillusion (2002). Al subjècte de l'intervencion del FMI dins los païses asiatics, coma Indonesia, l'economista liberal Milton Friedman, tanben declarèt que «sens lo FMI, auriá pas lo problèma d'Asia. Auriá benlèu de cases isolats, coma Tailàndia, mas i auriá pas una tan granda crisi a travèrs Asia». La direccion de la Banca Mondiala tanben se mostrèt distanta a respièch de la posicion del FMI e renfortiguèt l'impression que los doas institucions parlan pas mai totjorn d'una meteissa votz. M. James Wolfensohn noven president de la Banca Mondiala, dins son discors del 6 d'octobre de 1998, declarèt «que caldriá que los programas de salvament financièr donèsson mai d'importància a las preocupacions socialas (coma lo caumatge) e que lo FMI insistiguèt tròp d'autra banda sus l'estabilizacion de las monedas».

Dins son libre The Globalisation of Poverty, Michel Chossudovsky imputa al FMI l'esclatament de la Federacion Iogoslava, que «es dirèctament religada al programa de restructuracion macroeconomica impausat al govèrn de Belgrad per sos prestaires de l'exterior. Adoptat en plusors estapas dempuèi 1980, aquel programa contribuiguèt a provocar l'afondrament de l'economia nacionala que menèt cap a la desintegracion del sector industrial e al desmantelament gradual de l'Estat providéncia. Las tendéncias separatistas alimentadas per las divisions socialas e etnicas justament prenguèron vam pendent un periòde d'apauriment brutal de la populacion iogoslava.» ^[13]

Las populacions pòdon èsser fòrça criticas fàcia a las politicas d'ajustament estructural. Par exemple, la populacion senegalesa comprenguèt pas perqué aquel país deuriá privatizar sos camins de fèrre, que provoquèt la supression de la linha, privatizar l'Ofici Nacional Veterinari, que provoquèt l'auça dels prèses dels produits veterinaris, entraïnant un desvolopament de las epidèmias e dels parasites e condusent a decimar los tropèls, baissar la qualitat sanitària dels animals, e empachant las exportacions del bestial. La situacion en Guinèa e en Ghana^[14] es lo meteissa fin finala. En Mauritània, la supression de la proprietat collectiva tradicionala de la tèrra entraïnèt una concentracion de la proprietat fonzièra entre las mans de transnacionalas agroalimentaris.

Lo problèma pòt èsser ligat d'una banda a una marrida coneissença del terren pel FMI, e d'una autra a una marrida comunicacion de sa part.

Fin finala, lo FMI subiguèt un segond revèrs en America Latina, subretot en Argentina, que lo president Néstor Kirchner tornèt escalonar d'esperel lo deute amb prestaires privats, tot en escamotant 75 % d'aquela. Aprèp que tornèt trobar dempuèi 2003 de tausses importants de creissença (prèp de 9 %), finalament decidiguèt en 2005 de remborsar tot son deute d'un biais anticipat previst per 2007, aquò per evitar l'estranglament de son economia pels interèsses, e qu'aviá condusit a la crisi financièra segon Néstor Kirchner. Amb lo remborsament de son deute de 9,6 miliards de dolars al FMI, «Argentina comença de construire son independéncia», diguèt M. Kirchner^[15].

Los retiraments de païses[modificar | Modificar lo còdi]

Polonha se retirèt del FMI en 1950 jos pression de l'URSS, e tornèt en 1986.
Checoslovaquia foguèt forçada de se retirar en 1954, abans de tornar en 1990.
Cuba se retirèt en 1964.
Indonesia se retirèt pendent dos ans, de 1965 a 1967.
Lo 1^èr de mai de 2007, lo president de Veneçuèla, Hugo Chávez anoncièt son intencion de retirar son país de la Banca Mondiala e del Fons Monetari Internacional,^[16] amb aqueles mots: "Es melhor que nos sortam abans que siam pilhats".E aprèp en 2006 de la totala devolucion del deute extèrne de Veneçuèla, lo 30 de junh de 2007, aquela retirada èra pas efectiva. ^[17]

Los païses non membres del FMI al 1^èr de genièr de 2010 son : Andòrra, la Corèa del Nòrd, Cuba, Liechtenstein, Mónegue, Nauru, Swaziland, e Vatican.

Critica de las condicions dichas d'ajustament estructural[modificar | Modificar lo còdi]

Los critics pensan que las condicions negociadas amb lo FMI, entitat supranacionala, jos forma de plans d'ajustament estructural limitan la sobeiranetat de las economias nacionalas en enquadrant cèrts aspèctes de la politica de l'Estat.

Critican tanben l'impacte d'aqueles plans sus l'economia. De lor ponch de vista, l'accion suls salaris demenís tant que lo poder d'aquit nominal, la privatizacion de las entrepresas publicas redusís la capacitat de l'Estat d'intervenir. E mai l'aumentacion de las importacions sovent prejudiciariá las economias localas dels sistèmas de produccion tradicionals.